Kokand/Қўқон

Reisdag met Egi de Israëliër! Osh ligt maar 10 kilometer van de grens af, dus we hebben een taxi genomen. De chauffeur bleef maar tegen ons praten en vragen stellen, terwijl wij er niks van begrepen. En hij bleef maar schaterlachen, en wij daardoor ook.

De grensovergang was heel bijzonder om mee te maken. Het wemelde er van de mensen, met aan de zijkant van de weg superveel winkeltjes en exchange offices. Ons paspoort werd voor de eerste keer gecontroleerd, waarna we een stuk moesten doorlopen, naar een paar omgebouwde containers, waar de daadwerkelijke douane was. De rij was lang en checken van paspoorten duurde bij iedereen ook erg lang. Nadat we onze exit stempel kregen en later ons paspoort weer werd gecontroleerd, moesten we een heel stuk lopen door wat een soort niemandsland leek. Daarna kwamen we in een grote, moderne hal waar de Uzbeekse douane was. Deze deed er vrij lang over om onze paspoorten te controleren, maar uiteindelijk waren vrij om te gaan.

Vanaf daar gingen we met een bus naar Andijan (de chauffeur wilde niet dat we betaalden), waar we wat gegeten hebben, geld getrokken hebben en Kirgizisch geld gewisseld hebben. De Uzbeken hier waren ontzettend behulpzaam. Ik stond in de rij bij een ATM, en een man kwam naar me toe om te vragen of hij me kon helpen (geen oplichting, dit was oprecht). Later, toen we iemand vroegen waar we geld konden wisselen, wist de man wel iemand die een gunstige wisselkoers had, en nam ons mee. Ergens bij een winkel was er inderdaad een winkelier die onze Kirgizische Som wel wilden in ruil voor Uzbeekse Sum.

Onze reis vervolgde zich met de trein naar Kokand. De trein was heerlijk oud, en bestond voornamelijk uit bedden, omdat ie helemaal naar Termez ging, ruim 21 uur met de trein. Het was erg komisch, omdat iedereen (vooral mannen) zodra die in de trein stapte, z'n bed ging opmaken en naar de wc ging om zich om te kleden. Er liepen dus steeds mannen in pyjama's rond, om 15:30.

Nog een leuk feitje: er rijden hier bijna alleen maar Chevrolets. Toen in 1991 Uzbekistan onafhankelijk werd, werd er een autofabriek gebouwd waar Chevrolets werden gemaakt. De overheid zag kansen, en verhoogde de belasting op geïmporteerde auto's zo erg (de belasting was soms wel twee keer zo duur als de auto zelf), dat iedereen wel een Chevrolet moest kopen, uit eigen fabriek.Read more