"Sinner by the Sea" by Calexico

We zijn in Provincetown, waar de kunstenaar komt om het mooiste licht te zien, de schrijver zijn mooiste zinnen vindt, homo’s hun vrijheid krijgen en “the crazy” mogen zijn wie ze zijn. 'De grootste kunstenaarskolonie ter wereld', schreef de Boston Globe in ooit. Diversiteit wordt in veel beleidsstukken beloofd, in 'P-town', het koosnaampje van de stad, is het vanzelfsprekend.

En om dit kracht bij te zetten loopt de stadsomroeper (the Town Crier) in het kostuum van de eerste Pilgrims, met een enorme bel in de hand, door de straten en vertolkt het “geloof” van gelijkheid. Hij schreeuwt het uit: “As long as you don’t hurt anybody, you can be who you wanne be”. Dat is de boodschap van zijn verhaal over de historie van P-town. Het publiek juicht hem toe.

Normaal is Provincetown een kalm stadje met misschien 3500 inwoners aan het uiteinde van een heel lang en krom schiereiland onder Boston, Cape Cod. Maar nu wordt het plaatsje, midden in prachtig “wadden-like” duinlandschap, bezocht door duizenden toeristen, waaronder veel mannen en vrouwen uit de Provincetown - 5homoseksuele gemeenschap in Boston en New York. Elke zichzelf respecterende zaak heeft naast de Amerikaanse vlag de bontgekleurde vlag van de homogemeenschap wapperen. En het straatbeeld wordt er ook aangenaam kleurrijk door. Zeker de mannelijke stellen zijn vaak vergezeld van één of twee iets te kleine hondjes, die in veel gevallen ook nog eens zo bont zijn aangekleed of zo vreemd zijn “gegroomed” dat er nauwelijks nog sprake is van Hond.

Eindeloos is de lijst van internationaal beroemde kunstenaars, die kortere of langere tijd in Provincetown woonden en werkten: Andy Warhol, Marlon Brando, Billie Holiday, Richard Gere, Mary Oliver, Jack Kerouac, Jackson Pollock, Norman Mailer, Tennessee Williams. Allemaal kwamen ze af op het mooie licht, de Bohemian sfeer en de vrijheid om anders te zijn.

Maar het is ook de stad waar Antony Bourdain (de Amerikaanse tv maker/kok/schrijver/reisjournalist die onlangs zelfmoord pleegde) op zijn 17ezijn eerste keer een koksjasje aantrok en werkte in The Lobster Pot. In één van de uitzendingen van zijn “No Reservations” keert hij terug en eet nog één keer zijn favoriete dish van de zaak: Portugese Fish. Dus toen wij rond lunchtijd de ronde gevel van The Lobster Pot passeerden konden we niet anders dan Anthony een klein beetje eren en naar binnen gaan voor een groot bord vis geserveerd op krab en garnalen.

Langzaam rijden we terug door het glooiende landschap van Cape Cod naar ons hotel. We maken een wandeling over het strand en we drinken nog een kartonnen beker koffie op de veranda van Kendar en haar zussen.

Voor het avondeten willen we nog een klein hapje. De eerste optie is een strandtent/frituur vlakbij, maar die blijkt dicht. We horen Amerikanen die ook voor een dichte deur staan zeggen dat ze dan maar gaan snacken in de haven. Wij er achteraan.

In de haven van Dennis ligt een enorme bootopslag, onderhoudsloods en tankstation voor boten. Torenhoog staan de jachten opgestapeld op de stalen rekken op het terrein. Achter op het terrein staat een vervallen houten hut aangekleed met nautische rommel; visnetten, grote dobbers, krabmanden, versleten boeien. Pallets zijn beschilderd met de Amerikaanse vlag. Bij de waterkant zitten honderden mensen op picknickbankjes vis te snacken. Een lange rij voor de houten hut verraad waar de ingang ongeveer moet zijn. We eten zittend op een bankje op het beton van de boatramp een lekkere crabcakje, kreeftenbisque en jumbogarnalen. De ondergaande zon brand in onze nek. Zo smaakt alles beter.Read more