Dag 21 - Tandenknarsend treinreizen

Onze laatste grote reisdag (naast het terug keren naar het land van de Chrysanten, de letterlijke vertaling van Nederland in het Japans) is vandaag aangebroken. We gaan vanaf Hiroshima heeeuuulemaal terug naar Tokyo. Dus van links naar rechts zeg maar. Met een overstap op Kobe wat op 1/4th op de weg ligt. Allebei met de hogesnelheidstrein de Shinkansen (waar een nieuwe groene versie van is die er van de bovenkant als een mislukte clownschoen uitziet). We hoefde pas rond 12 uur de trein te hebben en dat kwam goed uit want we hoefde pas om 11 uur opgebokt te zijn uit het appartement.

Ik stond rond een uurtje of 10 van de zon te genieten op het balkon en zag bij de ingang van het gebouw een vrouw staan wachten, een vrij lange tijd. Ik gapte voor de gein dat ze op ons stond te wachten als schoonmaakster van het appartement. Wat bleek nou; toen wij weggingen pakte diezelfde vrouw de sleutel uit de brievenbus die wij er zo braaf hadden in gestopt! Ik had dus gelijk. Arme vrouw heeft dus dik een uur staan wachten in de brandende zon! Oh well, niet onze fout.

Wij bepakt en bezakt naar het station gehuppeld waar we voor één van de laatste keren onze JRPasses flashte om door te lopen mogen. Hij verloopt helaasch na morgen dus we moeten hem vandaag nog maar even goed gebruiken. Je kan de pass namelijk maar voor één, twee of drie weken aanvragen. Dus om rond te reizen in Tokyo moeten we opzoek naar een andere oplossing. De eerste Shinkansen ging lekker soepel. Uiteraard weer gereserveerde stoelen en hoewel er een dude in mijn stoel zat, zag hij ook snel in dat hij de verkeerde stoel had. Niets aan de hand.

Overstap op Kobe? Geen zweet. We mochten bezichtigen hoe een buitenlandse vrouw moeite had om haar afval te sorteren (ze zijn hier super goed met afval sortereren en het stond er duidelijk op. Zowel in het Engels als met een plaatje). Dus dat was een grappig momentje. Wij in de trein stappen die vrij leeg was, oh chill dachten we nog! Een lekker rustig ritje voor de boeg. I GUESS NOT.

De mensen die mij kennen weten dat ik niet zo'n fan ben van kinderen. Dit komt voornamelijk door het gehuil en het gekrijs. Nu zat er toevallig een peuter zo goed als de hele reis non stop te janken. Echt niet gezond. Ik kreeg bijna medelijden met de moeder. Deze liep steeds weg met het kind naar het tussenstuk, maar ook vanaf daar was zijn symphonie van helse geluiden duidelijk hoorbaar. Dan moet je nog na gaan dat ik aan het gamen op de Switch was mét oordopjes in. Hels kabaal! Zeker toen me Switch op een gegeven moment leeg was. Daarbij kwam ook nog dat ze er pas de tweeder laatste halte uit ging.. arrgghhh, ik kon op een gegeven moment mijn prachtige rode lokken uit mijn hoofd trekken en in dat kind zijn smoelwerk te douwen. Ik heb me gelukkig kunnen inhouden. Ironisch genoeg zat er een mooie dame schuinachter ons met een nog jonger kindje waar niks mee aan de hand was. En hoe meer haltes we passeerselde, hoe meer kinderen erbij kwamen. Ik denk dat het "ginger-martel-dag" was in Japan.

Ruim drie uur later waren we in Tokyo en een snif frisse lucht deed de reis alweer voor een groot gedeelte vergeten. Wij weer richting Ueno waar ook dit keer onze laatse verblijfplek verblijft. Ironisch genoeg niet eens heel ver van onze vorige locatie in Tokyo. Alleen is dit appartementje een stuk beter dan onze eerste ervaring in Tokyo. Twee ruime bedden, een aparte douche en wc. En gewoon ruimer dan we gewend waren van de afgelopen logeerplekken. Mooie manier om te eindigen!

Nadat we een beetje gesettled waren hebben we een stukje gelopen richting Ueno Park. Om te kijken hoe het eruit zag zonder de Sakura bloemen die we de eerste anderhalve week zo voor lief namen. Het antwoord is: een stuk minder impossant. Hoewel het nog steeds een mooi park is, voegt de Sakura schoonheid echt wat toe. Dat realiseren we nu pas nu we het zonder de rossige bloemetjes moeten doen. Bizar hoe we dat voor lief namen. Japan is een mooi land <3. Na een kleine wandeling door het park kwamen hoorde we wat muziek na waar we een Japanse junk (denk ik) tegenkwamen die zei dat er een gratis concert was. Nou jah, we zijn natuurlijk Nederlands dus daar zijn we gretig op ingegaan!

In een soort openlucht theather stond een band een soundcheck te doen. Waarna ze één nummer speelde en vervolgens van het podium verdwenen. Wij dachten dat net gewoon groepies waren die de instrumenten checkte, maar even later kwamen ze weer op het podium en speelde ze wat nummers. Tussendoor nog een heel emotioneel (blijkbaar, want hij moest een traantje wegpinken) verhaal en na een geoot half uurtje was het afgelopen! Toch best leuk om te zien. Het was waarschijnlijk een klein lokaal bandje.

Door de muziek was de honger toegeslagen en besloten we maar om te gaan foodseleren. En er was één plek die ik vorige keer gezien waar ik absoluut heen wilde: het hard rock café! Het is een tick van mij om in elke stad waar ik ben waar ook een hardrock cafe is, om daar te eten en een shirt te kopen. Zo gezegd, zo gedaan. Heerlijke burger naar binnen gestouwd onder begeleiding van bijna alleen maar degelijke muziek (wtf doet dat nummer van rihanna/coldplay en 1 of ander wazig maroon 5 zonder gitaren er tussen?). Daarna nog een shirt gekocht, want traditie.

We hadden nog geen zin om terug te keren dus hebben we een rondje door Ueno gelooen wat hilarische beelden opleverde. Het is natuurlijk nog steeds Golden Week en daar maken de mensen gretig gebruik van. Er liepen een hoop aangeschoten mensen over straat gekke dingen te doen. Grappig gezicht. Er liep zelfs iets rond wat op bewaking leek, maar ik kreeg er meer een nare vibe van. Om die te ontlopen zijn we maar terug gegaan naar het appartement waar we ons klaar hebben gemaakt om te gaan pitten.

TL;DR - Een oude vrouw laten wachten. Treinreizen met een jankend kind drie uur lang is kut. Ueno park is toch minder mooi zonder sakura. Gratis concert gezien. Gegeten bij hard rock cafe. Japanners zijn grappig als ze dronken zijn.

Dag who cares - 私の糞は今日恐ろしいにおいをしたRead more