Dag 10-Van tempels zien naar bergklimmen

Vandaag was dé dag om Kyoto te gaan temmen! We stonden bijtijds op en Arjen heeft geprobeerd de Japanse specialiteit omelet te maken. Ik moet zeggen dat het hem goed gelukt is! Zeker met de middelen die we hebben. Alleen ei, normaal gebruiken ze er veel meer bij. Dus we kunnen niet anders concluderen dan dat Arjen skills heeft.

Vervolgens gingen we een beetje plannen wat we vandaag wilde gaan doen, want Kyoto is een grote stad waar veel te zien is en dus veel planning vereist. Dus wij braaf naar een touristenbureau waar we wel goed geholpen werden door een vrouw, maar die had overduidelijk geen zin om hier en nu op dit tijdstip te zijn. Het was dan ook wéér lekker weer. (Wat een straf! Hoorde dat het bij jullie koud was ofzo?). Veel papiertjes doorgespit later hadden we besloten dat we een shrine run gingen doen. Lekker veel shrines bezoeken dus. Dat ging uiteindelijk toch wat anders zoals de titel al aangeeft.

We gingen als eerste naar de Inari shrine. Eén van de bekendste shrines van Kyoto die ondanks die status niet bij het Cultural Heratige fonds behoort. Inari wordt afgebeeld als de foxgod en staat voor welvaart voor de zakenlui. We kwamen daar al aangehuppelt terwijl het echt immens druk was. Wij door lopen naar boven. Bleek het Inari festival te zijn. Geen idee wat het precies inhoud, maar het is maar één keer per jaar. Overal stonden kleine shrines op vrachtwagens klaar om vervoerd te worden voor een soort parade (heb ik me laten vertellen). In de hoofdtempel waren ze met een ritueel bezig wat vrij lang duurde en dat kunnen wij weten, want we hebben ruim drie kwartier gewacht tot er iets zou gebeuren.

Behalve muziek in de vorm van een krijsende kat en dat ze af en toe opstonden gebeurde er vrij weinig. Er was alleen een oudere meneer in vol ornaat met een bordje aan het zwaaien dat er geen foto's gemaakt mochten worden. Deed (of probeerde je dat wel) dan kreeg je een boze blik en het bord in je gezicht geduwt. Ik kreeg af en toe het idee dat hij er zelfs mee wilde slaan. Aangezien we vol in de brandende zon stonden, vonden we het na drie kwartier wachten wel prima en zijn we doorgelopen naar de Torii gates.

Daar heb je vast wel eens een foto van gezien. The 1000 torii gates. Dat zijn al die rode poortjes achter elkaar die een berg oplopen. Al deze poorten zijn gedoneerd door bedrijven die daarmee Inari proberen te plezieren en voor een goede business gaan. Deze poorten leiden helemaal naar de top van Mount Inari. Onderweg kom je allemaal winkeltjes en kleinere shrines tegen. Alleen was dat niet onze heenweg. Wij hebben blijkbaar ergens verkeerd afgeslagen en zijn op een ander (veel toffer) pad terecht gekomen. Hier liepen we door een bamboowoud heen, kwamen vele shrines tegen, zingende monikken en een dude op een scooter, in de bergen, want blijkbaar wonen daar ook gewoon mensen. Oh, en een hele teleurstellende waterval die geen waterval genoemd mag worden.

Het begin van dit pad was vrij fijn om te lopen. Wat slingerweggetjes. Wat naar boven klimmen, wat naar beneden klimmen. Tot dat we op een punt kwamen waar we echt moesten klimmen. Gelukkig wel met behulp van een trap, maar dayum dat was vermoeiend. Wederom bevestiging van een lousy conditie. Moet wat aan gebeuren. Na een poosje geklommen te hebben zagen we opeens de rode poorten weer en konden we de weg die de "pussy-mensen" gevolgd hadden verder zetten naar de top. Wat nog maar een klein stukje was. Het was dezelfde vermoeidheid als de berg in Matsumoto op fietsen. Het vervelendste was nog dat ik geen goede schoenen aanhad voor deze activiteit. Sneakers met een zachte zool. Tsja, dan voel je elke steentje, maar goed we hebben de top bereikt! Is toch weer een dikke 350meter! Yatta! Hierbovenop waren weer meer shrines.

Toen moesten we natuurlijk ook nog naar beneden. Toch maar voor de standaard Torri gates route gekozen hoewel al die trappen ook alles behalve fijn waren. Lichte aversie voor trappen begint zich te manifesteren in mijn onderbewustzijn. Gaandeweg naar beneden had je wat checkpoints en van één van deze punten had je een adembenemend uitzicht over Kyoto! Echt super mooi. Zo zie je maar weer hoe hoog 350-ish meter kan zijn.

Op de weg naar beneden kwamen we nog een hindernis tegen. De trap is vrij smal en er lopen mensen in twee richtingen. Je voelt hem vast al aankomen. Wij zaten op een gegeven moment achter een vrij oude man die niet zo vlot meer was. Begrijp me niet verkeerd. Ik vind het echt baas van die vent dat hij gewoon de ballen nog heeft om naar boven te klimmen, maar je houdt wel een beetje op. Gelukkig konden we er op een recht stukje netjes tussendoor sneaken. Een klein half uur later waren we beneden. Onderweg kwam je allemaal rustplaatsen, winkeltjes, eetplekken en nog meer shrines tegen. Het laatste stukje loop je zelfs nog gewoon door het dorp wat aan de berg ligt.

Uitgeput kwamen we beneden. We hadden licht ontbeten, ik had niet zo goed geslapen, dus ik voelde me een beetje woozy! Time for food! We hebben de trein terug gepakt naar Kyoto centraal en dachten ergens de gaan eten in de ondergrondse mall bij het station.. uhhh ja, niet dus. Alles zat propvol en er stonden zelfs wachtrijen bij de meeste. Vervelend, zeker aangezien onze voeten wel wat rust konden gebruiken. Gelukkig herinnerde we ons de mall nog die we gisteren bezocht hadden en daar waren zat eettentjes. Daar weer heen geslentert en de tent die we eigenlijk voor ogen hadden.... zat ook vol, dus toen zijn we maar naar de buren gegaan waar we een (lekkere) burger en een steak naar binnen hebben gewerkt samen met een suikerbom in de vorm van het dessert om wat energie voor de rest van de dag te kweken.

We waren tenslotte al wat tijd verloren met het beklimmen. Als volgende gingen we op zoek naar Nijo Castle. Een kasteel wederom in het midden van de stad. Trein gepakt, weer een end gelopen. Daar aangekomen, kaartje gekocht. Zien we dat het nog maar een half uur open is. *zucht* Toch maar weer snel er even doorheen geramt. Het was interessant om de layout binnen de muren van een kasteel te zien (grote, traditionele gebouwen en een grote tuin), maar je mocht ook deze gebouwen niet in. Persoonlijk moet ik zeggen dat dit mij het minste heeft geïmponeerd van wat ik tot nu toe heb gezien.

Ook een saillant detail. Op elke omschrijving van elk Japans historisch pand/gebouw op welke locatie dan ook, staat wel een keer dat er een deel is afgebrand in een bepaalde periode. Je zou toch verwachten dat ze hun bouwstijl een keer zouden gaan aanpassen.

Na het kasteel doorgeramd te hebben wilden we eigenlijk nog naar het Kyoto Imperial Palace, maar ook daar waren we bang dat deze al dicht zou zijn, plus, het lijkt erop dat de kaarten hier niet te vertrouwen zijn qua loopafstand. Toch maar voor gekozen om terug te gaan naar het huisje om daar bij te komen, want we waren letterlijk gesloopt. De rest van de avond hebben we ons vrij gedeisd gehouden om onze voeten de rust te geven die ze verdienen. We zijn nog één keer naar buiten gegaan om wat te foodseleren te halen, maar verder was het *poef* lights out.

TL; DR - Arjen heeft traditionele Japanse omelet gemaakt. Toursisten bureau geweest. Naar Inari Shrinen gegaan. Inari (jaarlijks) festival was in de gang. Heel veel rode poortjes. Afwijken van het pas. Bergbeklimmen. Vermoeiens. Kut schoenen aan. De top gered. Terug gelopen. Prachtig uitzicht. Oude mannetjes lopen langzaam. Uitgebreid geluncht. Naar Nijo castle geweest. Ging bijna dicht. Doorheen gerusht. Gesloopt. Niets meer gedaan.

Hi juu - Signing offRead more