I Sea turtles

We zijn in Dumaguete, een universiteitsstadje op het eiland Negros. In ons hostel knallen we direct de airco aan. De hitte hier in de Filipijnen is niet uit te houden. Inmiddels hebben we maar gewoon geaccepteerd dat we als rood aangelopen glimwormen over straat zwalken.. Niks aan te doen. De filipinos lijken gek genoeg helemaal geen last te hebben van de hitte. Geen spoortje zweet te bekennen. Een beetje jaloersmakend. Met hun gitzwarte haren en voor Zuid Oost Azië ongebruikelijk donkere huid en curvy figures -het is tenslotte een voormalige Spaanse kolonie- zijn ze sowieso al een behoorlijk knap volkje.

Diezelfde avond regelen we dé reden waarom we hier naartoe zijn gekomen: een snorkeltrip naar Apo island. Apo island is een klein eilandje dat bekend staat om zijn zeeschildpadden en koralen, gelegen tussen Siquijor en Negros. Ik zeur al maanden dat ik zeeschildpadden wil zien, dus dit eilandje mogen we niet overslaan!

De volgende ochtend ligt de boot nog niet stil of de eerste schildpad wordt al gespot. Iedereen duikt snel het water in maar hij laat zich niet meer zien. Ik denk dat mijn kans verkeken is. Dan zie ik ineens onder me een klein zeeschildpadje verschijnen. Wauw! Even kijk ik om me heen, niemand te zien. Thomas is te ver weg. Ik besluit niets te zeggen tegen de anderen en dit magische moment voor mezelf te houden.. Wat een bijzonder dier zoals hij soepel door het water zweeft. Ik volg hem minutenlang totdat hij uiteindelijk de diepte in verdwijnt. Wat was dit gaaaaf! Met een dikke smile klim ik weer aan boord van de boot. Mijn dag is nu al geslaagd 😁.
Ook Thomas is helemaal enthousiast. Hadden we ons er vooraf nog op ingesteld dat we misschien geen schildpadden zouden zien, nu zien we de ene na de andere. Trage schildpadden zo groot als wijzelf en kleinere soorten die een stuk sneller zijn. Zo gaaf! En dan heb ik het nog niet eens over het koraal. Het is schitterend. Zo kleurrijk en in alle mogelijke vormen, bolvormig, hersenvormig, waaiervormig, buisvormig.. Ik heb het nog nooit zo mooi gezien! We sluiten een geweldige dag af met pizza's bij Neva's. Net als de dag ervoor trouwens. Shame on us 😉.

De volgende dagen brengen we door in Dauin, een slaperig dorpje iets onder Dumaguete. Dauin stond eigenlijk niet op de planning. We waren écht van plan om met de bus, ferry, bus, nogmaals ferry en tricycle naar het paradijselijke eilandje Malapascua te gaan (een laaange dag reizen), maar we zijn moe. Moe van het eiland hoppen. In een week tijd zijn we op vijf verschillende eilanden geweest. Het is te veel. Dus doen we lekker niets in Dauin. 's Ochtends halen we verse mango's en avocado's op de lokale markt (ze hebben hier de lekkerste mango's OOIT, alleen al hiervoor moet je ooit in je leven naar Negros!) en de rest van de dag relaxen we in de hangmat. Ik lees een boek en Thomas gaat aan de slag met zijn gopro materiaal. Even speel ik met de gedachte om een try dive te doen -in tegenstelling tot Thomas ben ik niet gecertificeerd om te duiken- maar ik besluit er het geld nu niet voor uit te geven. We hebben bij Apo island al zo veel moois gezien, beter wordt het niet. En daarbij, nu willen we even niks. Duiken komt wel weer een andere keer.

De dag voor onze vlucht naar Palawan reizen we met de bus en ferry terug naar Cebu. Tussendoor shoppen we nog een beetje in Dumaguete en genieten we van goddelijke taartjes bij Sans Rivals (oke, spareribs voor Thomas!). Salted caramel cheesecake en een schuimgebakje, de hemel. Ook in Cebu gaan we shoppen, wat zo'n beetje het enige is dat je hier kunt doen. Vinden wij overigens niet erg want we hebben inmiddels echt nieuwe kleren nodig. Ik scoor bij good old H&M een nieuwe bikini en twee broeken en ook Thomas koopt een nieuwe broek. We gooien meteen onze oude kleren weg. Voor de Filipinos is het shoppen trouwens niet de belangrijkste reden om naar de malls te gaan. Belangrijker nog zijn de fastfoodrestaurants. Het straatbeeld wordt beheerst door Wendy's, Burger King, Pizza Hut en het Filipijnse Jollibee. O-ve-ral.. Het zal wel een erfenis zijn van de Amerikaanse 'tijd' vlak na de tweede wereldoorlog. Of het waar is weet ik niet, maar ik lees op een blog zelfs dat wanneer je een Filipino vraagt naar een leuk restaurantje, hij je waarschijnlijk naar de dichtstbijzijnde Jollibee zal sturen. Hun idee van een dagje uit :p.

Wij dompelen ons uiteraard graag onder in de lokale cultuur en dus eten we bij Wendy's. En bij een Grieks restaurantje, waar we jawel, KAPSALON op het menu vinden. Je weet wel, de bak friet met kebab, sla en kaas, genoemd naar de Rotterdamse snackbar naast een kapsalon. Bizar, toch? Thomas vindt het goed te pruimen. Een groot succes dus, ons uitstapje naar de mall.Read more