Kasane Airstrip

Een korte reisdag. Qua km’s dan, qua tijd kan dit anders uitpakken. Vandaag gaan we de grens over naar Botswana. Ons is al verteld dat we geduld, veel geduld, moeten hebben. Iets wat niet persé hoopgevend klinkt.

Na 1,5 uur rijden melden we ons bij het grenskantoor van Namibië. We parkeren de auto’s, vullen formulieren in en halen stempels voor ons paspoort. Loket één ging snel en voorspoedig. Door naar loket twee: een ‘mannetje’ bij een stopbord. Weer uitstappen en alle namen, paspoorten e.d. invullen. We mogen door. Tot ziens Namibië. We rijden door een stukje niemandsland tot we weer kantoortjes en loketten zien. We stappen wederom uit en melden ons bij een schuifloket voor een healty check. Appeltje-eitje voor ons, want wij zijn zo gezond als een vis🤪🤥.

We krijgen onze paspoorten retour samen met een piepklein, los stukje papier. Daarmee moeten we ons melden bij loket nummer 4. En dat doen we dan ook braaf. Toch gaat het hier mis.

Er zitten achter het loket twee mensen. Links een ongeïnteresseerde Botswaanse medewerkster met een levensmotto: ‘ik een rotleven, jij ook een rotleven’. Direct naast haar zit een niet zo spraakzame Botswaanse man met een arbeidsethos van een te zwaar bepakte muilezel. Probeer dan maar eens zes mensen en twee huurauto’s het land in te krijgen. Ed en ik zijn op papier de chauffeurs van de auto’s. Het spel met paspoorten schuiven, toerist-je pesten en stommertje spelen is begonnen. De chaos wordt compleet als ik van de vrouw door moet naar het loket van haar mannelijke collega en deze mij een papiertje vraagt die ik niet heb gehad. Ik heb nog geeneens mijn paspoort terug! Ik kijk hoopvol naar zijn vrouwelijke collega maar die zit slechts fysiek op haar stoel. Geestelijk is ze allang uitgecheckt. De vrouw reageert eerst nergens op maar mompelt uiteindelijk iets onverstaanbaars vanachter haar mondkapje. Op de vraag om dit te herhalen, wordt niet gereageerd. We are lost. We roepen Ed terug, die dit loket al is gepasseerd. Tenminste de dame, hij is nooit doorverwezen naar de mannelijke collega. Het blijkt dat hij wel een speciaal papiertje van de dame gehad heeft en deze geef ik aan de beste man. En jawel, hij rekent het goed. Ik mag betalen voor het invoeren van de auto. Ok. Maar nu auto twee nog. Wij leggen geduldig nog een keer uit dat we met 2 auto’s zijn en weer is het chaos. Want we hebben papiertjes gewisseld en ook de kentekens van de auto’s zijn grotendeels hetzelfde. Zucht, steun, kreun. Blijven lachen, vriendelijke blijven en niet ons geduld verliezen. Uiteindelijk beginnen de twee onderling toch te communiceren en jawel daar is papiertje nummer twee en kan ook Ed betalen. Done!

Door naar loket 5: een controle van de auto’s en de inhoud. We moeten al onze schoenen desinfecteren in een bak en dat is het. Geen controle op voedsel, iets wat normaal wel gebeurd. Dat viel mee, we zijn in Botswana!!! 💪🏻

Er volgen nog twee loketten maar die zijn voor het in- en uitrijden van het nationaal park. Vooral het laatste loket is geweldig. Twee vierkante meter kantoor maar met een medewerker die je door een ringetje kan halen. Prachtig gekleed, inclusief strak gepoetste schoenen. Zijn bureau is net zo strak georganiseerd en zorgvuldig ingedeeld met 4 stukjes karton: goverment in, private in, goverment out, private out. Op de muur een ouderwetse klok die op de minuut aangeeft hoe laat je het park verlaat. Wanneer ik hem complimenteer met zijn verzorgde uitstraling, glimt hij bijna net zo hard als zijn schoenen.

Snel daarna arriveren we bij onze campsite in Kasane voor de komende drie nachten. We halen geld en doen wat boodschappen en maken kamp. Het hoofdgebouw is betoverend mooi de campsite echter minder. Kleine plaatsen en bovenop elkaars lip, dat is even wennen. We kiezen voor het buffet in het restaurant en scheppen allemaal meerdere keren op. Dat smaakt goed! Met goed gevulde buiken klimmen we onze laddertjes op en gaan op één oor.Read more