Durbuy, de aap en twee ezels

Na ons bezoekje aan Reims was het dan zover. Tijd om terug te keren naar België. Goed gemikt moment, want het is hier ook prachtig weer ondertussen.

Op de grens tussen Frankrijk en België stoppen we om te picknicken, we vinden een mooi plekje met picknicktafel en installeren ons. Net als we vaststellen dat het passeren van de grens zelf hetzelfde is verlopen als in niet Corona-tijden, weinig memorabel, geen grenscontroles, geen “en waar komen jullie vandaan”-ondervraging, net zomin een blije ontvangst voor terugkeer van deze verloren zoon en dochter, horen we toch een fanfare in de verte. Ha! Daar zijn ze met hun feestgedruis! Een goed gedacht is ook veel waard, en met wat fantasie heb je overal wel plezier.

We zetten het laatste stukje in naar Durbuy en het valt me op hoe véél drukker het op de weg wordt, een zonnige zondag is genoeg om veel volk de baan op te sturen. Ons verblijf is een beetje zoeken, want een precies adres is er niet, maar uiteindelijk kunnen we ‘t wel vlot vinden dankzij de bewegwijzering.

Waar we al wat voor vreesden, wordt ook waarheid. Dit verblijf gaat niet onze top van 2020 worden. Het is een beetje een kruising tussen een openbaar zwembad qua sfeer in de gang, bosklassen en een hersteloord van de mutualiteit. We hebben wel de wellnesskamer met eigen jacuzzi en sauna, maar zelfs dat kan de aandacht niet afleiden van de erg vuile ramen, het wiebelige bed (ik ben wel wat een prinses die snel op een erwt ligt), het gejengel van kinderen in de speeltuin (toegegeven, voor het eerst deze vakantie) en een troosteloos slecht onderhouden tuin.

Bon, het is nu zo, hoe kunnen we ‘t hier nog leuk maken, voor die ene avond die we hier gaan doorbrengen. Ah, we zullen eens goed gaan eten in Durbuy zelf hé. We hebben een goed plekje uitgezocht met een leuk terras, pal in het pittoreske centrum. Durbuy zelf is nog altijd een veel te drukke plek met teveel mensen in de kleine straatjes. Moet ik blijkbaar helemaal naar België komen om me hier onveilig te voelen en constant achteruit te deinzen als mensen te dichtbij komen, of door gewoon een boogje te maken en de stoep even te verlaten - al is het ook zwaar opletten geblazen want hier vlammen de patsers graag met hun bolides in volle snelheid door het centrum. Beetje Place Matuvu toch wel.

Gelukkig kunnen we er goed om lachen en voelen we ons wel op het gemakje eens we neerzitten in het restaurant. Allez, op het mooie terras. We genieten van de mooie avond, het lekker eten en elkaar, echt heerlijk gegeten, en deze keer heb ik me niet laten vangen: 1 glas lekkere witte wijn. Dat pakken ze ons niet meer af.

Omdat ik 38 jaar geleden op bosklassen ben geweest in Durbuy, wilde ik nog eens door het centrum wandelen en kijken of ik nog dingen herken. Het is toch wel anders, maar na een beetje zoeken vind ik wel terug de plek waar we ‘s avonds mochten spelen, aan de oevers van de Ourthe. Het was een mooie plek, toen, en nu nog steeds, en het is gek om die kleine boom van toen nu zo reusachtig aan te treffen. Tijd hé. Ik word er nostalgisch van.

Na onze avondwandeling is het tijd om terug in de aap te gaan logeren. We zijn niet altijd on top of our booking- of AirBnB game, soms zijn we gewoon twee ezels die op basis van een paar veelbelovende foto’s een verblijf boeken. Of is het contrast met ons vorige verblijf gewoon te groot?

Acht, dat gaat ons niet stoppen om er eens goed over te klagen in deze Footprint. Morgen trekken we naar Esneux, voor ons laatste stukje reis. Benieuwd!Read more