TAM Dagje..

We hadden niet gedacht nog te gaan vliegen vóór 3 Juni....maar toch! Vandaag gaan we vLiegen van Rurrenabaque naar Trinidad...ook Bolivia! We moeten ons om 8 uur melden bij de officina van TAM twee straaten verder....maar eerst rustig ontbijten. Het kantoor blijkt nog gesloten...we zijn ook best vroeg! Nadat eerst de luiken geopend zijn, de boel stofvrij is genaakt en de hut geveegd is gaat de voordeur open en mogen we naar binnen. Gisteren was ons verteld dat we hier vandaan met een groepstaxi naar het vliegveld van Reyes (klein dorpje in de buurt) zouden vertrekken voor 15 BS p.p.......vandaag blijkt anders...en heel anders!! We moeten een taxi nemen naar de busterminal van Rurrenabaque......daar vandaan kost het inderdaad 15 BS p.p. met een mini busje naar Reyes, maar dan moeten er wel minimaal zes personen gaan. We hebben mazzel....het busje zit met ons erbij vol en vertrekt meteen. Het ritje van 30 minuten blijkt een klein uurtje te zijn...en we moeten ons melden voor de incheck bij de officina van TAM in Reyes.....midden in het centrum. De chauffeur van het busje is zo vriendelijk om ons daar af te zetten. Nadat we ingecheckt hadden en 29 BS extra betaald hadden voor ons overgewicht mochten we naar het vliegveld....aan de andere kant van het dorp. Hoe? Met de brommer taxi! Gewoon bij iemand achterop stappen en voor 7 BS een paar bospaden af tot je bij de ¨earopuerto¨ wordt afgezet.
Hier is niemand!! Geen vliegtuig....geen medereizigers....alleen een oude manke man welke ons begroet. Hij is van de catering...tenminste, hij heeft een koelbox met lauwe meuk in de verkoop. We moeten nog een half uur wachten tot we vertrekken (geplande vertrektijd 10.30 u) en besluiten wat foto´s te maken en een verfrissing te kopen.....en raken aan de praat. De man volgt ook nog een computer cursus en vraagt ons hem te helpen met zijn Tarea...en vraagt ons twaalf landen te noemen in Europa.....welke hij snel opschrijft. Inmiddels verstrijkt de tijd.....is het 10.40 uur....is er geen vliegtuig....maar lopen er langzaam meer mensen binnen met nog in te checken bagage of met pakketpost. Iets voor elven schiet de man van de catering in een oranje hesje en hinkt met twee felgekleurde stokken het gras op. Wij dachten dat er een brommer voorbij kwam....het blijkt ons vliegtuig te zijn wat via het gras voorbij komt zeilen. Bijna kwam het tot stilstand tussen de koffers welke klaargezet waren door de Bolivian Menzis Crew.....het gaat allemaal goed! De man heeft het vaker gedaan......later loopt hij samen met de piloot een inspectierondje om de oude Singer......we noemen hem Manis!
Er wordt flink uitgeladen....flink ingeladen....het is druk op het vliegveld. De uitgang van onze ¨gate¨ wordt met spanlinten afgebakend en de piloot komt wat formulieren invullen. Om 11.30 uur mogen we aan boord....via de achterkant van het vliegtuig moeten we een soort laadklep beklimmen....tussen de dozen en pakketten. We hebben een plaatsje voorin...met zicht naar achteren. We kunnen weg....of niet. Nadat we twee keer koppen geteld hadden bleek er een passagier te ontbreken.....connotie, wat nu, help! De passagierslijst werd doorgenomen en de ontbrekende man bleek een kennis van iemand aan boord....even bellen....ja,ja...ik kom er aan!
Tien minuten later konden we weg....rede van vertraging onbekend, kan geen klok kijken, tijd vergeten.....anyway, we gaan!!
De naaimachine werd gestart....en we denderden de baan af.....in een bloedhete cabine en een walm van kerosine. Gordels ontbraken, leuningen waren lam....maar we zaten....opgevouwen! In het begin was het lastig om hoogte te maken....niet gek met al die zooi aan boord. Ik zat gelukkig naast de gereedschapskist welke naast me in het gangpad stond...en ik zag een hamer naast de ingang liggen. We zijn het inmiddels gewend......we kunnen er smakelijk om lachen...we keken elkaar aan en waren gelukkig!
Twintig uur bussen werd in een uur overvlogen...we daalden in op Trinidad......waar het al 20 dagen regent....maar het net een kwartiertje droog is.
Wel weer een leuke ervaring!!Read more