Orkhon Vally

Onze bestuurder George geeft ons allebei een fles water en gebaart dat we achter de voor ons onbekende bijrijder aan moeten lopen. Hij verruilde net zijn blauwe jas voor een lange rode en een rood/geel mutsje. Een monnik, bedenk ik me nu.
We lopen achter hem aan het bos in, niet wetend waar we heen gaan. De enige persoon die Engels sprak is met onze reisgenoot een paar dagen paardrijden. Het is hier prachtig. Alles is groen, er staan veel bloemen in bloei en overal hoor ik vogels en zoemende insecten. We lopen bergopwaarts over boomstronken en uitstekende boomwortels en het wordt langzaam steeds modderiger. Ik vind het knap dat de monnik er zo de pas in heeft, gezien zijn leeftijd. Al is hij misschien veel jonger dan hij eruitziet, zoals zoveel van de nomaden hier. Hij zweet behoorlijk en wij krijgen het ook heet. Hij moet steeds vaker even rusten.

We klimmen verder en de grond is nu bezaaid met dennennaalden. Ik loop vlak achter de monnik en af en toe laat hij een scheetje.
Bovenop de berg staat een grote shrine gemaakt van heel veel takken en versierd met blauwe linten. De monnik bid, loopt eromheen en strooit een soort zaadjes over de takken heen. We lopen nu verder bergafwaarts, dieper het bos in. We hebben al zeker 1.5 uur gelopen als we op een open plek aankomen. Er staan gebedsmolens waar de monnik langsloopt terwijl hij ze draait en er staat een ger waarin hij verdwijnt. We lezen op een bord dat we bij het boeddhistische Thuvkun klooster zijn. Een plek voor meditatie en bezinning. Het klooster en het gebied eromheen zijn beschermd.

De monnik wenkt ons naar binnen en we krijgen van het jonge gezinnetje dat er woont een kommetje hete melkthee en een chocolaatje. Dan klimmen we buiten de trap op naar het klooster. De monnik verdwijnt in een gebedshuis en wij klimmen op een rots die uitkijkt over de prachtige vallei. Als de monnik terug is klimmen we met hem langs een blauw lint omhoog de rotspartij op. Het is een route naar boven langs kleine meditatiegrotten en het wordt steeds stijler en moeilijker. Met een 60-jarige voor ons en een gezin met twee kleine kinderen achter ons kunnen we natuurlijk niet achterblijven dus klimmen we door. Het is de route die 'de magische monnik' ooit afgelegd zou hebben, waarna hij naar beneden sprong en vloog.
Het volgende stuk is een paar meter recht omhoog. Ik durf eigenlijk niet. Als ik naar beneden kijk en me realiseer dat Jens ook kan vallen vind ik het nog enger. Als we boven staan klimt er een man achter ons aan met zijn drie-jarige zoontje om zijn nek. Als het jongetje los zou laten stort hij te pletter. Dood eng.

Dan staat er een bordje dat vrouwen niet meer verder mogen. Jens klimt door met de monnik en de mannen bidden bovenop de top. Ik zit in het zonnetje en geniet van het uitzicht.

Reizen is overgave. En het is het waard.Read more