Dilemma's

Meer dan in het ziekenhuis loop ik hier tijdens mijn diensten tegen ethische dilemma’s aan of ben ik mij er meer van bewust.
Ik zie de tekorten, het harde werken van de zorgmedewerkers, de frustratie bij zowel de medewerkers als de cliënten en de families van de cliënten.
Er is wel wat verbeterd maar nog lang niet genoeg.
Wat kan ik doen?
Doe jij wat?
Misschien heb jij een idee!?

Het eerste dilemma:
Autonomie van de cliënt versus het activeren van de cliënt.
Cliënt is een jongere man, 53, bekend met ernstig hartfalen, type 1 diabetes en niet aangeboren hersenletsel door een auto-ongeluk.
Hr is wilsbekwaam en heeft geen psychische ziekte.
Hr is niet therapietrouw, volgt instructie van fysio en ergo niet op, houdt zich niet aan zijn dieet voorschriften.
In hoeverre moet ik zorgtaken uitvoeren en beslissingen nemen voor deze cliënt als ik vind dat cliënt dit eigenlijk zelf kan en zou moeten doen?

Dilemma twee:
Professionele zorgverlening versus (culturele) betrokkenheid van familie?
Oudere cliënt, 90 jaar, islamitische achtergrond, moet geholpen worden met eten omdat mw een CVA heeft doorgemaakt waardoor er kans op verslikken bestaat.
Wordt door de zorg met tillift in en uit bed gehaald omdat mw zich niet laat helpen door verzorging.
In hoeverre sta je toe dat familie mw eten geeft, mw in en uit bed helpt.
Wie is er verantwoordelijk als mw zich inderdaad verslikt en stikt?
Wie is we verantwoordelijk als mw bij het uit bed halen valt en iets breekt?

Wat is nu goede zorg?
Daar is geen eensluidend antwoord op te geven.
We zijn allemaal uniek, holistisch.
Wat denk ik wel belangrijk is: praat erover, maak het bespreekbaar.
Geef je mening en luister zonder oordeel naar de ander.
Er is niet één waarheid.Read more