Love Land

Maandagochtend. Vroeg op. We gaan de Rockies in. En om ons gestel wat te sparen beginnen we met een eenvoudige, redelijk vlakke hike. Fort Collins ligt op ongeveer 1500 meter hoogte. Dream Lake, ons uiteindelijke doel, ligt op 3000 meter. Dus om ons Flevolandse gestel (ons terras thuis ligt op -5 meter) langzaam te laten wennen beginnen we voorzichtig.

Na een mooie rit vanuit Fort Collins rijden we de Rockies in door het dorp met de prachtige naam Loveland. Borden langs de weg geven al vroeg aan dat de parkeerplaats van “Bear Lake” (ons eerste wandeldoel) vol zit en dat we op een park & ride moeten parkeren. Daar blijkt dat “Bear Lake” de Disney-attractie van de Rockies is. In een rij van ongeveer 100 meter lang onder een afdak moeten we wachten op de bussen die ons richting “Bear Lake” vervoeren. Een bont stoet wandelaars wacht rustig af in de Disney-rij. De één professioneel uitgerust met bergschoenen, wandelstokken, hoofddeksels, rugzakken en waterzakken, de andere met een trolley voor de kids, koelbox en teenslippers. Dit wordt geen moeilijke hike....lijkt mij.

Eenmaal in de bus zijn we in een kwartier op de bestemming. Snel een rondje om “Bear Lake” in een lange polonaise achter de rest van de bus aan, daarna snel rechtsaf naar de start van de klim naar Dream Lake. Dat is al een iets rustiger pad, maar we zijn bepaald niet alleen. Wel merken we bij het stijgen dat de hoogte z’n werk doet in ons hoofd. Een beetje licht.

Op de terugweg wordt onze puber chagrijnig. Omhoog ging ze als een speer ('t is net zo vermoeiend als kickboxen, beweert ze). Naar beneden was de lol er af, omdat ze dezelfde weg terug moest lopen. Dan besluit Robbie op een steen te gaan zitten en voorlopig niet verder te lopen. Een beslissing die haar een spannend moment zal opleveren. Want terwijl Erica en ik doorlopen, besluit een enorme Elk met zijn Cub/baby achter ons op het wandelpad te gaan staan. Nu zijn wij dus gescheiden van onze eigen Cub/baby. Wij staan aan de ene kant van de Elk, Robbie aan de andere kant. Totale paniek bij de bejaarde vrijwilliger van het National Park. In haar boswachter-outfit (broek tot boven de navel opgetrokken en het beige overhemd bij de broek in) met portofoon maant ze iedereen niet verder te lopen en het hazenpad te kiezen (letterlijk...gewoon dwars door het bos om te lopen). Robbie besluit toch maar heel voorzichtig dicht langs de Elk en de baby te lopen. Stapje voor stapje sluipt ze langs de Elk. “You’re a brave girl” fluistert de boswachter haar toe.

Beneden is er totale paniek bij de vrijwilligers. Wat te doen met de onophoudelijke stroom wandelaars die de bussen uit komen en langs de Elk moeten/willen. Iedereen wordt op de stoep gemaand en krijgt van moeder-overste onder de boswachters met overslaande stem instructies over wat te doen “in case of an Elk encounter”.

De buschauffeuse van in de 70 kwebbelt lustig door met andere passagiers voor- en achterin de bus over de waarschijnlijkheid van een Elk op de weg, terwijl ze ons vakkundig de bergweg afstuurt richting parkeerplaats.

In cafe “Claire’s on the Park” bestel ik een Meatlaof van Elk-vlees. Eigen schuld. 

https://www.youtube.com/watch?v=f1b7Usj_2dYRead more