Valpo

Tijdens de 2 uur durende rit naar Valparaiso (“Valpo” in de volksmond) zoeken we naar een hostel. Op maps.me markeer ik een straat vlak naast het kerkhof en toch dicht bij de wijk met de meeste restaurants. Daar moet het volgens mij wel rustig zijn.

Als we aankomen, worden we net als in Santiago overvallen door de hitte. We proberen snel naar ons hostel te stappen maar geraken moeizaam door de drukte. De straten rondom het busstation zijn bezaaid met kleine kraampjes waar verkopers allerlei zaken aanbieden. Van fruit over schoenen tot auto-onderdelen.

Uiteindelijk arriveren we aan ons hostel. De omgeving lijkt toch iets minder rustig dan gedacht. Het kerkhof is niet te bespeuren en in de drukke straat lopen we langs de ene bar na de andere met volgepakte terrassen en luide muziek. Soit, geen zin om nog verder te lopen in de hitte dus we besluiten hier te blijven. Helaas met korte nachten tot gevolg. Optredende bands in de buurt en schreeuwende zatlappen houden het uit tot vroeg in de ochtend.

Ik waag mij al snel aan een nieuwe wandeling om de stad te verkennen. Langs de kust is er een vlak gedeelte waar onder meer de drukke haven te vinden is. Meer landinwaarts liggen een 40-tal heuvels met smalle, steile straten en kleurrijke huizen. Overal waar je kijkt zie je muurschilderingen. Zowel op kleine muurtjes als op de grootste appartementsblokken waarvan de gevels zijn omgetoverd tot kunstwerken.

Onze eerste indruk van Valpo was niet zo positief. Heel druk en hectisch. Maar nu ik door de kleinere straten en de heuvels loop, herzie ik al snel mijn mening. De vele bars en restaurants met terrassen maken het gezellig en levendig. De graffiti en de smalle trappen die met mozaïeken bekleed zijn geven de stad een hippie uitstraling. Net als de vele jongeren die op de trappen rondhangen terwijl ze wiet paffen en bier drinken.

Ik beklim Cerro Artilleria en heb van hieruit een mooi overzicht op de haven. Ooit de belangrijkste van Zuid-Amerika, tot het Panamakanaal werd aangelegd. Wel nog altijd de grootste in Chili, en dat is eraan te zien. Duizenden containers staan klaar om op schepen geladen te worden met gigantische kranen.

’s Avonds gaan we naar Viavia, een restaurant met Belgische uitbaters. Op het terras nippen we van een pisco sour terwijl we stoofvlees met frietjes bestellen als hoofdgerecht. Man man, dat smaakt! De frieten zijn natuurlijk niet zo lekker als thuis maar het vlees en de saus worden goedgekeurd. Daarna slenteren we nog wat door de gezellige straatjes vol straatmuzikanten en terrasjes.

Ondertussen horen we van Charlotte en Dennis dat ze terug naar Zwitserland gevlogen zijn, waar ze woonden voor hun reis. Daar kan Dennis zich opnieuw laten onderzoeken en op het gemak herstellen. Dat lijkt ons een verstandige beslissing!

De dag erop zoeken we uit hoe we naar San Pedro de Atacama zullen reizen. Met de bus is het de volle 24u vanuit Valpo, tenzij we de rit opsplitsen. We beslissen eerst enkele dagen naar La Serena te gaan, een kuststad op 6u rijden van hier. Daarna wil Vé graag het Pan de Azúcar nationaal park bezoeken. Dit ligt nog 7u verder naar het Noorden. Zo is onze tocht mooi in 3 gedeeld en moeten we niet te lang in een keer op de bus zitten.

Nog een video van de afgelopen uitstapjes: https://photos.app.goo.gl/jNbXqtguGqvasALH7Read more