Bootje varen

Vanuit Luang Prabang zijn er 2 opties om in Thailand te komen, een nachtbus (bleh) of een 2-daagse boottocht met een slowboat over de Mekong rivier. Needless to say, wij doen optie 2!

Het ticketoffice zou zich, volgens de Lonely Planet, in het centrum van het stadje bevinden. Daar aangekomen bleek er geen office meer te zijn, maar deze te zijn verplaatst naar een locatie 10 km buiten het stadje. Een geslaagde manier om meer geld van toeristen te krijgen, want nu moeten we een Tuk-Tuk (motor mannetje met laadbak) regelen. Gelukkig gaan er meer backpackers met de boot en kunnen we er eentje delen, scheelt toch weer in de kosten ;)

De boot op dag 1 was zeer relaxt, doordat het laag seizoen is, zijn er voldoende plekken beschikbaar en hebben we 2 bankjes met een tafeltje ertussen in weten te bemachtigen. Er zijn nog een paar andere NL-ers op de boot en in de middag zijn we aan het kaarten geslagen. Anika heeft leren 'toepen' en met haar beginnersgeluk en goede kaarten meteen de mannen dik ingemaakt. Verder genieten we van de mooie uitzichten over de Mekong en de dorpjes die bijna geheel geïsoleerd en ver uit elkaar liggen (geen weg ernaartoe, alleen bereikbaar via het water). Locals maken ook gebruik van de boot en als er iemand (of een lading scooters) wordt opgepikt/afgezet dan kijken we onze ogen uit naar het leven in deze dorpjes en natuurlijk ontbreken de zwaaiende kinderen niet. We komen ook nog een olifant tegen onderweg (zie foto).

's Avonds komen we aan in Pak Beng, dit dorpje bestaat uit een aantal guesthouses en restaurantjes waar iedereen overnacht die deze tocht maakt. Onze gastheer verzorgt zelfs lunchpakketjes voor op de boot de volgende dag, prima geregeld.

Dag 2 hebben we een minder relaxte boot, nu geen tafeltjes en veel krappere bankjes. Omdat er meer locals meegaan hebben we maar 2 stoeltjes tot onze beschikking, en dan duurt een dag lang. Gelukkig kunnen we nog wel wat lezen en muziek luisteren. In de avond komen we aan in Huay Xai, de grensplaats met Thailand, wat aan de overkant van de rivier ligt.

De volgende ochtend maken we de oversteek en wederom blijkt de info van de LP niet te kloppen. Er is ondertussen een brug gemaakt naar Thailand, waar je voorheen nog met een bootje de grens werd overgezet. Dit betekent: eerst op zoek naar een Tuk-Tuk driver die ons naar de brug 10 km verderop wil brengen (zo'n 6 Euro). Uitstempelen uit Laos, een makkie. Geld wisselen naar Thaise Baht. Een bus over de brug pakken (1 Euro). Aan de Thaise grens worden we opgewacht door een vrolijke douane beambte die ons een mooie gratis stempel geeft voor 15 dagen. De grenspost ligt uiteraard niet bij het bus station zodat je zo'n 6 km terug moet om verder Thailand in te gaan. De mannetjes vragen hier 1,5 euro per persoon voor, maar Mike is zo klaar met deze nieuwe brug en de extra kosten dat hij lopend wil gaan. Anika vind dat niet zo'n goed idee met een zware backpack en 35 graden onder de brandende zon. Na een beetje onderhandelen kunnen we ook aan de snelweg worden afgezet, hier schijnen de bussen naar Chiang Rai langs te komen die je dan kunt aanhouden. Na 15 min is er nog geen bus langs gekomen, en komt hetzelfde mannetje met zijn Tuk-Tuk weer langs en wil ons nu nog wel een stukje verder meenemen naar het busstation. Onderweg zien we de bus bij een bushalte staan en kunnen we nog net rennen om deze te halen. Ter vergelijking, deze 3 uur durende busrit kost ook 1,5 euro. Op naar Chiang Rai!Read more