Indonesië

Zondagmorgen eet ik om 07:00 een bananenpannekoek als ontbijt, waarna ik achterin de laadbak van een pickup spring. Ik reis met een Frans stelletje (die bijna geen woord engels spreken) en een jonge gast uit Zwitserland. We hebben een gids en drie dragers, die alle spullen en het eten en drinken sjouwen. We worden op 600 meter hoogte gedropt en vanaf daar moeten we lopen. We komen bij de ingang van de vulkaan, waar we ons eerst moeten registreren door onze namen en gegevens in een boek op te schrijven. We wandelen onder de poort door en stappen het bos in. Achter elkaar lopen we over het smalle paadje, iedere voetstap voorzichtig neerzettend. Er staan veel bomen en de lianen slingeren over het pad. Apen kijken ons van tussen de bladeren aan en springen van boom naar boom.
Na 3 uur klimmen komen we bij een rustpunt, waar onze dragers zich al hebben geïnstalleerd en een maaltijd hebben bereid. Ze dragen een grote stok met aan beide uiteinden een grote mand vol met spullen. Ze tillen deze op hun schouder en spoeden zich met een ongelofelijke snelheid op hun teenslippers naar boven. Ik ben enorm onder de indruk van hun behendigheid, kracht en uithoudingsvermogen.
Om 11:00 eten we een vroege lunch. Het eten is erg lekker; nog iets om van onder de indruk te zijn. Na de lunch strek ik mijn nu toch al moeie benen om de weg naar boven weer te vervolgen. Ik merk dat het steeds frisser wordt naarmate we stijgen. Als we even stil zitten moet ik mijn vest aantrekken. Op een gegeven moment verlaten we het bos en kunnen we wat meer om ons heen kijken. Eerst is er veel mist, waardoor we weinig zien, maar even later trekt deze op en dan zien we een prachtig plaatje: we zijn boven de wolken uitgestegen. We kijken neer op een dikke wolkendeken. De zon schijnt uitbundig op ons hoofd, wat het klimmen niet makkelijker maakt. Het pad bestaat nu uit losliggend grind en zand, waardoor we bij iedere stap naar beneden glijden. De berg wordt steeds steiler en het begint een fysieke, maar vooral mentale, uitdaging te worden. Om 15:00 hebben we eindelijk het punt bereikt waar we niet hoger hoeven te klimmen. We zijn meer dan 7 uur onderweg geweest, maar eenmaal boven blijkt de pijn en het zweet het meer dan waard te zijn geweest. Het uitzicht is echt adembenemend. We zitten op 2608 meter hoogte, wat betekent dat we 2000 meter geklommen hebben.
We lopen naar de rand van de krater om te mogen aanschouwen waar we al die moeite voor hebben gedaan. Het is een prachtig plaatje wat zich moeilijk met woorden of foto's laat vastleggen. Het voelt heel goed om na zo'n zware klim beloond te worden met zo'n mooie ervaring. We kijken tegen de top van mount Rinjani aan, die nog 1100 meter boven onze hoofden uitsteekt. Aan onze voeten ligt de krater, gevuld met een meer met prachtig gekleurd water. In het meer ligt de vulkaan. Rook kringelt omhoog, want de vulkaan is nog steeds actief.
Het is zo warm in de zon dat we besluiten de schaduw op de berghelling op te zoeken. Einde van de middag gaan we naar ons opgezette kamp: 2 kleine tentjes voor ons en een tent voor de gids en drie dragers. We gaan op onze klapstoeltjes zitten op een eersterangsplek voor het bekijken van de zonsondergang. We krijgen er zelfs verse popcorn en gefrituurde banaan bij! De zonsondergang is sprookjesachtig mooi. Maar wanneer de zon eenmaal de hemel verlaten heeft, is de warmte ook verdwenen. We voelen de kou direct op komen zetten. Ik trek snel een trui, vest, jas en lange broek met dikke sokken aan. In het donker eten we weer een verrukkelijke maaltijd. Intussen zijn de sterren aan het hemeltoneel gekomen. Ik heb nog niet vaak zo'n ontzettend mooie sterrenhemel gezien. Er is absoluut geen enkel licht op de berg en de lucht is helder, waardoor we eindeloos veel sterren en de melkweg zien. Om warm te worden lopen we een rondje, terwijl we onze nek verrekken om in het heelal te staren. Om 20:30 gaan we in de tent in onze slaapzak liggen, het is te koud om nog langer buiten te blijven. De gids vertelde dat het wel tot 5 graden Celsius kan afkoelen.

Ondanks de kou en het harde bed slaap ik redelijk goed en word ik de volgende ochtend fris wakker.
Ik zoek een hoog punt op vanaf waar ik de zonsopgang kan bekijken. De zonnestralen bereiken ons en verwarmen mijn verkleumde botten. Langzaam licht de dag weer op.
We eten een ontbijtje, een warme pannekoek en thee, en daarna is het tijd om alle spullen weer in te pakken. Om 7:30 hijsen de we tas op onze rug om met moeie benen de begane grond weer te gaan bezoeken.
De afdaling valt niet mee; de helling is erg steil en het eerste stuk bestaat uit zand en grind, waardoor we bij iedere stap moeten uitkijken dat we niet uitglijden en naar beneden vallen. De inspanning en de combinatie met de warme zon zorgt dat de dikke kleding snel weer uit gaat.
Met trillende benen, en wat schaafplekjes van een keer onderuit glijden, komen we bij het bos aan waar de bodem meer grip heeft en we in de schaduw lopen. Toch moeten we nog uren afdalen, met afentoe een korte pauze voor wat koekjes en een slok water. Om 13:00 zijn we bijna beneden, we houden even lunchpauze. We krijgen een bord spaghetti, wat heerlijk smaakt. Maarja, alles zou waarschijnlijk heerlijk hebben gesmaakt na zo'n inspanning.
Met gevulde magen dalen we het laatste stuk af en dan komt de toegangspoort eindelijk weer in zicht. Om 14:00 zijn we bij het beginpunt van 600 meter hoogte, waar we in de auto stappen. We pikken onze backpack op en dan gaan we direct door naar onze bestemmingen. De Zwitser en de Fransen worden op de route afgezet, waarna ik het hele stuk weer naar het zuiden rijd: naar Kuta. Na drieënhalf uur rijden bereik ik eindelijk de homestay waar ik zaterdag afscheid had genomen. Ze zijn blij om mij weer te zien. Het eerste wat ik doe is een heerlijke douche nemen om al het stof en zweet van mij af te spoelen. Hierna rijd ik naar een massagesalon om mijn vermoeide lichaam met een ontspannende massage te verwennen. Ik de sluit de avond af met een goede maaltijd en lig daarna vroeg op bed. De vulkaan heeft zijn tol van mij geëist, maar ik kijk terug op een prachtige ervaring.Read more