- -Van Santa Maria naar Pico - -

- dinsdag 1 september -

De Covid test is binnen, alle drie negatief, we mogen nu vrij rondlopen.
Die middag verkennen we het dorp op de berg boven de haven. - foto 1 -
Veel kerkjes en bij de voordeuren van de kleine witte huisje tegeltjes met vrome afbeeldingen. - foto 2 -
We willen graag naar de westelijk gelegen eilanden; Pico en Faial.
Op Faial is de havenplaats Horta de uitvalsbasis voor zeilers naar Amerika en Cariben, voor zeilers vanaf Amerika is dit het eerste stukje Europa.
We zouden graag langer op de Azoren blijven maar zijn inmiddels al erg laat in het seizoen daarom beperken we ons tot deze twee eilanden.
Naar deze westelijke eilanden is het 190 nm (355 km), +/- 36 uur varen.
We besluiten na het eten te vertrekken, om 21.00 uur gaat het anker omhoog en zeilen weg.
Juan en ik zetten de Genaker, dat is een spinakerzeil die als grote Genua gevoerd wordt, maar dan zonder spinaker boom. Soms lastig te hanteren omdat het zo groot is.
Het is een licht/medium weer zeil dat tot 5 Bft gebruikt kan worden
De wind is vlagerig, 3-4 Bft, waarschijnlijk de invloed van het eiland.
Sam heeft wacht van 10.00 tot 02.00 uur, ik de hondenwacht van 02.00 tot 06.00 en Juan van 06.00 tot 10.00 uur.

Als ik om 22.30 mij tanden sta te poetsen hoor ik een schreeuw,
; " KOM SNEL , All Hands on deck"
Boven gekomen blijkt de Genaker half naast de boot in de zee te liggen!
In donker en wilde zee proberen we het grote zeil voorzichtig binnenboord te krijgen.
Als, na een uur zwoegen, het zeil geborgen is zeilen we verder op grootzeil en kluiver.
In mijn wacht pieker ik over de oorzaak, zo hard waaide het niet, plotselinge windvlaag? misschien zat er al een beginnend scheurtje in dat wij niet hebben gezien?

De volgende dag is de schade zichtbaar; één kant is volledig uit het lijk gescheurd. (is de versterkte zoom van het zeil)
Ook horizontaal is het zeil dwars door midden. - foto 3 -
Misschien dat een zeilmaker op Horta er nog brood in ziet, zeezeilen is een dure hobby.

De dag en opvolgende nacht verlopen rustig, het eiland Pico is bij het eerste daglicht zichtbaar. - foto 4, 6 en filmpje 1 -
Pico is een eiland met in het midden de 2300 meter hoge vulkaan.
Precies zoals je als kind een vulkaaneiland voorstelt; in een eindeloze blauwe oceaan een hoge puntige berg, een ring van wolken waar de top doorheen steekt; Pico.
We lopen een klein haventje aan de zuidkant van het eiland aan: Lajes do Pico.

De volgende ochtend bezoeken we het walvis museum. - foto 7, 8 en filmpje 2 -
Tot 1980 is hier op walvissen gejaagd. Niet grootschalig maar als bijverdienste.
De bemanning van de slanke zeilsloepen bestond uit boeren, kapper de bakker, die als het walvisalarm klonk zich snel naar de boten spoeden om de jacht te beginnen.
Een beetje zoals bij ons de vrijwillige brandweer is georganiseerd.
Door de eeuwen heeft de walvisjacht zich op de Azoren ontwikkeld. De boten, harpoenen en verwerking zijn nu een culturele erfenis uit een nog jong verleden.

- - Een beoordelingsfout - -

Die middag besluiten we naar het naastgelegen eiland Faial te zeilen.
De windt lijkt gunstig, 4 Bft, een tocht van 40 km.
Geïnspireerd door het Walvis museum besluiten we via een wijde zuidelijke boog naar de havenstad Horta op Faial te zeilen. - foto 6 en 9 -
We hopen op de rand van het diepe water (200 --> 1000 m) walvissen te zien.
De wind komt uit Oostelijke richting maar als we verder van het eiland af komen draait deze steeds meer naar het Noorden en neemt fors in kracht toe.
Vijftien mijl ZW van het Pico is de wind toegenomen tot 7 a 8 Bft en komt uit het Noorden. In de zeestraat tussen de twee eilanden wordt de wind versterkt door de hoge bergen.
Zodra we Zuidelijk van Faial varen proberen we dicht onder de kust, in de luwte van het eiland te komen, we zeilen nu met alleen de stagfok hoog aan de wind.
Wat een gemoedelijk zeiltochtje van een paar uur zou zijn wordt een gevecht van een hele dag.
Ons doel, de havenstad Horta op Faia, ligt in de zeestraat tussen de eilanden, pal in de wind.
Hoge zee met veel “White Horses" (witte overslaande kammen op de golven), harde wind en stampend schip is voor geen van allen een pretje, de enige die er nog plezier in heeft is Grote Janne zelf.
Eindelijk lukt het, al motor-zeilend, de haven van Horta te bereiken. - foto 10 -
22.00 uur en inmiddels donker vinden we een plekje en kunnen we de boot aanmeren.
.....in de veilige haven slaap ik lange uren en droom al mijn levenseindjes aan elkaar....

- tot zover mijn avonturen op de Grote Janne, meer volgt.....Read more