Saigon

Nooit gedacht dat ik een scooter ging kopen en al zeker niet in Vietnam. Opeens was ik in het bezit van een honda wave,blauwkleurig met een roest karakter. Jules heeft een stoere, zwarte honda win met het communistisch symbool op. Samen besluiten we om onze nieuwe aankoop uit te testen door naar de cu chi tunnels te rijden. We starten in het hartje van Saigon waar het verkeer, zeker als voetganger, enorm wanordelijk verloopt. Het is de drukste stad van Vietnam om te rijden dus ik was in het begin niet op mijn gemak, maar eens dat je in de stroom meerijdt valt het eigenlijk best wel mee. Ik begon me al snel op mijn gemak te voelen en het was alsof ik al jaren ervaring had om te rijden in zo'n chaotische stad. Na 3 uur rijden in een stofwolk komen we aan in de cu chi tunnels.
Het tunnelcomplex is een immens netwerk dat zich uitstrekt over minstens 300 km ondergrondse gangen. De tunnels waren de locatie van verschillende militaire campagnes tijdens de Vietnamoorlog. Het is bewonderingswaardig hoe de Vietnamezen met een schopje verschillende niveau's gegraven hebben die vaak met elkaar verbonden waren door deuren die met boobytraps waren beveiligd.
De gangen waren smal, volgende dikwijls een zigzag patroon en hadden vaak bochten ter bescherming tegen explosies.
Toen we door een 50 meter lange tunnel aan het kruipen waren kreeg ik het benauwd. De levensomstandigheden voor de guerrillastrijders in de tunnels moeten ongelooflijk hard geweest zijn. De lucht om te ademen was er slecht, voedsel was vaak ontoereikend en bedierf snel in de slechte omstandigheden en het krioelde van ongedierte.
De tunnels lieten de communistische strijders toe de strijd aan te gaan met Amerikaanse soldaten en dan weer in het niets te verdwijnen, vaak tot grote verbazing van de Amerikanen.

Na het bezoek aan de tunnels was het tijd om naar huis te gaan. Onderweg stopten we om noodlesoup te eten en voor we het allemaal goed doorhadden werd het lichtjes aan donker. Wat je in elke blog kunt lezen en wat door iedereen wordt afgeraden is om NIET in het donker te rijden. Het liefst sliepen we in ons eigen bed dus we gingen er hardcore voor. Eenmaal in de stad begon het weer drukker te worden. Zwermen locals zoefden voorbij en ik moet eerlijk zeggen dat ik me goed op mijn gemak voelde. Toen ik een brug op reed was ik omringd door scooters, auto's en motorbikes. Mijn aandacht wordt naar de volle roodkleurige maan getrokken die prachtig aan het schijnen was. Ik was ontroerd door de schoonheid en voelde me tegelijkertijd een beetje zot.
Mijn impulsiviteit heeft me al op veel plaatsen gebracht en ik ben dankbaar dat ik dit mag meemaken.
Alles is mogelijk.Read more