Leegte

Er is nergens aan te zien dat ik hier bijna vijf maanden heb doorgebracht. Alsof ik hier nooit geweest ben. Toen ik de deur voor de laatste keer achter mij dicht deed moest ik even stil staan. Dit is dan toch echt het einde. Een hoofdstuk afgesloten, met honderden mooie ervaringen rijker, maar ook met spijt en verdriet. Zo veel dingen die ik niet heb kunnen doen of heb uitgesteld en afscheid moeten nemen van goede vrienden. Ik wist dat het er allemaal aan zat te komen, het was onvermijdelijk, maar net zoals bij mijn vertrek kwamen de emoties pas op het laatste moment. Mijn reis is nog niet voorbij, maar toch voelt het zo. Voor mij is het belangrijk een structuur te hebben. Iets waar ik mij aan vast kan houden. Waar ik op terug kan vallen. In mijn tijd hier ben ik mij steeds comfortabeler gaan voelen, maar daardoor vloog de tijd steeds sneller voorbij. Nu is die structuur plotseling weg en daarmee ook mijn…mijn wat? Ik weet het eigenlijk niet zo goed en kan het niet in woorden uitdrukken. Ik voel een leegte. Een leegte die tijd nodig heeft om weer op te vullen. Gelukkig ga ik morgen naar Jeju-do. Daar heb ik weer een doel om mij bezig te houden: een langeafstandswandeling rondom het eiland. Hier hoop ik zo veel mogelijk kilometers te maken, maar heb geen concreet doel. Gewoon lopen en ik zie wel waar ik beland.

Mijn kamergenoot ging één dag eerder weg, dus ik had de kamer even voor mijzelf. Het inpakken verliep soepel, maar was wel een grotere uitdaging dan voorheen. Door alle souvenirs die ik verzameld heb moest ik een extra doos inpakken (geen koffer, want dat vindt ik zonde: hierna heb ik die niet meer nodig).

Kussens, deken, schoonmaakspullen, bakjes, lamp en alles wat niet past heb ik weg moeten gooien. Bijna alle studenten gooien hun spullen weg als ze weer naar huis gaan aan het einde van het semester. Dit vindt ik oprecht zonde, maar ik had geen andere optie. Er was niemand die deze spullen kon overnemen. Een goed doel of inzamelpunt was ook niet te vinden. Zo veel bruikbare spullen bij het afval zien liggen deed mij wel wat. Dit moet anders kunnen, maar ik kan er niks aan doen. Tijd om door te gaan.Read more