Refuge Promontoire

Vandaag staat de aanloop naar de refuge du Promontoire (letterlijk de hangende hut) op het programma. Over 10 km moeten we ongeveer 1300m stijgen. Onze topo spreekt over een 5-tal uur en dat lijkt ons zeker haalbaar. Wat meteen ook wil zeggen dat we in de voormiddag tijd hebben om onze rugzak te maken en ons tentzeil te laten drogen in de ochtendzon.

Aangezien we de komende nachten in de hut gaan slapen kunnen we redelijk veel gewicht besparen. Onze rugzak moet zo licht mogelijk zijn, we willen immers geen onnodige kilo’s door het hooggebergte zeulen. Toch gaat dat niet allemaal zo efficiënt… want hoeveel friends nemen we ook alweer mee? En welke maten? Of hoeveel setjes per persoon, etc… het is een beetje afstemmen op elkaar en wikken en wegen. Uiteindelijk zijn de rugzakken gepakt en kunnen we vertrekken. Juist nog insmeren… helaas komen we er snel achter dat onze vers gekochte zonnecrème één of ander dik wit spul is dat niet meer van je lijf te krijgen is. Loïc en ik zijn helemaal wit. Als we ons de komende dagen niet kunnen wassen gaat dat echt een vuile bedoening worden! Uiteindelijk kiezen we ervoor om in een klein kruidenierswinkeltje een ander flesje factor 50 te kopen. Er is maar één soort, dus het is te nemen of te laten. Voor een veel te dure prijs krijgen we een spray waar een oranje, olieachtige, vloeistof uitkomt. Het is in ieder geval iets properder en hopelijk doet het wat het moet doen.

De weg naar boven is mooi, eerst door de bloemetjes en langs de rivier om geleidelijk de sneeuwgrens te bereiken. Rond ons heen storten de watervallen van de kliffen naar beneden. We dragen elk een beperkte hoeveelheid water en plannen om hogerop uit de rivier te drinken. Iets voor halfweg komen we ook de refuge du Châtelleret tegen (2225m), waar we iets eten en onze water reserves kunnen bijvullen.

Vanaf de refuge du Châtelleret is het iets steviger stijgen tot aan de Promontoire (3092m). Nu loopt het pad volledig door de smeltende sneeuw, waardoor we voor iedere twee stappen er ook eentje terugglijden. Met onze wandelstokken banen we er ons een weg doorheen en met het nodige zweet raken we uiteindelijk boven. Het zicht is prachtig! Het terras van de hut zweeft letterlijk boven rotsen en we kijken uit op de vallei waar we omhoog stapten.

Alvorens we aan ons avondmaal beginnen snuisteren we nog door enkele topo’s en studeren we onze route. Het is belangrijk om morgen geen fouten te maken. ’s Avonds zien we de zon verdwijnen achter de bergen en aanschouwen we de mooie rode kleuren. Voor het slapengaan is het nog even aanschuiven om naar het enige toilet te gaan, best fris om buiten in de kou te wachten. Rond 9u kruipen we in bed en hopelijk vallen we snel in slaap, morgen zal het vroeg dag zijn!Read more