Dagdienst, zondag.

Nieuwe dag, nieuwe kansen.
Lag op tijd in mijn mandje, want het was best vermoeiend gisteren, eerlijk gezegd.
Om 7.00 ben ik weer present.
Na de mondelinge overdracht ga ik het EKD van de cliënten lezen.
Natuurlijk ook wat er over dhr D is genoteerd.
Ik krijg een telefoontje van de afdeling.
Het is dezelfde collega.
Zij vindt dat dhr minder goed is dan gisteren.
Zo'n niet pluis gevoel.
En dat is iets waar je op af moet gaan.
Dus ik ga naar de afdeling, en we gaan samen bij dhr kijken.
Dhr zegt zelf ook dat hij zich minder voelt.
Bij verder vragen kan dhr niet goed aangeven wat er precies is, wel dat de pijn nu tussen zijn schouderbladen zit.
En dat is voor mij een teken dat ik de arts er bij ga halen.
Voordat ik de arts ga bellen laat ik de controles doen, ook het gewicht.
Controles laten geen veranderingen zien, het gewicht is ook stabiel.
Ik bel de arts, leg uit waarom ik bel.
Best moeilijk een niet pluis gevoel te beschrijven als de controles goed zijn.
Arts geeft ook aan dat je zulke gevoelens niet moet negeren en zegt dat ze er aankomt.
Een heel groot verschil met zo'n setting in het ziekenhuis is dat je in het ziekenhuis gelijk actie onderneemt.
Er wordt bloed geprikt, een ECG gedraaid, wellicht een onderzoek naar de coronairen.
De arts die nu komt heeft deze gegevens niet, zij moet afgaan op haar bevindingen en onze bevindingen.
Na een kort lichamelijk onderzoek komt de arts tot de conclusie dat dhr mogelijk een klein infarct heeft doorgemaakt.
Het niet plus gevoel klopte.Read more