Shiyangcun

's Ochtends zitten we in de bus naar The Red Land. The Red Land bestaat niet als subject voor locals. Het is een toeristenterm. De verbaasde en verwarde blikken van de chinezen bij het busstation begrijpen we nu beter. In hun ogen waren we twee lange blanke vreemd sprekende dieren die iets wilden maar wat ze onmogelijk konden ontcijferen. Glimlachend hobbelen en slingeren we de bergen in. We worden na anderhalf uur ergens op een top in een klein dorpje afgezet. Als we terug gaan moeten we ook hier weer zijn. Zo maken we op van de buschauffeur. Om 13.40 uur. Het is nu net tien uur en we staan in een soort van middle of nowhere. Waar gaan we tukken? Gaan we iets makkelijks vinden? Er is een absentie aan engels. Ook nu worden we verrast dat er 1 chinees is die ons in het engels aanspreekt. Een toerist in eigen land. Ze werkt en woont in Shenzen. Tegen Hongkong aan en werkt bij een bedrijf dat computeronderdelen verkoopt. De voertaal is engels. Soms is alle geluk aan je zijde.

Het landschap is overweldigend. De stilte heeft een enorme dichtheid. Zo een die zelfs pijn aan je oren kan doen. De wind waait stevig. Er zijn wat huisjes. Hotels met eetgelegenheid. Niet veel maar genoeg. Vrachtwagens zijn er ook. Veel van hen. Er wordt hier blijkbaar veel erts gewonnen. Op en af rijden ze. Kabaal. Roet. En veel warmte. Luidruchtige monsters zijn het. In het dorpje negeren we ze. We eten wat en gaan op zoek naar een slaapplek. Tijdens het verkennen van de omgeving worden we getrakteerd op schitterende vergezichten, rode en groene lappen die als terrassen tegen elkaar aanliggen. Het rood en het groen zijn samen een magisch duo. Eindeloze velden met lieve witte bloemen, een blauwe hemel zichtbaar tussen een grauwe deken van wolken maakt deze plek uniek. Helaas wordt dit spektakel danig verstoord door opspelende darmen die niet tot nauwelijks te controleren zijn.

Landschap als dit katalyseert zonder te ontkomen direct het contact met jezelf. Er is geen afleiding en bent enkel afhankelijk van je eigen fysiek, geestelijke toestand en elkaar. De rode stilte reflecteert en bezint. De stad zorgt voor afleiding. In een stad is het zelf afwezig. Het individu wordt vermaakt. Gevoed met prikkels die het zelf overstemmen. Leeg consumeren zonder diepgang. Die optreden als een barrière. Wat gebeurt er als die barrière verdwijnt? Wat laat zich dan zien? Wat voel je? Wie ben je?

Duisternis daalt af en onze dag was indrukwekkend. Het ongerepte. De duidelijke gecultiveerde grond voor landbouw. Die paradox. Hoe anders wordt dag twee. Volkomen uitgeschakeld zijn we gedoemd om de dag te spenderen in onze kamer. Een kamer waar kosten en moeite gespaard is. Enkel een tv. De chinees kan niet zonder tv. Waar hebben we dit opgelopen? Een arsenaal aan wilde geluiden resoneren keer op keer vanuit de badkamer. Het leidt zelfs tot hilariteit. Romantiek is je partner aanhoren met een niet te sluiten badkamerdeur. Tranen rollen over onze wangen. Meligheid maakt zich van ons meester tussen de lamlendigheid door. Een kleine wandeling ontaard in een fysieke veldslag. De zon is heftig. De wind schuurt hard in ons gezicht. Een oude herder met een verweerde kop en een lange grijze sik stuurt zijn geiten langs ons. Het is tijd voor ons bed. Tijd dat de dag voorbij trekt. Zoals de geiten. Dat de bacteriën verdwijnen.

De nacht verloopt voorspoedig en nu is het tijd om weder te keren naar Kunming. Een lange dag van wachten en busreizen ligt voor ons. Rond acht uur 's avonds arriveren we op een vertrouwde plek. De plek waar we kunnen relaxen en bijkomen. Waar de vietnam visa's en backpacks op ons liggen te wachten.

'Hello, we are back again?'
'Hi, i see it.'
'Do you have a double room for us?'
'With or without a bathroom?'
'Without please.'
'We only have one.'
'Can we see the room?'

De kamer is de eerste kamer dicht bij de gemeenschappelijke ruimte en bar. Reisgidsen waarschuwen voor lawaai en adviseren om zo ver weg mogelijk een kamer te bemachtigen.

'We take it'
'Okay, can you give me your passport?'
'You already have our information because we already spent three nights here.'
Yes, I know, but i need your passport.'
We don't have a passport, it is with the vietnamese embassy.'
'Sorry, then we don't have a room.'
'But you have already everything in your system!'
'You already saw our passports when we checked in.'
'Yes i know but i have to see your passport.'

Mijn geduld raakt op. Mijn verstand heeft kortsluiting. Wat gebeurt er nu? Hoe is dit mogelijk?Het gaat om de regel resoneert in mij hoofd. Dit keer is boef pragmatischer. We zijn een goed team. We vullen elkaar aan wanneer het moet. Gelukkig maar.

'If you sent us away we have a big problem.'
'There is no place to stay.'
'You could help us a lot, please will you?'

De baas moet worden gebeld. De drie zijn hevig in conclaaf. Ons bewijs, dat onze paspoorten bij de ambassade zijn, wordt nauwgezet bestudeerd. Er is even geen contact. Ze zijn drukdoende om te bepalen of de gegevens in het systeem corresponderen met onze kopieën. Dat onze backpacks wel degelijk ons toebehoren in de opbergruimte. Er wordt veel in de computer gekeken en nieuwe gegevens toegevoegd.

'It is okay.'
'For one night?'
'Yes for one night.'
'Tomorrow you have to show us your passport?'
'But we leave tomorrow and we dont come back.'

Het meisje achter de balie is flexibel. Ze is de meest klantvriendelijke en begrijpt duidelijk onze situatie. Ze beslist voor ons. Ze gunt ons de kamer.

'Okay'
'Sorry for this.'
'It is the rule.'
'And we have to follow the rule.'Read more