Zuid-Amerika

January - April 2016
A 111-day adventure by Anika and Mike
  • 22footprints
  • 5countries
  • 111days
  • 125photos
  • 0videos
  • 11.5kkilometers
  • 4.7kkilometers
  • Day 45

    Het leven van een mijnwerker

    February 20, 2016 in Bolivia ⋅ ⛅ 11 °C

    Nadat we aangekomen zijn in Potosi besluiten we de eerste dag uit te rusten en ons voor te bereiden op de mijntour. De mijnstad was vroeger erg welvarend toen de Spanjaarden hier een kolonie hadden en nog steeds is de mijn broodwinning nummer één voor de lokale bevolking. Al is het de vraag hoe lang nog, want de mijnen raken behoorlijk uitgeput. In het verleden waren de mijnen in handen van de overheid, maar deze vond het verstandig hier afstand van te doen toen de grondstofprijzen een dramatisch dieptepunt bereikten. Resultaat, een hele stad werkeloos! Uiteindelijk hebben de 10.000 mijnwerkers besloten de mijnen zelfstandig te exploiteren. Ze hebben verschillende cooperaties in het leven geroepen die ieder een gedeelte van de mijn huren waar individuele werkers zich bij aan kunnen sluiten. Onlangs heeft de overheid aangeboden alle werkers weer in dienst te nemen omdat de prijzen weer op het oude niveau waren, maar gelukkig zijn de werkers daar niet ingetrapt. Het risico is wel dat een mijnwerker (en zijn familie) volledig afhankelijk is van de opbrengst uit de mijn. Daarom worden er vaak lange dagen gemaakt en een lange dag in de mijn is niet een gewone lange dag. Dat wilden we graag een keer ervaren en dat kon met deze tour.

    In de ochtend werden we opgehaald en bleek dat we de enigen waren in deze tour. Op zaterdag zijn de werkers normaal vrij en daar hadden wij geen rekening mee gehouden. Na eerst onze outfit aangetrokken te hebben en wat cadeautjes gekocht te hebben voor de eventueel aanwezige werkers (dynamiet met ontsteking voor 3 dollar!, coca bladeren en wat frisdrank), gingen we op weg naar de mijn op 4400mtr hoogte. Tsja, dan ga je een mijn in op deze hoogte terwijl het buiten de mijn al moeilijk is om adem te halen. Voor Mike wederom een lastige horde door de hoogteziekte. In het verleden dachten de Spanjaarden slaven uit Congo te halen om in de mijnen te werken, maar deze werden al snel vervangen door locals, omdat de Afrikanen allemaal dood gingen aan hoogteziekte in de mijn. Maar voor de locals is het werken in de mijn ook mensonterend zwaar, er zijn al meer dan 8 miljoen werkers gestorven. Daarom is er een bekend gezegde in Potosi: "We eat the mine, and the mine eats us". Ondanks de zaterdag waren er toch redelijk wat mijnwerkers aan het werk, vanwege een nationaal referendum op zondag. Het is enorm indrukwekkend om in een mijn rond te lopen en kruipen waar actief gewerkt wordt en soms ook best beangstigend. Je loopt namelijk hetzelfde risico als de werkers, een dynamiet staaf met een ongewenst effect en er kan zomaar een gedeelte instorten. Nummer 1 doodsoorzaak is dan ook de "cave-in" zoals ze het noemen (we kennen vast het voorbeeld nog wel van de mijnwerkers in Chili die 30 dagen vast hebben gezeten en uiteindelijk gered zijn), daarnaast is longkanker uiteindelijk onvermijdelijk voor de mijnwerkers. En dat begrijp je maar al te goed als je 2 uur in de mijnen verblijft. De mijnwerkers waren wel heel blij met ons, omdat ze zelfstandig moeten overleven zijn alle extraatjes meer dan welkom. Een dynamietstaaf betekent dat ze er zelf weer eentje minder moeten kopen. Daarnaast gaat een gedeelte van de tourprijs bij Koala tours naar de mijnwerkers en toerisme is zo voor hun ook een extraatje. De mijnwerkers wisselen dus graag even een paar woorden en vinden het geen probleem dat je van dichtbij kijkt hoe ze te werk gaan. Onze tourguide vroeg de hele tijd: "En zijn jullie nu blij met je baan?". En inderdaad, (bijna) alles liever dan in een mijn moeten werken.

    Tijdens de tour moesten we de broodnodige rust nemen en vaak gebeurde dit bij een beeld van "El Tio", de beschermheilige van de mijn. Hier brengen mijnwerkers offers; zoals coca bladeren, sigaretten en sterke drank van 96% die de mijnwerkers zelf vaak op vrijdag drinken (of we ook een slokje wilden proberen, nee dank je). De coca bladeren zijn wel geprobeerd. De ruimtes waren nu ook versierd vanwege het carnaval dat de mijnwerkers in de mijn vieren bij "El Tio". Tijdens onze rustpauzes zijn we erg veel te weten gekomen en kwam het referendum van de dag er na ook nog aan de orde. De huidige president is aan zijn 3e termijn bezig en wil in 2020 graag verkiesbaar zijn voor een 4e termijn, maar dit mag niet volgens de wet. Daarom heeft hij een referendum uitgeroepen om de wet aan te passen. De mensen in Potosi zijn fel tegen, want van hun omstandigheden trekt de president zich niks aan. Aan de andere kant zijn er vele vriendjes die graag willen dat hij aanblijft als president. Toen we vroegen of hij verwachtte dat dit eerlijk zou gaan was het antwoord resoluut nee. Hij gaf aan dat ze allemaal een eigen pen mee zouden nemen, omdat de pen bij de stemhokjes uitwisbaar zou zijn. Benieuwd tot wat dit referendum gaat leiden. Overigens MOETEN de mensen stemmen. Als je niet gaat stemmen dan krijg je geen stembewijs. Zonder dit bewijs kun je geen geld meer krijgen bij de bank en gaan ook de deuren van sommige andere overheidsinstanties voor je dicht, geen keus dus. Oh ja, het is ook verboden/strafbaar 24u voor het stemmen alcohol te kopen of drinken. Morgen zitten de toeristen dus vast, omdat alles dicht is en er geen vervoer mogelijk is. De tijd zal leren wat er gebeurt als de uitslag (1 of 2 dagen later) bekend is, het kan nog wel eens onrustig en vervelend worden door ongeregeldheden en wegblokkades.

    Nu er nog bussen rijden snel door naar de hoofdstad Sucre. Op 3200mtr hopelijk iets aangenamer voor Mike, zo niet dan moeten we de hoogte toch gaan verlaten.
    Read more

  • Day 48

    Dinosaurussen en referendum in Sucre

    February 23, 2016 in Bolivia ⋅ ⛅ 21 °C

    's Middags na de mijn tour in Potosí nemen we een bus naar Sucre, de officiële hoofdstad van Bolivia (al is La Paz het politieke en financiele centrum van het land). Sucre is een relaxt stadje gebouwd door de Spanjaarden in Koloniale tijden. Je hebt meer het gevoel dat je in Madrid rondloopt dan in Bolivia. Meteen als we aankomen gaan we boodschappen doen op de markt, een spektakel hier! Allerlei verkoopvrouwtjes prijzen hun waren aan, en je moet echt de hele markt over om je avondeten bij elkaar te scharrelen. Zo heb je een vleeshoek, een groente hoek, een winkeltje-van-alles-hoek met pastasaus en boter, en een paar vrouwtjes naast elkaar verkopen broodjes. Maar de topattractie zijn de vrouwtjes die verse sapjes verkopen, voor zo'n 5 Boliviano (75 cent) heb je een heerlijk vers geblend sapje, en krijg je zelfs nog een refill :)

    Het is maar goed dat we meteen naar de markt zijn gegaan, want de volgende dag is het zoals in het vorige stukje al werd aangekondigd de dag van 'Het Referendum' in Bolivia. Omdat het zo'n belangrijke dag is, krijgt iedereen vrij (al is het op een zondag). Alle bedrijfjes, restaurants, cafes, openbaar vervoer, marktvrouwen iedereen is vrij en het hele land ligt dus plat. We hebben in de middag wat rondgelopen en het was net een auto-vrije-zondag zoals wij die kennen (auto rijden is verboden, behalve voor politie/ambulance etc). Iedereen loopt op straat, kinderen spelen met trap-scootertjes op de weg. Een vreemde dag om de toerist uit te hangen.

    De volgende dag gaan we naar de Dinosaurus voetprinten die een paar jaar geleden zijn ontdekt. Doordat een cement fabriek is gaan graven naar zand is een grote muur met voetafdrukken te voor schijn gekomen. Archeologen/Paleontologen zijn erbij gehaald, en het blijkt dat het afdrukken van dinosaurussen zijn. En wat een site: de meeste voetafdrukken, de meeste tracks (dus voetsporen in 1 lijn) en de site is het best bewaard in de hele wereld. Om 12 uur gaf een van de Paleontologen een tour en kon je heel dichtbij komen, dan zie je pas echt wat een grote afdrukken het zijn. Op de foto's kun je ook nog verschillende soorten afdrukken onderscheiden (ronde van 4-potigen en klauwen van een soort T-Rex die op 2 poten loopt).
    Read more

  • Day 49

    Death Road & Tiwanaku ruïnes

    February 24, 2016 in Bolivia ⋅ ⛅ 14 °C

    Vanuit Sucre nemen we een nachtbus naar La Paz, de on-officiële hoofdstad van Bolivia. Hier hebben we een relaxte B&B uitgezocht en Mike kan weer even de tijd nemen om aan de hoogte te wennen, La Paz ligt weer op 4000 meter!
    En omdat Mike jarig is, gaan we de eerste avond lekker uit eten bij Chez Moustache, een Frans restaurant, waar Mike Tortuga (schildpad) steak heeft gegeten, en Anika een lekker eendje. Natuurlijk nemen we een glas rode Boliviaanse wijn erbij om het te vieren.

    In La Paz besluiten we om naar de Tiwanaku ruïnes te gaan, dit is een beschaving die voor Christus is gestart, tot ongeveer het jaar 1500. Zij zijn de voorlopers van de Inca beschaving, die relatief maar heel kort was, al zijn ze veel bekender.
    We besluiten om niet met een tour mee te gaan, maar lekker op eigen houtje uit te zoeken hoe we er kunnen komen. In ons minibusje komen we 2 Belgen en een Nederlandse tegen, en met z'n 5en huren we een plaatselijke gids in. Dit is zeker de moeite waard, want anders ben je binnen 5 minuten klaar met de berg stenen, maar hij weet er een leuk verhaal van te maken en kan ook de hiërogliefen duiden die we zelf bijna niet kunnen onderscheiden. Op een aantal beelden staan tekens, zoals een tulband, een scepter en een kelk, wat betekent dat dit de beeltenis van een priester is. Daarnaast heeft hij 2 linkerhanden en is z'n rug en broek versierd met de Zonnegod en de 3 heilige dieren (Puma, Condor, Llama). Ook zijn er vissengezichten te zien, omdat het toen uitstrekte tot aan de zee incl. het noorden van Chili, Peru en een groot deel van de Amazone wat nu Brazilië is. Dit is een mooie voorloper op Machu Pichu in Peru waar we over 2 weken naar toe gaan!

    Het wordt tijd voor weer een beetje actie, dus heeft Mike een beroemde Mountain bike tour uitgezocht. In Bolivia hebben ze de World's Most Dangerous Road. Op deze weg zijn de meeste dodelijke slachtoffers gevallen dan op welke andere weg ter wereld dan ook, voor zover dit bekend is natuurlijk. De weg wordt gekenmerkt door smalle slecht begaanbare weggetjes met steile afgronden en veel gedenkstenen en kruisjes waar voertuigen het ravijn in gevallen zijn. Deze weg is nu vervangen door de New Road en de oude Death Road is nu het terrein van de Mountain Bikers, al overlijden er nog regelmatig mensen. Op weg er naar toe worden we overladen met verhalen over toeristen die zijn overleden tijdens het mountainbiken, meestal door niet opletten en te hard gaan. We knopen de waarschuwingen goed in onze oren en beginnen met de afdaling (van 4700 naar 1200 mtr). Het eerste stuk is over de snelweg (asfalt) om een beetje gevoel te krijgen bij onze fietsen en het afdalen. Dit gaat prima en al snel worden we naar het begin van de echte Death Road gereden. Dit is een weg met veel bochten, alleen maar kleine en grote stenen en alleen maar afdalen (in totaal 64 km). Onderweg komen we watervallen en hele rivieren tegen die we over moeten steken (extra spanning tijdens het regenseizoen) en komen we ook de kruizen tegen, waar mensen zijn overleden, dit zijn er best wel veel! Afdalen is best heftig, al zijn de fietsen geweldig, deze kunnen tegen een stootje. Je wordt helemaal door elkaar geschud en in de armen kun je de spierpijn al voelen van het afremmen voor de bochten. Mike zegt onderweg dat het na alle 'spookverhalen' nog best meevalt en dat een tochtje in de Ardennen met Jan van Gulick toch heftiger is ;)
    Read more

  • Day 55

    Aan de Copa, Copacabana .....

    March 1, 2016 in Bolivia ⋅ ☀️ 23 °C

    Na het frisse en regenachtige weer in La Paz, kwamen we aan in een zonnig Copacabana. Dit is overigens de enige echte Copacabana, de veel bekendere in Brazilië is vernoemd naar deze in Bolivia. Het dorpje in Bolivia is een toeristische trekpleister en bedevaartsoord in één. Vele pelgrims maken jaarlijks de tocht om de Virgen del Copacabana te aanbidden en vergiffenis te vragen voor hun zonden, overledenen te herdenken en een goede toekomst te wensen. Aangezien dit een fantastische plaats is, gelegen op ruim 3800m aan het hoogstgelegen meer ter wereld, het Titicacameer, vonden wij het een mooie plaats om ook een aantal kaarsjes aan te steken en stil te staan bij onze naasten die er niet meer zijn, familie en vrienden. We hebben dit gedaan op de Cerro Calvaria op zo'n 4000m hoogte. Veel dichter bij onze overleden opa's en oma's konden we op een heilige plaats volgens ons niet komen en we hopen dat ze onze reis ook mee kunnen maken, want dat zouden ze prachtig vinden. En alle familie en vrienden, met jullie toekomst zit het nu wel goed :)

    Naast het beklimmen van deze rots, zijn we naar het eiland Isla del Sol gegaan. Wat een schitterende en bijzondere plek midden in dat enorme meer. Volgens de Inca's zijn de zon (Isla del Sol) en de maan (Isla de la Luna) uit dit meer ontstaan, net zoals hun voorouders. Aangezien dit het oude hart van de Inca cultuur is, zijn er natuurlijk nog wat overblijfselen te zien. De vredige rust op dit eiland is echter het meest bijzondere. Daarnaast kun je zowel 's nachts als overdag de maan zien, apart! We hebben 1,5 dag over het eiland gehiked en we kunnen constateren dat Mike gewend is geraakt aan de hoogte, misschien komt het wel door de overheerlijke forel uit het meer.
    Read more

  • Day 61

    Puno

    March 7, 2016 in Peru ⋅ ☀️ 17 °C

    's Ochtends gaan we vroeg op pad om de grens over te steken van Bolivia naar Peru. Deze grensovergang is zeer relaxt, geen bewakers met grote geweren, maar een klein dorpje en een markt sfeer heersen hier. Voor Europeanen is Zuid Amerika prima reizen, je krijgt in elk land gratis een stempel voor 90 dagen (heel anders dan in Azie waar je voor elk visum moet betalen).

    We komen aan in Puno, een stadje aan de Peru kant van het Titicaca meer. Dit is niet zo relaxt als Copacabana, dit was echt een gemoedelijk dorpje. Je kunt hier een paar eilandjes bezoeken in het meer, maar nadat we op Tripadvisor slechte reviews hebben gelezen (bewoners wonen niet op het eiland maar doen elke dag voor de toeristen een show alsof ze er wel wonen + heel erge focus op verkopen van toeristen souvenirs) besluiten we om dit niet te doen. Wel gaan we naar Sullastani, hier staan een paar funeral towers. De Incas hebben deze torens gebouwd om hun doden in te begraven. Dit begraven deden ze door het lichaam als een mummy in te pakken en in de foetus positie te zetten. Dit garandeerde het opnieuw geboren worden en in een andere gedaante terugkomen. De bouwwerken zijn gerestaureerd, want door stormen en door de Spanjaarden waren deze ingestort. Op de terugweg gaan we nog langs een locale boer die wat beesten heeft en kaas/brood zelf maakt, smaakt heerlijk! Ook eten ze klei aangemaakt met water bij de aardappeltjes dat schijnt goed te zijn voor de maag, natuurlijk nog even geproefd.

    De volgende dag gaan we naar een klein dorpje Chucuito naast Puno en we gaan off the beaten track naar een Inca tempel voor vruchtbaarheid (lees: een tempel met piemels). Dit is de enige tempel in Zuid Amerika van deze strekking (in India schijnen deze tempels vaker voor te komen). We gaan in het dorpje nog naar de plaatselijke Forel kweker en lunchen weer met Forel (Mike) en een braadstuk (Anika).
    Read more

  • Day 67

    Camino Inka

    March 13, 2016 in Peru ⋅ ⛅ 16 °C

    Na eerst een aantal dagen in Cusco te zijn verbleven om onze aanstaande jungle tour uit te onderhandelen en voorbereidingen te treffen voor de Inca Trail, kon het Inca avontuur vandaag dan echt beginnen. Vier dagen hiken, kamperen, voor dag en dauw op staan, nauwelijks wasfaciliteiten, bovenverwachting goede maaltijden, een leuke groep mensen, en maar één doel: Machu Picchu!

    De afstand die afgelegd dient te worden bij de officiële Inca Trail is niet echt ver te noemen (ongeveer 42 km), echter zit er behoorlijk veel profiel in de trail en zijn de vele klimpartijen en afdalingen behoorlijk pittig. Waar Mike eigenlijk een voorkeur had voor de Salkantay Trail, was hij toch blij dat we de echte Inca Trail gingen lopen toen onze beide gidsen aangaven dat ze zelf de Inca Trail zwaarder vonden dan de alternatieve route. De eerste twee dagen vloog Mike nog over de trail en was er niks meer te merken van eventuele hoogteziekte. Anika had het hier en daar best pittig, zoals vele anderen. Op dag drie ging Mike flink door zijn enkel met een dramatische koprol daarop volgend, vanaf dit moment was de Inca Trail voor hem ook een helse beproeving. Het 'grappige' is dat Mike net een heel gesprek had met de gids over hoe goed de kwaliteit van de trail hier was. Twee dagen lopen met een linkerenkel die twee keer zo dik is dan de rechter, heeft de enkel geen goed gedaan en maar hopen dat een dag rust voldoende is voor acht dagen jungle.

    Echter was de trail niet alleen zwaar en afzien geblazen, de uitzichten waren mooi en met name de ruïnes onderweg en de historie over de Inca's die onze gids uitgebreid toelichtte gedurende de vier dagen was interessant. Het weer hielp ons ook een handje, alhoewel het regenseizoen is hebben we amper een druppel gevoeld. Daarnaast hadden we een goede gids en een leuke groep met twee Nederlanders waar we het goed mee konden vinden, Canadezen, Amerikanen en een Australiër. Ook hadden we porters mee, die alle gezamelijke spullen draagden zoals de keuken, tenten en al het voedsel. Die kleine mannetjes hadden wel 20/30 kg op hun rug, maar sommigen vlogen de berg op. Mike heeft er af en toe nog wel eens een ingehaald omhoog, maar naar beneden vliegen ze echt de berg af en zijn ze niet bij te houden. Respect voor deze kerels!

    Na 4 dagen komen we 's ochtends aan bij de Sun gate, we gaan zitten om te kijken naar het uitzicht, maar vele wolken blokkeren het uitzicht. Na 5 minuten beginnen we in de verte een bergtop te zien en na 10 min is het helemaal helder, een magisch moment, de eerste aanblik op Machu Picchu, de verloren stad van de Inca's. Mike neemt wat foto's en plots is daar weer de mist. We lopen in 20 minuten naar beneden en dan is de zon echt goed doorgebroken. Machu Picchu is een van de grootste Inca steden geweest en in de stad zie je verschillende sectoren, een blok met huizen, een paar tempels en de werkplaatsen. Onze gids verteld over de 3 heilige dieren (puma, condor en slang). Er is zelfs met veel fantasie een condor te maken van de vorm van de stad. Na 2 uur te hebben rond gebanjerd gaan we nog naar de Inca brug, een half vergane stenen en houten brug tegen een rotswand. Mike is niet onder de indruk, maar dat dit zo'n 500/600 jaar geleden is gebouwd en nog zo goed bewaard is gebleven mag met recht een wereldwonder worden genoemd.

    Het was weer een mooi avontuur! Nu op naar de jungle, erg spannend.
    Read more

  • Day 72

    Big 6

    March 18, 2016 in Peru ⋅ ☀️ 13 °C

    1. Jaguar
    2. Cock-of-the-rock
    3. Monkey (in de foto een Howler monkey)
    4. Macaw
    5. White cayman
    6. Giant otter

    Wat we verder nog hebben gezien:
    Apen:
    Woolly monkey, black spider monkey, tamarinde monkey, saddleback monkey, squirrel monkey, howler monkey, brown capucijn monkey, pocket monkey

    Vogels, heel veel vogels:
    Yellow tailed bird, white-eyed parakeet, vulture (met gele kop, met kalkoen kop en gewone), eagle, havik, white-throated toekan, white bellied parrot, bat falcon, blue headed parrot, red and blue macaw, uil, lineated woodpecker, orange cheecked parrot (deze is zeldzaam!), yellow crowned parrot, mealy parrot

    Spinnen:
    Tarantula, scorpion spider, wolf spider, horny spider

    Overig:
    Capybara, red neck turtle, side neck turtle, tropical turtle, eekhoorn

    In een klein rescue center hebben we nog gezien: tapir, hertje, luiaard + sommige bovenstaande dieren.

    Waarom 6, omdat we van Find Penguins maar 6 foto's per post mogen plaatsen...
    Read more

  • Day 72

    JAGUAR gespot in de Manu Jungle!

    March 18, 2016 in Peru ⋅ ☁️ 5 °C

    We werden om 6 uur opgehaald (we zitten nu toch in het ritme van vroeg opstaan na de Inca trail), om naar het Manu national park te gaan. Een park welke bekend staat om zijn biodiversiteit en wilde dieren. We beginnen de eerste 2 dagen in de Cultural zone (waar relatief veel toeristen komen), maar slaan daarna de rivier in naar de Reserved zone (max. 3000 bezoekers per jaar!), om echt in contact te komen met de dieren. Hier kun je puma's, jaguars etc vinden. Ook wonen er in het park 2 stammen die geen contact hebben met de buitenwereld (dit is ook wettelijk verboden). Als je deze mensen ziet moet je heel hard weg rennen, ok dan. Zelfs van een verkoudheid of griepje kan de hele stam overlijden doordat ze hier geen afweer tegen hebben, ze leven exclusief van wat de jungle te bieden heeft. Kom maar op met die 8 dagen!

    De eerste dag zitten we vooral in de auto op weg naar het park, waar de weg soms hachelijk is met woeste watervallen, landslides en vooral veel stenen. In de middag komen we aan in het park en zien we al gauw een troep met Woolly monkeys, snel de verrekijker erbij en kijken naar deze prachtige dieren. Even later moeten we verder naar de dagelijkse 'show' van de Cock-of-the-rock, dit is een mooie rode vogel die elke middag veel lawaai maakt en indruk probeert te maken op de vrouwtjes (vandaar ook de naam). Na een paar vogels te hebben gespot en vastgelegd op de camera rijden we door naar onze lodge voor de nacht. Een heerlijke warme douche, elektriciteit en een lekker bedje, vanaf nu gaat het alleen maar downhill in comfort en luxe.

    De 2e dag gaat goed van start in een soort rescue center, de dieren mogen hier vrij rondlopen en dat is lachen. Het duurt niet lang of de Tapir heeft Anika's broek opgegeten, is er een aapje op haar hoofd geklommen en worden we afgelikt door een hertje. De luiaard wil graag met ons op de foto en is nieuwsgierig naar de camera. Een paar macaws (grote gekleurde papegaaien kijken hoog vanuit de boom naar dit tafereel. Helaas moeten we door, want we moeten nog 7 uur! in de boot zitten naar onze volgende stop Boca Manu, een klein dorpje aan de rand van de Reserved zone. Onderweg zien we in een flits een Capybara, een 60 kilo en bijna een meter hoog knaagdier (familie van de cavia), de boot draait om, maar de Capybara vlucht snel het bos in, helaas geen foto van kunnen maken.

    De derde dag hoeven we 'maar' 5 uur in de boot naar onze safari camping spot. Dit klinkt heel exotisch, maar betekent gewoon een paar houten plankjes, een bed met doorzak matras en gelukkig een klamboe tegen de muggen. Want daar hebben ze er veel van, heel veel van. We gaan meteen op safari en lopen door de jungle, we worden achtervolgd door een zwerm muggen. Eigenlijk waren we een beetje klaar met de boot na 2 dagen, maar deze was tenminste mug vrij, gek hoe je daar naar kan verlangen op zo'n moment. We eindigen bij Otorongo lake op een platform en in een toren, maar er is eigenlijk weinig wildlife te zien, zelfs de otters die hier normaal zitten zijn afwezig.

    Dan staat Pakitza op het programma (YES! met de boot), dit is het uiterste puntje in het park waar wij als toerist mogen komen, verder is het alleen voor onderzoekers. Hier worden maar 1000 toeristen per jaar toegelaten, echt afgelegen en exclusief. Onze 2e boatdriver gaat met ons mee, gewapend met een manchete, nu gaan we echt de jungle in. We passeren een paar zeer krakkemikkige bruggen en volgen wat verse Tapir voetstappen, helaas spotten we weinig, maar komen we wel zeer bezweet terug. Minimale kleding: een longsleeve shirt + jas eroverheen + capuchon tegen de muggen. We zien eruit alsof we op een expeditie gaan naar de Zuidpool, maar we staan hier toch echt in 30+ graden met een vochtigheidsgraad van in de 90. We gaan weer met de boot terug en door het late tijdstip (rond 5 uur) is dit de perfecte tijd om jaguars te spotten. Na ongeveer een uur met de boot ziet Anika een beest lopen langs de rand van de jungle, het is een JAGUAR! Anika grist de verrekijker uit de handen van Mike maar kan hem dan niet meer zien. Mike heeft ondertussen ook de jaguar gespot en kijkt snel in de verrekijker. Anika maakt een foto van het beest, maar te snel verdwijnt het weer de bossen in. Commentaar van de gids: dit was maar een kleintje, ik wil een mannetje zien! De kans om een jaguar te spotten is maar zo'n 10%, dus we hadden niet heel veel hoop op een 2e ontmoeting.

    De volgende dag staan we vroeg op om met een catamaran (lees: roeibootje), naar de otters te gaan in het Salvador lake. Als we aan komen lopen zwemmen net de otters langs en springen we snel op de boot. Een half uurtje blijven we naar deze fascinerende beesten kijken, hoe ze eten, zwemmen, spelen en zichzelf schoon maken. Na de 2 uur op het lake gaan we nog door de jungle lopen, maar ondertussen is het al zo wam geworden, dat ook de dieren aan een siësta doen en zien we niks. 's Avonds gaan we onze eerste nacht hike doen, er zijn dan andere beesten wakker (zoals bijv. de Tarantula, hoog op het lijstje van Mike). Na weer 2 uur lopen zien we helemaal niets, alleen de ogen van 1 caiman (kleine krokodil) zien we oplichten in het donker.

    We maken ons op om weer terug te gaan naar Boca Manu, onze tijd in de Reserved zone zit erop en we gaan weer een beetje terug naar de bewoonde wereld. Onze gids neemt ons mee naar een community waar ze leven van het land en de jungle en vooral geschoten vogels ruilen voor goederen. We worden uitgenodigd voor een bakje! Amazon bier. De enige overeenkomst met bier is dat het alcohol bevat, want dit spul wordt gemaakt van de yuca boom en smaakt volgens Anika naar bedorven yoghurt, we houden het na 2 slokken voor gezien.

    De volgende dag gaan we naar Blanquillo, naar de clay lick voor zoogdieren. Het pad blijkt een beetje onbegaanbaar en onze gids houdt het na 1,5 uur voor gezien. Er liggen overal takken op het pad waar gevaarlijke gifslangen onder kunnen zitten. Teleurgesteld keren we terug naar de lodge, maar gelukkig zien we 's avonds wel 2 vogelspinnen (Tarantula's).

    Bij Blanquillo zit ook een claylick voor papegaaien, zij eten de klei voor de mineralen die erin zitten. Dit neutraliseert het gif van besjes die zij eten. Als we aankomen is het al een drukte van belang, 3 soorten papegaaien verdringen zich in de takken en na een half uur vallen ze met z'n allen aan op de klei, dit gaat zo'n uurtje door, totdat de Macaws verschijnen. Zij zitten hoog in de boom en doen er zo'n 3 uur over om langzaam af te dalen naar de klei, zij wachten vooral in de bomen en lijken een beetje te socialisen. Dit gaat een beetje aarzelend, maar na 3 uur wachten worden we eindelijk beloond, zo'n 40/50 beesten vallen aan op de muur, een mooi gezicht. Nu nog 3 uur met een boot, 1 uur met een auto, 1 ferry tocht met een boot en 6 uur met een auto terug naar Cusco waar we laat aankomen en zo ons bedje inrollen.
    Read more

  • Day 82

    Sandboarden in Huacachina & Lima

    March 28, 2016 in Peru ⋅ ☀️ 30 °C

    Na een hel van een nachtbus komen we een paar uur later aan in Ica (onze oorspronkelijke bus zou een lekke band hebben en niet rijden, daarom zijn we overgeboekt naar een andere maatschappij. Helaas is deze bus van mindere kwaliteit en dat bleek ook toen we midden in de nacht hebben stilgestaan en de buschauffeur hard aan het sleutelen was.)

    Maaaar in Ica is het 30+ graden en de zon schijnt, heerlijk weer! De volgende dag hebben we een les zandskiën voor Anika en zandboarden voor Mike geregeld. We waren toch wel toe aan een beetje ski/boarden na alle wintersport foto's die we op FB voorbij zagen komen. Enige verschil: zand ipv sneeuw. Na eerst op een baby duintje de techniek te hebben geoefend (achterover leunen ipv naar voor) gaan we mee in een sandbuggy en worden we naar de echte hoge duinen geleid. Help, de zwarte piste is hier niks bij en het gaat heel erg schuin naar beneden. Gelukkig ga je door het zand niet heel snel naar beneden en kun je nog wel een beetje sturen. We krijgen uitleg van een echte pro en hij maakt ook filmpjes en foto's met de go pro, leuk om terug te zien. Foto's volgen later, want de laptop wil niet meer opladen :(

    We nemen een bus naar Lima en slapen in Baranco, een suburb aan de zee. De eerste dag gaan we lunchen bij een bekend cafe van Ceviche, rauwe vis en lokale specialiteit en de middag liggen we op het strand. Strand is een groot woord voor een reepje zand naast de snelweg, en het water is koud en ook heel vies, er drijft van alles in. We houden het bij pootje baden. De volgende dag gaan we naar het oude centrum en lopen daar de stadswandeling. Een paar mooie kerken gezien, maar highlight was toch wel Chinatown, een druk stukje stad met veel mensen en veel spullen die je kon kopen.

    We vliegen van Lima naar de Galapagos met een nachtje zonder slaap op het vliegveld van Quito in Ecuador.
    Read more

  • Day 92

    Duikellende op de Galapagos

    April 7, 2016, South Pacific Ocean ⋅ ☀️ 28 °C

    Dit was dan de grote dag, duiken op de beste plek van de Galapagos. Wat een feest zou dit gaan worden; (hamer)haaien, turtles, zeeleeuwen, rays, etc. Niets bleek minder waar.

    Nadat we waren afgedaald bij onze eerste duik tot 30m sloeg het noodlot vrijwel meteen toe. Aangezien er nog wat draden los hingen bij Anika, had ik nog even geassisteerd en waren we wat achterop geraakt bij de groep. We waren net op weg terug om aan te sluiten bij de groep toen ik opeens een ruk voelde, alsof ik een luchtkoker in werd gezogen. Het eerste wat ik natuurlijk deed was meteen alle noodhandels aan het vest gebruiken om de lucht er volledig uit te laten. Ik weet niet of dit volledig lukte, in ieder geval bleef ik in een noodtempo meegesleurd worden naar de oppervlakte. Dan blinde paniek en angst, de theorie die je geleerd hebt geeft aan dat als je van 30 mtr in één keer naar de oppervlakte schiet het slecht met je afloopt en misschien wel einde oefening is.

    Op dit moment besefte ik dus heel goed dat hetgeen me te wachten zou staan aan de oppervlakte verre van goed nieuws zou zijn. Met om me heen niets dan kolkend water, nul zicht en nog steeds stijgende besefte ik dat er maar één ding op zat, de schade beperken. Bij een noodopstijging mag je niet inademen, maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan als je doodsangsten uitstaat. Ik besloot mijn ademhalingstuk uit te gooien en mijn mond open te zetten om zo de lucht te laten ontsnappen. Helaas na een paar seconde een slok water binnen en geen lucht meer, dus op zoek naar mijn mondstuk. Gelukkig snel gevonden, één ademteug en weer uitgegooid. Dan opeens zie ik een enorme schildpad voor me neus en dan arriveer ik enorm beduusd en waarschijnlijk half in shock aan de oppervlakte. Mijn longen springen niet uit elkaar, ik ben nog bij bewustzijn, kan nog logisch denken en besluit nog even te kijken naar de schildpad die ziet dat het relatief goed met me gaat. Het gevoel komt bij me binnen dat hij even komt checken hoe het met me gaat, aangezien zowel Anika als de groep niet doorheeft wat er zich zojuist in een split second heeft plaatsgevonden. In de praktijk kwam hij ook daadwerkelijk naar mij kijken, maar vanwege de grote stroom bubbels die ik produceerde. Verder is het enige gevoel dat ik heb, what the fuck just happened? Is het een droom, is het echt gebeurd, waarom ben ik dan nu niet half dood? Na een paar minuten komt de boot me oppikken en kan ik van de schrik bekomen op de boot.

    Als de rest terug op de boot komt, ben ik wat van de schrik bekomen en na wat overleg, lijkt het iedereen prima als ik de 2e duik gewoon mee ga. Het zit me zelf niet helemaal lekker, wat zegt de theorie ook alweer? Maar iedereen op de boot is meer ervaren en ik voel me niet slecht, dus het lichaam zegt ja. Een minuut voordat we het water ingaan ontploft er nog vanuit het niets een meter van een andere duiker. Als dit tijdens het duiken gebeurt, heb je ook een groot probleem. Ik word nog wat nerveuzer voor de 2e duik. De duik gaat op zich goed tot op 3/4. Ik heb weer gigantische moeite het laatste beetje lucht uit het vest te krijgen via alle noodhandels en een instructeur scheurt het vest bijna in tweeën voordat de lucht er uit ontsnapt. Super blij met Anika en een collega duiker die aan me gaan hangen waren, want de instructeur had het pas na een paar minuten door. Ik heb sterk het gevoel dat er iets niet helemaal lekker zat met het vest, het is deels ook techniek maar ik weet hoe te handelen en in het verleden werkte het dan ook gewoon. Helaas voor mij geen hammerhead shark in de 2e duik zoals in de 1e waar de duikplek om bekend staat. Alleen kon niets me meer schelen na afloop en had ik alleen een bang gevoel, dit kan niet goed zijn.

    Bij terugkomst, na enige twijfel, toch maar naar de emergency dokter en na wat checks werd ik gezond bevonden. Daarna naar de duikschool om het geld terug te vragen voor de dag erna, duiken de volgende dag leek ons namelijk geen goed idee. Deze gaven aan dat er ook een duikarts in het dorp zat en dat het toch goed zou zijn even langs te gaan, want zo'n noodopstijging kan alleen maar foute boel zijn. Hmm, wel adviseren een 2e duik te doen en nu dit, ik was wederom lost. Anika vond het wel welletjes; bloeddruk, hartslag, ademhaling was allemaal goed dus het zal wel goed zitten. Ik bleef een onbehaaglijk gevoel houden en lichte druk op de borst en weet niet of het serieus was of de paniek die nog steeds meester over me was. Ik wilde per se naar de duikarts, want had het gevoel dat het om mijn leven ging.

    Bij de duikarts gearriveerd, bleek dit de enige juiste keuze. Na mijn verhaal gehoord te hebben, kon hij alleen maar uitbrengen: "You're lucky, very, very lucky" Het gebeurt relatief vaak op deze stek dat het misgaat door de sterke stromingen, maar dat er dan iemand zo voor hem stond was niet normaal. Na wat testjes gedaan te hebben, bleken er toch wel stikstof belletjes in het zenuwstelsel te zitten en was behandeling in de decompressiekamer noodzakelijk. Na het duiken had ik namelijk een verminderd gevoel in mijn lijf (pijnprikkels voelden als een aanraking, niet als pijn). Ik dacht nog dat de arts een beetje moeilijk deed, waarom zou dit nu pijn moeten doen? Toen ik de reactie van Anika zag bij hetzelfde testje was ik redelijk overtuigd dat het bij mij toch niet goed zat. Gelukkig was de duik kort waardoor er nog relatief weinig stikstof in het lichaam zat en heeft mijn handelen volgens de duikarts mijn hachje gered. Ook de longen hebben een klap gehad, maar hier niets ernstigs (geen gescheurde long of klaplong, alleen opgezette longen). Anika heeft die avond alles nog geregeld met de verzekeringen, want een behandeling in die kamer kost zo'n €15.000. Eindelijk komt een verzekering eens een keer van pas.

    Nu de eerste zitting van 6u in de decompressiekamer achter de rug en het centrale zenuwstelsel lijkt weer op gang te komen. De pijnprikkels voel ik nu beter. In de kamer ga je eigenlijk gewoon opnieuw duiken, alleen dan in een gecontroleerde omgeving. De opstijging gaat dan héél erg langzaam zodat de belletjes weer uit het lichaam kunnen trekken. In plaats van de onderwaterwereld kun je een filmpje kijken via de beamer. Ik vond dat er voor dat bedrag ook wel een biertje en wat popcorn van af kon, maar dat was helaas geen optie. Morgenochtend de laatste zitting van 3u en dan zou er na 5 dagen helemaal niets meer op duiden dat dit ooit is gebeurd volgens de arts. Als bewijs werden er nog een aantal x-rays gemaakt voor in het medisch dossier. We moesten $150 betalen, maar we hadden niet genoeg geld bij ons. Ach wat maakt het uit, geef maar wat je hebt. Aparte manier van afrekenen :)

    Nu maar hopen dat alles ook zo afloopt als verwacht wordt. De decompressie past precies in ons schema, morgen vanuit de kamer meteen de taxi in om onze 8-daagse cruise te halen. Hopelijk wordt dat fantastisch en kunnen we deze eilanden met een goed gevoel en met name goede gezondheid verlaten.

    (Foto's duiken volgen)
    Read more