Satellite
  • Day 17

    Baikalmeer

    September 1, 2015 in Russia ⋅ 🌙 18 °C

    Het Baikalmeer is het grootste zoetwatermeer van de wereld. Je kunt zelfs de hele wereldbevolking er 30 jaar met schoon drinkwater van voorzien en 60% van de flora en fauna zijn uniek. Daar moeten we heen en dan gaan we in de adventuremodus door te hiken. Zo geschiede zo gedaan. De start is Listvyanka. Een schattig rustig dorp aan het meer en de laatste soort van levendige plaats voor onze hike. We zitten als enige in een guesthouse waar de engelse taal in communicatie volledig ontbreekt. Dat is dus veel handen. Veel voeten. Geduld en een glimlach. De huizen zijn allemaal van hout. Her er der wat spaanplaten. Sowieso afgewerkt met flinke puntdaken. Blijkbaar is dat de gangbare esthethiek. Om de veiligheid op elk terrein te waarborgen heeft elk erf een hond. Die van ons lijkt meer op een leeuw. Een enorme lobbes. Luistert naar Djiek. Scheiten doe je in een hok. In de tuin. Op de nalatenschap van eerdere hikers. Neus dicht en zitten maar. We slapen heerlijk en de volgende morgen start de tocht naar Bolshie Koty. Eerst nog een permit halen. 3 mannen in een hok aan het baikalmeer zitten uiterst quasi interessant en drukdoende hun parkmonitoring op te voeren. Zoals wel meer zaken in rusland met een geveinsde ernst worden uitgevoerd. 'Of er beren zijn in het park?' De zeer agressieve grizzly op foto's is toch het onderzoeken waard. 'Da!' 'Wat moeten we dan doen als we een ontmoeting hebben die we liever niet wensen?' Stilte. Daarna gebulder van het lachen, ze maken zich groot, maken kabaal, en grommen flink. Voor zover de berenvoorbereiding. Enigszins beduusd en met de permit in de hand kunnen we op pad. Het pad is op en af en bedraagd ongeveer 24 km langs het Baikalmeer. De realiteit van dat getal was na 8 uur lopen duidelijker. Verrot en voldaan komen we aan na een schitterende natuurexplosie langs het Baikalmeer. Aankomst Boshie Koty. Verlaten. Op wat honden, een koe, paarden, een rus die een lange ketting achter zich aansleept in een wolkje wasem (is de stilte hem teveel geworden) twee super sjacherijnige wijven bij een soort van minimarket en natuurlijk ons guesthouse. Maar waar? Gelukkig hebben 2 franse reizigers ons kunnen helpen. We deelden het huisjescomplex blijkbaar. De bewaarder van de hutten is Liuba. Een klein kazachstaans vrouwtje. Aan weerszijde van haar hoofd hangen twee prachtige grijze staarten. Haar rechterarm trilt constant. Ze vliegt over het complex met een soepele tred en quote wijsheden als 'life is beautiful, but many people sleep en dont see it.' Voor zover Liuba. Als ze in de Middeleeuwen leeft is ze zeker een heks. Ik mis de grote kruidenpan op hoog vuur. Boshie Koty is stil, verlaten, nog stiller en enkel jezelf is de aanwezige aktiviteit. Twee nachten zijn we er gebleven en toen weer de 24 km terug. Dit tot tevredenheid van Liuba. Walking is good. Nature is good. Keeps you strong. Na afscheid en goed karma over en weer gewens stappen we voort. Terug naar Listvyanka. Terug naar het scheithok. Terug naar de Backpacks. Terug naar Djiek.Read more