Memorial Day.......Gaap

Het blijft onverminderd heet in Washington. Over de 30 graden en super vochtig. Gisteravond heeft een zeer korte, maar zeer heftige, storm wel even wat (boom)schade aangericht, maar nog niks geholpen aan de hitte. De dag maar begonnen met een lekker kop koffie bij Dean & deLuca. Da’s een mooie zaak uit New York, met allerlei lekker etens- en drinkwaren. We hebben ook maar gelijk wat eten gekocht voor de avond. Echt op z’n Amerikaans. Alles in een grote pastic beker (beef curry met selderij, broccoli, ui, wortel en rijst), zo de microwave in. Gezien het geringe aantal supermarkten en groentezaken in de stad, lijkt het er op dat maar HEEL weinig mensen zelf koken.

Na een lange wandeling langs de Potomac-rivier opnieuw de Mall op gedoken. Een echte gore, kleffe, zoute, melige, vage, frikandellerige, halflauwe, zompige hotdog met klef broodje gegeten, cola gedronken, ons in het gras neergelegd en kijken naar de Memorial parade.....LET THE SHOW BEGIN!!!!

Of het de hitte was, te hoge verwachtingen, eerbied, instelling, voorzichtigheid of gewoonte, ik weet het niet. Maar wat het ook was, de show duurde langer dan lang, was ongelooflijk saai en duf. Een lange reeks marcherende (matige) higschool-orkesten, veteranen in auto’s en op knullige praalwagens, veteranen in een jeep, geinig bedoelde verkleedpartijen van historische figuren in een koets, slecht marcherende kindsoldaten (of padvinders zoals wij ze ook wel noemen), twee dansende negerinnen op zydecomuziek, een paar frontsoldaten uit 1800 op paarden, een man in een boot met wieltjes er onder, met crepe-papier versierde karren met daarop zwaar gewonde Iraq-soldaten (u kent ze wel: been eraf, gezicht verminkt, arm eraf, in rolstoel, oog er uit, verbrand gezicht, 2 vingers, half verlamd.......en maar zwaaien), een vage generaal der strijdkrachten met zijn lelijk maar duur verbouwde vrouw (zo’n mooi strak huidje op haar 60e......er kon geen lachje meer vanaf....letterlijk) ging in een tergend langzaam tempo aan ons voorbij. Met pauzes tussen de verschillende onderdelen waarin gerust 10 minuten reclame had gepast (of wellicht was dat de bedoeling). Gelukkig deed de Afro-Amerikaanse gemeenschap af en toe een duit in het zakje door met swingende orkesten en dansmariekes langs te komen.
Gelukkig stond er achter ons een dolgedraaide Amerikaanse die als een waanzinnige naar alle Amerikaanse militairen schreeuwend (THANK YOU FOR SERVING!!!!!) en kwam er nog een verdwaalde protestant (niet qua geloof maar qua opvatting) langs, werden er kaartjes verkocht voor een Hillary-meeting en hadden onze achterburen een hondje van 10 weken oud.
Maar met deze hitte was zitten op het gras in het park met een ijsje en een beetje dom kijken toch eigenlijk het enig echt aangename om te doen.

Maar Robbie, die genoot. Ze wil later ook werken in Amerika...vlaggeren.....Read more