Oceanië

Vandaag maken we een trip naar het noorelijkste puntje van Nieuw-Zeeland. We hebben een excursie geboekt bij Harrisson. Zij gebruiken een truck die omgebouwd is tot bus, wat ideaal is om over het strand te karren. We rijden over het ‚90 Miles Beach‘, dat echter geen 90, maar ongeveer slechts 60 mijlen lang is. Ongeveer 50 mijlen daarvan rijden we over het strand, niet zoals voorgeschreven 30 km/h, maar rond de 100 km/h zoals alle anderen… :o) We zien nogmaals de wedstrijdvissers vandaag, verspreid over vele mijlen. Hun auto’s staan zo kort mogelijk achter de duinen geparkeerd, zodat ze niet door de vloed meegenomen worden. De vissers staan met hun zeehengels en bijbehorende outfit aan de waterkant of in het water. We maken 3 stops aan mooie plekjes, voordat we de duinen in rijden. De duinen zijn aan bepaalde plekken zeer hoog en daarmee ideaal om te ‚zandsurfen‘. Iedereen mag het proberen en krijgt een board in de hand gedrukt. Na een korte uitleg klimmen we de duinen op en kunnen we ons geluk beproeven… dat gaat prima, cool! En gelukkig niet zo zanderig in het gezicht als gedacht ;o) Daarna is het tijd voor de lunch in een mooie baai. Een sandwich, een plekje aan het strand…helaas is de tijd wat te kort. Dat is dan weer het nadeel van een geboekte excursie, je kan de tijd natuurlijk niet zelf indelen en bepalen. Maar de toer werd ons aanbevolen en op eigen houtje was het waarschijnlijk moeilijk geweest alle spots te vinden. En duurder is het ook niet echt, want dat geld waren we waarschijnlijk ook kwijt geweest aan benzine. Goed, de reis gaat weer verder. Op naar Cape Reinga, daar waar de Tasmanzee (vernoemd naar ‚onze‘ Abel Tasman) en de Pacifische oceaan elkaar treffen. Vanaf een heuvel hebben we een fantastisch uitzicht. Hier kan de zee blijkbaar heel woest zijn, maar vandaag is alles (jammer genoeg) rustig. Op het uiterste puntje staat de vuurtoren waarvan de signalen door de schepen tot op een afstand van 35 km ver gezien worden. Op de terugweg maken we nog een stop aan een strand aan de oceaankant, waar het zand heel anders is… heel fijn, zacht en wit. Dan weer snel terug op de normale weg, want de vloed komt.

Tegen zessen zijn we bij Willy uitgenodigd, de Maori man van gisteren. We wisten niet zo goed wat we konden verwachten, maar hij heeft veel voorbereid en echt zijn best gedaan. Het enigste wat nog moet gebeuren is het bakken van de rundersteaks en de ‚schelfish‘-tartaartjes. Dit is het vlees van verse schelpdieren (gevonden aan het strand) gemixed met ei, meel, limoen en kruiden. Als bijlage een mix van groenten en 2 verschillende soorten zoete aardappelen. En dat alles begeleid van een goede Nieuw-Zeelandse wijn. Alles lekker! En of het niet genoeg was, hij heeft ook nog een ‚Blackberry cake‘ gebakken. Veel bramen bedekt met deeg. Dat met een bakje koffie gaat er nog wel in :0) Het is duidelijk dat het niet voor de eerste keer is dat hij gasten uitgenodigd. Hoeveel het er al geweest zijn wordt duidelijk als we naar binnen gaan. Daar hangen veeeele foto’s van meestal nog jonge (backpacker) meiden. Hij vraagt ons dan of we in zijn gastenboek willen schrijven, en neemt de boeken die to dusver volgeschreven zijn mee… Hij is er eigenlijk pas goed mee begonnen vanaf hij in dit huis woont, niet ver van het strand waar hij de meesten treft. Sommige komen voor een drankje, andere voor diner en sommige trekken voor een poosje bij hem in. Hij heeft zelf 30 jaar lang overzeese reizen gemaakt, 15 jaar Europa en 15 jaar China. Hij heeft zoveel beleefd, mensen leren kennen, vriendschappen gesloten, hij weet hoe het is als men onderweg is en hij biedt nu zijn gastvrijheid aan voor de toeristen in NZ, mooie geste. Zijn vrouw is 30 jaar geleden al gestorven en zo is hij niet alleen. Niet slecht voor een man van 73 jaar! Het is beindrukkend de reacties in de gastenboeken te lezen, wij dragen graag ons steentje bij en schrijven een lovend stukje. Bedankt Willy!Read more