bergengte Todra en de kloof van Tinhir

Een hele dag rijden voor de boeg dus we waren weer vroeg onderweg, onze eerste stop was achter de hoek bij wijze van spreken, de 'Macro Fossiles Kasbah' een werkplaats waar men fossielen bewerkt. Het hele proces werd ons getoond en daarna de winkel in.
Hier zagen ik de spullen terug die ik gisteren van mijn dromedaris drijver kon kopen, ze waren wel drie keer goedkoper. Ik betaalde voor een hartvormig schaaltje 150 mad en hier stonden ze voor 50 mad, weer ontwikkelingshulp gedaan! Je deelt de prijzen gemakkelijkst door 10.
Toen reden we over de weg van de duizend en een Kasbahs, eigenlijk zijn dit grote versterkte huizen die soms uitgroeiden tot dorpjes. We reden over de bergengte van Todra, het is hier de Midden Atlas.
De weg die we volgden ging los door nomadengebied, deze keer wel met echte zwarte tenten, dromedarissen en geiten. Hier was het geen toeristisch opzet.
Het middageten traditioneel en lekker, we aten in de kloof van Tinhir, volgens medereizigsters een beetje zoals Petra. De bergwanden zijn 300 m hoog, indrukwekkend.
Daarna terug naar de oase, 25 km lang. We stapten uit voor een wandeling. Iedere familie heeft een stuk grond, het eerste deel dat we bewandelden zijn groenten, daarna de graangewassen en rijst. Onze gids was een blauwe man, of toch zo gekleed en deed alle moeite van de wereld om die 30 dames tevreden te stellen. Hij heeft de tijd van zijn leven!
Het was bewolkt maar af en toe een zuchtje wind maakte het aangenaam wandelen, ik schat zo'n 25°.
We eindigden in een tapijtcoöperatieve, een muntthee en demonstratie zoals we al kenden. Hier waren het vooral tapijten en kelims van vier stammen Touaregs.
Mooier dan in Fes, vonden we. Ik kocht dan ook een vierkant handgeweven tapijtje, eerst had

men zulke kleine niet maar toen ik doorging kwam hij toch aandraven met een vierkant tapijtje, achteraf denk ik een beginnerswerkje. Het bieden kon beginnen, je krijgt altijd de indruk dat je ze besteld door zo weinig te bieden. Al langer hoe beter gaat het mij af.
Rond vijf uur reden we naar het hotel door de vallei van de Dadés, en de route van de duizend en één Kasbahs, of de duizend en één kastelen. Natuurlijk geen kastelen als bij ons maar versterkte huizen.
We rijden op een 70 km afstand van de Algerijnse grens, en regelmatig zijn er soldatenposten, op één van de flanken van de rotsen staat "de Sahara is van ons" met een Marokkaanse ster.
Wegens de betwisting van een grensgebied tussen Marokko en Algerije is er een grensbewaking van UN soldaten, en je hebt ook nog eens de Polisario (de plaatselijke originele bewoners) die onafhankelijk willen zijn.
Een bijkomend probleem is, volgens mij, dat er nu ook olie gevonden is in dit gebied.
We maakten nog een koffiestop, plaspauze in een stadje waar juist het rozenfestival voorbij was. En i.p.v. vlugger in 't hotel te zijn,dan gisteren, is het al 19.40u en we zijn nog steeds onderweg. Het is 29° buiten en zwaar bewolkt, zouden we regen meegebracht hebben?
Eens ingecheckt en onze kamer gevonden in de doolhof van dit 5 sterren hotel konden we toch om 9u elkaar treffen in het restaurant, de tafels stonden buiten en pas om half twaalf zocht de meerderheid hun bed op.Read more