Årslev

Ik maak mijn ontbijt voor de tent, zoals het hoort. Het is droog en windstil. Een kinderhand is gauw gevuld. Ik krijg nog bijna spijt dat ik er nu al bijna ben. Gelukkig begint het na een kwartier al te miezeren. Het zet niet door.
In mijn herinnering was het hier zo mooi, met een mooie fietsroute en een mooi slot. Ik zie het volgens mij liggen dus volg de bordjes "bezienswaardigheid". Kom uit op een crisisweg, volg die nog een stuk en kom uit bij een pretpark of zo, niet bij mijn slot. Wat is er hier toch gebeurd? Alle lokale routes staan niet meer aangegeven, die van gisteren was opeens een paardrijpad, terwijl het gewoon asfalt was (?). Nou laat maar dan, pont: here I come!
En ik kom aanrijden, hij ligt er weer, er op en weg. Ik moet alleen wel betalen dit keer.
Waarom zou route 8 nou eerst anderhalve kilometer noordwest langs een drukke weg gaan, dan afslaan naar zuid, terwijl er een heel lief weggetje gewoon west gaat? Die reed ik dus, ook veel korter.
Daarna met enig tobben naar Aabenraa. En: geen rozenbottel te bekennen. Ik ben al aan het bedenken hoever ik er dan voor wil rijden, en waar dan? Ook geen pruimen meer. Alleen onrijpe bramen en hazelnoten zonder hazelnoten.
Weet je waar rozenbottels zijn? Op de camping😊. Ik pluk er minder dan gepland, maar duidelijk meer dan gevreesd.
Daarna boodschappen en tot slot de hele camping langs om mijn laatste kronen te wisselen. Ik ben klaar.
Ik kan zowaar nog even in de zon zitten. Maar morgen toch gewoon naar huis.Read more