- - Motivatie, laatste schrijfsel - -

- bootjesgekte -
Ik vraag mij weleens af of bootjesgekte een hersenafwijking of een mentale aandoening is, een beschadiging van mijn DNA op mijn 20-ste? 
Misschien werd het veroorzaakt door slechte zuurkasten op het Amstellyceum, Peter Klaassen, destijds mijn scheikunde collega heeft die bootjesgekte tenslotte ook.  ;-) 
In de slaapkamer hangt een grote wandkaart van de wereld als ik daar nu eens alle blauw uitknip zou ik dan langzaam genezen?... 

- Motivatie - 
Waarom onderneem je zo’n tocht, is het een mannending? Nee eigenlijk ook niet echt, ken vrouwen genoeg die dit ook doen. 
Het gevoel dat je in een bootje alleen op de kracht van de wind en helemaal zelfvoorzienend de wereld over kunt reizen is een droom die ik van jongs af al had. 
Maar, er zit een heel groot verschil tussen droom en werkelijkheid. 
De droom is mooie: zonsondergangen, witte stranden en altijd mooi weer. 
De werkelijkheid is: bij nacht en ontij het grootzeil reven in een vliegende storm, bakken zeewater over je heen, angst voor het vege lijf. 
Een grote kloof die velen weerhoudt van de werkelijkheid. 
Ik schets het wat somber, de werkelijkheid is een mix van beiden en dat is een beleving die je alleen krijgt door het echt te doen. 
Ik kreeg de kans, of ik dit in de toekomst nogmaals wil doen, denk het wel maar eerst even uitrusten. 
Wie prettig oud wil worden moet er op tijd mee beginnen, morgen is te laat. 

O.K,  mijn trouwe blog-volgers, inmiddels zit ik weer thuis dit laatste stukje te typen. 
Ik wil jullie bedanken voor de commentaren, vond het leuk dat jullie met mij meevoeren. Speciaal Margreet dat ze mij vrijliet om deze reis te maken, Sam de schipper van de Grote Janne en mijn maatje Juan F. Ubeda Iranzo mijn mentale steun en scheepsmaat. 
Ik zeg jullie vaarwel, goede reis en tot de volgende keer.... 

Frans 

PS, Als je geïnspireerd bent door mijn verhaaltjes (..of juist niet!) kun je een dagje mee varen op mijn eigen zeilboot: de Koh-I-Noor, -laatste fotootje-Read more