Bako National Park - dag 2

Vandaag stond ons een grote wandeling voor de boeg, maar we hadden er zin in. Onze nacht was goed verlopen, zonder ongewenste gasten.

Het eerste deel van de wandeling was hetzelfde als deze van gisteren. Maar op een bepaald moment splitste de weg in twee en dit keer volgden we het rechter pad. De weg was in het begin ok, maar al snel veranderde ze in een beek. We hadden het deze nacht hard horen regenen en nu zagen we het resultaat. Het pad werd eigenlijk steeds slechter om slechter en het was moeilijk om onze voeten droog te houden. Na een tijdje ging het landschap over van bos naar een soort heide. We dachten dat het pad hier beter ging zijn, maar dat was niet het geval. Vaak zonken we weg in een kleiachtige substantie. We schoven ook ontelbare keren uit over boomwortels. Maar genoeg geklaagd, de omgeving was mooi en ongelofelijk rustig. We kwamen geen andere mensen tegen op onze heenweg. We hoorden enkel vogels en apen in de verte. Na ongeveer drie uur wandelen, waren we op onze bestemming. En net op tijd want we waren bekaf. Gelukkig werden we beloond met een meesterlijk zicht op de oceaan. Langs de ene kant zagen we een berg in de verte. Dit was een ander nationaal park dat net zoals het onze als een punt uitstak in zee. Langs de andere kant zagen we nog een tweede uitsteeksel van Bako national park. En voor ons zagen een soort van eilandje, dat momenteel door het laag tij nog verbonden was met het land, maar dat tijdens hoog tij volledig geïsoleerd zou zijn. Het was rotsachtig met wat palmbomen en struiken op. Een echt onbewoond eilandje, of toch onbewoond door de mens 😉

Onze lunch aten we op met het prachtige uitzicht voor ons. De koele zeebries en het eten gaf ons nieuwe energie. Tijd voor de terugtocht!

Deze was nog steeds even nat en als snel hadden we de hoop op nog een beetje droge schoenen opgegeven. We liepen gewoon door het water, want dit was meestal de makkelijkste weg. Op een moment schoof Tat toch nog uit en viel haar zonnebril in een put die gevuld was met water. Snel grijpen zodat hij niet op de bodem verdwijnt. Het water was niet verfrissend zoals gedacht, maar volledig opgewarmd door de zon. In het bosgedeelte gleed Tat nog een keer uit op een boomwortel. Ze viel met haar scheenbeen op een andere wortel en het was toch wel even slikken van de pijn. Blauwe plek nummer ... erbij.

Toen we terugkwamen aan het hoofdkwartier bleek er weer een proboscis aap in een nabije boom te zitten. Hij had vele toeschouwers en wij konden het toch ook niet laten. Het blijven ten slotte fantastische beesten.

Na een verfrissende douche installeerden we ons op ons terrasje. Steven spotte direct twee eekhoorns. Niet veel later zagen we een makaak op een ongevallen boom in de buurt. Er bleken er ook in de boom ernaast te zitten. Uiteindelijk ging het om een hele familie en zagen we ook twee kleinere aapjes. Het was echt super om deze gewoon op enkele meters van onze slaapplaats te zien.

'S avonds gingen we aan het cafetaria zitten in de hoop om nog wat andere aapjes te spotten. Maar in plaats daarvan raakten we aan de praat met een andere gast. Deze meneer was echt al overal geweest en we luisterden een hele tijd naar zijn reisverhalen en tips.

Als avondeten genoten we van lokale noedels en daarna was het tijd om naar ons bedje te gaan.Read more