Bluebird Virgin no more

Op naar Nashville...over de Natchez Trace Parkway, een paar honderd kilometer lange weg van Natchez naar Nashville, door Mississippi, Alabama en Tennessee, waar vrachtwagens en commerciele activiteiten verboden zijn. Met de cruisecontrol op 50 mile per hour rollen we door een spetterend groen landschap met bloemenweides, meertjes en veel, heel veel bos. We hadden ook al honderdenden gordeldieren gezien. Maar die waren allemaal doorgereden. Vandaag zagen we onze eerste levende lopen.
Wat een prachtig gebied is dit toch.

Een klein stukje de Trace af stoppen we bij een zaakje met de naam Dragonfly. Het is een heel klein hutje, een 1 mans zaakje. Hij verkoopt sierraden, damesklding, koffie en zelfgebakken lekkernijen. Zijn countertje staat vol met net gebakken cookies, brownies en ander zoetigheid. Net als wij binnenkomen haalt hij het bakblik met Red Velvet Brownie met witte chocolade uit de oven. Het zaakje is niet groter dan een gemiddelde huiskamer, heeft twee bankjes aan de wand en twee kleine tafeltjes. We worden vriendelijk onthaald en hij serveert ons met een blij gezicht zijn vers gezette koffie en brownies.

Weer terug op de Trace wordt de weg geblokkeerd door wegwerkzaamheden. Bij de detour verliezen we de route en rijden een flink stuk om. Niet minder mooi, maar we wilde op tijd in Nashville zijn. Eerst nog even lunchen bij het Loveless Cafe, vlak voor Nashville. Wereldberoemd in Amerika om zijn biscuit, een wit hoog zoet broodje dat wordt belegd met jam. Iedere tafel krijgt voorafgaand aan zijn lunch eerst een schaal vol biscuits. Eigenlijk al genoeg voor ons. Maar dan volgt nog de lunch: gefrituurde kip, kalkoen van de smokin' pit (die lekker staat te roken naast het cafe), hamburger, gefrituurde okra, pickled komkommer, aardappelpuree, macaroni met cheese en friet.

Bommetje vol rijden we door naar Nashville. Ons Airbnb appartement is in een jaren 70 appartementcomplex gehuisvest wat vol zit met muzikanten en singersongwriters. Daar stikt het in deze stad van. Duizenden mannen en vrouwen vestigen zich hier om de hele dag niks anders te doen dan liedjes te schrijven. Voor zichzelf en voor anderen, voor muzikanten, voor musicals, voor tv series.
In onze straat zit het Bluebird Cafe. Ieder muzikant wil daar spelen. Elke singersongwrter wil daar zijn liedjes laten horen. Sinds de tv serie "Nashville", waarin "The Buebird cafe" een grote rol heeft, is het helemaal een bedevaartsoord voor muzikanten en muziekfreaks. Maar het cafe is klein, heel klein. Er zijn maar 20 tafeltjes en een paar plekken aan de bar.
Maar het is ons gelukt om 3 plekken te reserveren.

De plek op zich zelf stelt niks voor. Een oud cafe met vergeeld syteemplafond en kerstverlichting als decoratie, in een typische straat met grote supermarkten en allerhande winkeltjes zoals je die aan het begin van elke Amerikaanse stad vindt. De groene luifel is direct herkenbaar van platenhoezen, films en tv. Er staat een lange rij mensen te wachten. Wij mogen door, want gereserveerd. De rest hoopt op mogelijk een vrije plek. Aan de wand hangt een indrukwekkende hoeveelheid foto's van sterren die hier hebben gespeeld, vaak in het begin van hun carriere, maar soms ook als ze gearriveerd zijn en "The Bluebird" willen bedanken.

In het midden van het zaaltje staan 4 microfoons in een cirkel, 1 zangeres achter de piano, drie zangers waarvan 2 met gitaar. Voor ons totaal onbekende namen. Als ze elkaar voorstellen en vertellen voor wie en wat ze allemaal geschreven hebben, valt je mond open. Er zijn miljoenen platen verkocht met hun werk er op, alleen door anderen uitgevoerd. Van de muppetshow tot Selena Gomez, tot Santana tot Carrie Underwood, tientallen tvseries en films.

Om de beurt vertellen ze een verhaaltje over hun song en spelen die voor elkaar en voor ons. 1 van de zangers is ook nog producer en roept de drie jongens erbij met wie hij nu in de studio werkt. Zij spelen 2 te gekke nummers met prachtige meerstemmige zang (Levon the Music). De jongens verdwijnen weer door de voordeur en de vier muzikanten gaan de cirkel weer rond. Aan het einde wordt Jesse Rice naar voren gehaald. Blijkbaar heel beroemd. Hij draagt een beetje a-typische kleding voor deze buurt (roze polo met polspeler er op en een geruite korte broek. Met een opmerking over zijn kleding krijgt de zangers dan ook makkelijk de lachers op haar hand. Hij heeft een billboard no1 gescoord met de hit Cruisin'. Het zei ons niks, maar de rest van de zaal zong het hele nummer letterlijk mee, dus blijkbaar heel bekend.

We werden er nog even uitgepikt, want publiek uit Nederland, dat was er niet vaak. Om half negen is het dan afgelopen. De drank wordt betaald ( er is geen entree, je moet alleen voor minimaal 7 dollar eten en drinken) en de deur gaat open. Om 9 uur begint de volgende cirkel, met weer vier ander singer-songwriter. En zo gaat het iedere avond, jaar in jaar uit. En altijd stijf uitverkocht en een rij mensen voor de deur.

Heel mooi om hier bij te zijn geweest. Volgens onze tafelgenoten moest Robbie haar ouders op de knieen danken dat zij nu al geen "Bluebird Virgin" meer was. De mannen aan de tafel hadden 60 jaar moeten worden om vandaag te worden ontmaagd.Read more