Heel veel niks maar o zo mooi

Vanuit Sossusvlei rijden we door naar het zuiden, richting Marienthal. We vinden Namibië tot nu toe zo geweldig dat we bang zijn om iets te missen. Alles willen we zien, geen tijd te verliezen!

We proberen niet te veel grote wegen te nemen. Nou zijn we de wegen in Namibië sowieso al niet state of the art, maar het heeft wel iets om urenlang over zandwegen te rijden waar het uitzicht niet vervuild wordt door verkeersborden maar alleen door bergen die je soms het zicht ontnemen. De leegte en ongereptheid vinden we heel bijzonder aan Namibië. Je kunt hier urenlang rijden zonder een levende ziel tegen te komen. Maar dan letterlijk! Geen huizen, geen dieren, geen enkel spoor van menselijk ingrijpen. Op de weg na dan, want met ons goeikoppe bakkie durven we het niet aan die achter ons te laten (sowieso geen goed plan.. je zit hier aan de rand van de Kalahari desert!) Wel zien we een aantal gigantisch grote landbouwbedrijven. Je schijnt hier farms te hebben ter grootte van de provincie Utrecht! Niet normaal groot he?

Tegen het einde van de middag komen we aan bij Tirool. Dat klinkt heel wat maar het is niet veel meer dan een verzameling farms langs de weg. Het uitzicht is prachtig.. Paarsoranje gekleurde regenboogbergen tegen een knalblauwe lucht. En je kunt ontzettend ver kijken. Heel gaaf! Hier vinden we een plekje op een camping aan huis bij een aardige vrouw. Misschien niet interessant maar ik vertel het toch omdat we hier zo erg hebben genoten: Een privé terras met een picknicktafel, barbecue en super schoon sanitair. Oh zo fijn in dit hete en droge klimaat! En ook hier hebben we weer een knalroze zonsondergang, waarna een hemel te zien is met 100 miljoen sterren.

De volgende dag rijden we door naar Aus voor wat boodschappen. Je schijnt hier wilde (woestijn)paarden te kunnen zien dus we letten extra goed op. Ik denk een kudde te zien in de verte maar helemaal zeker weten doe ik het niet. Ach, de heerlijke versgebakken broodjes die we bij een tankstation vinden maken heel veel goed!

We twijfelen nog even of we door zullen rijden naar Luderitz. Dit is een beroemde plek waar je de meest surreële foto's kunt maken van hoe de woestijn langzaam een stad overneemt: huizen die ogenschijnlijk halsoverkop zijn achtergelaten die nu volledig lijken te zijn overgenomen door de oprukkende duinen met hen kenmerkende rode zand. Het is een reëel fenomeen, een ramp voor dit land. Maar ook een van de meest bekende toeristen hotspots. Vreemd hoe dat kan. Het is een flinke omweg -een dag heen en een dag terug- en we besluiten het toch maar niet te doen. Je moet een georganiseerde tour doen die vrij prijzig is, en meer voor professionele fotografen lijkt te zijn bedoeld (komen wij daar aan met onze gopro! haha). Ook willen we er zeker van zijn dat we genoeg tijd hebben voor de Fish River Canyon, de volgende attractie op onze toch al zeer indrukwekkende must-see list!

Voor het zo ver is vinden we een slaapplek bij Seeheim, een camping gelegen bij een hotel. Hier hebben ze wifi! Haha, gek hoe je dat zo erg kunt missen. Weer een geweldige slaapplek met een kampvuurtje en een drankje.. zo kunnen we het nog wel even volhouden. De volgende ochtend wel even schrikken als we bij het opruimen van onze tent een schorpioen spotten onder de tent. Iehh! Een klein meisje had ons nog gewaarschuwd dat er hier veel schorpioenen zitten, maar dit zagen we niet aankomen. Best eng, maar gelukkig maakt het diertje zich snel uit de voeten.

Extra vrolijk stappen we die dag weer in de auto: Tijd voor een flink rit naar Fish River Canyon!Read more