Door merg en been.

De cliënten mogen weer bezoek ontvangen.
1 uur per week, ja èèn heel uur per week.
Je mag maar 1 contact opgeven.
Kies je dan je man, je vrouw, je zoon, je dochter of toch je allerallerbeste vriendin of vriend.
Ik zou het niet weten.
En als je bezoek er dan is gaat er altijd iemand mee van het personeel.
Je zult je moeder of vader toch eens een knuffel of kus geven.
Inmiddels ben ik zover dat ik de afdelingen weer op ga tijdens het werk.
De gesloten afdelingen zijn nu in vieren opgedeeld en zijn ook echt gesloten.
Ik loop als een cipier met een grote sleutelbos op zak rond.
Deur openen, naar binnen , deur op slot.
Op de afdelingen zijn de tussendeuren ook op slot.
Gisteren kwam ik op afdeling B.
Daar woont mw K, ziet er altijd keurig verzorgd uit.
Omdat mw al weken niet naar de kapper is geweest ziet ze er nu als een soort Catweazle uit.
Mw is gewend om over de afdelingen en over de gang te lopen.
Meestal heeft ze een pop, haar kind, in haar handen.
Al pratend loopt mw rondjes en maakt met iedereen een praatje.
Toen ik klaar was en de afdeling af ging stond mw K bij de deur.
Ik moest de deur snel dicht en op slot doen anders was ze mee naar buiten geglipt.
Terwijl ik de deur op slot aan het doen was schopte en sloeg ze uit alle macht tegen de deur en riep waarom wij haar hier gevangen hielden.
Want dat heeft ze dondersgoed in de gaten.
Het gaat je door merg en been.
Gelukkig hebben we nog steeds geen Corona in huis.Read more