Lago Jeinemeni

We nemen tijdelijk afscheid van Kathy en Juan. We laten een deel van onze bagage hier dus na de trektocht komen we sowieso terug. De sympathieke Ignacio voert ons naar de ingang van het park. Onderweg passeren we Valle Lunar, een mooie gekleurde bergketen die bekend is bij rotsklimmers en wandelaars. Wat verder rijden we langs enkele huisjes van gaucho’s die er het hele jaar door op de afgelegen weides wonen om voor hun paarden te zorgen.

Dan worden we gedropt bij de guardaparques (= parkwachters). We betalen er de ingang van het park en een eenmalige kost om te overnachten. De parkwachter vraagt ons ook om onze route te tekenen op een kaart, om zeker te zijn dat we weten wat we doen. Als we vertellen dat we een zij-uitstapje willen doen naar een gletsjer (op aanraden van Juan), raadt hij ons aan om de tocht in 4 dagen te splitsen. Goed voor ons, we hebben genoeg eten mee dus tijd om eraan te beginnen!

Klein minpuntje: ik ben onze insectenspray vergeten. Het wemelt werkelijk van de muggen en vliegen, de hele dag lang. Vanaf dat je stilstaat, zitten er direct 2 of 3 op je lichaam. En dat ze steken, dat hebben we geweten. Los daarvan is het begin van de tocht een voltreffer. Na 200m komen we aan Lago Jeinimeni, een prachtig blauw-groen meer met zeer helder water. Omgeven door een grijs kiezelstrand, groene bossen en ferme kleurrijke bergen. Ook de zon is van de partij, wat moet een mens nog meer hebben…

Op een Italiaans koppel na zijn we volledig alleen dus we kunnen in alle rust verkennen en wandelen. Een groot contrast met het superdrukke Torres del Paine waar we eerder waren. De eerste 5km voeren ons rond het meer en naar een mooi uitkijkpunt enkele tientallen meters hoger. Daar nemen we heel wat foto’s en nadat we weer afdalen nestelen we ons op het strand voor ons middagmaal.

Twee kilometer verder volgt er een rivieroversteek, de eerste van vele. We wisselen onze stapschoenen voor slippers en waden door het kniediepe, ijskoude water. De uren erop volgen er nog een 20-tal oversteken. Twee keer zitten we zelfs bijna tot aan ons middel in het water. Wij vinden het leutig maar ik kan me voorstellen dat je deze wandeling bijvoorbeeld niet met kleine kinderen moet proberen.

Tussen de oversteken door wandelen we op losse stenen. Soms kiezels, op andere plaatsen zijn het grote kasseien. Niet eenvoudig op onze slippers waardoor we niet te snel vooruit kunnen gaan. Ook staan de paaltjes die de route markeren hier ver uit elkaar wat het moeilijk maakt om de volgende te zien. De kleuren van de stenen zijn wel fantastisch. Paars, rood, groen, oranje,… na enkele minuten zoeken hebben we al een collectie met alle kleuren van de regenboog. Ook in de omliggende bergen zie je de verschillende tinten terugkomen.

Na een pittige klim in een bos zien we het geweldig mooie Lago Verde liggen. Alhoewel de naam een groen meer doet vermoeden, is het water turquoise. De besneeuwde bergen errond, de blauwe lucht erboven,… letterlijk schitterend om te zien.

De afdaling is even steil als de voorgaande klim. Onze knieën worden op de proef gesteld. Op het einde moeten we wat klauteren over losliggende stenen en dan bereiken we eindelijk de oevers van het meer. Vé twijfelt niet, trekt haar bikini aan en springt het water in. Brrrr, ik weet niet hoe ze het doet maar voor mij is het hier te koud om te zwemmen.

Daarna volgen nog een tweetal rivieroversteken en een lastige laatste kilometer door een dicht begroeid bos met veel scharten op onze benen tot gevolg. Na 7 uur stappen bereiken we Refugio Valle Hermoso. Aan deze houten hut kunnen we onze tent opzetten. Tot onze verbazing treffen we er een groep van 20 Amerikanen aan. De hele dag maar 2 mensen gezien, en nu plots zo een bende… We laten het niet aan ons hart komen en tijdens het koken krijgen we van hen zelfs een aperitiefje. Een overschot linzen met chorizo die ze anders de volgende dag moeten meenemen… het gaat vlot binnen bij ons. Daarna nog wat soep en pasta en dan kruipen we in onze slaapzak.Read more