Satellite
Show on map
  • Day 331

    Rijden tot de zon komt

    July 13, 2016 in Australia ⋅ 🌬 19 °C

    Vanuit Brisbane rijden we naar het noorden, richting de zon. Het is winter in Australië maar dat zegt gelukkig niets. Rondom Sydney en Melbourne mag het dan koud en nat zijn, in Queensland schijnt de zon en is het droog. Heerlijk. Hoewel het zuiden van Australië absoluut nog op ons lijstje staat besluiten we ons deze trip te beperken tot Queensland. Het moet natuurlijk wel lekker weer zijn ;).

    Met een nieuwe camera op zak (de oude slr heeft het helaas begeven na de miljoenste foto dit jaar) hervatten we onze roadtrip. We maken veel kilometers en vinden iedere nacht een plekje op een (bijna) gratis camping. Die gratis campings verschillen enorm: Sommige campings zijn prachtig gelegen en heerlijk rustig, andere campings bestaan uit niet meer dan een parkeerplaats langs de snelweg. Soms hebben we weinig keus. In de winter is het hier om 18u al donker en de wegen zijn niet verlicht. Rijden in het donker doen we dus nooit, veel te gevaarlijk met al dat overstekend wild. Australië is op deze manier trouwens onverwacht goedkoop. Omdat de kosten voor ons campertje zo laag zijn en we iedere dag zelf koken zijn we eigenlijk alleen veel geld kwijt aan brandstof en (lekker) eten. Achteraf gezien hebben we in totaal zo'n €45 per persoon per dag uitgegeven en dat is voor een duur land als Australië erg netjes :D.

    Hoe verder we naar het noorden rijden, hoe meer we het naar onze zin hebben. We zoeken naar mooie wegen, watervallen, uitzichtpunten, strandjes en natuurlijk bijzondere lunch- en slaapplekken. Langs de kant van de weg spotten we zomaar ineens onze eerste rondspringende kangoeroes. Te gek om te zien. Helaas wordt het weer almaar slechter.. Na een paar dagen ouderwets Nederlands weer (oftewel: het regent pijpestelen!) vinden we de billboards langs de kant van de weg die Queensland aanprijzen als 'the sunshine state! where the sun always shines!' niet meer zo grappig. Het is koud en nat, en dus rijden we maar door. ̶L̶o̶p̶e̶n̶ Rijden tot de zon komt, zoiets. Bij Rockhampton besluiten we een detour te maken via Blackdown Tableland NP. Gelukkig maar want het park is ongelofelijk mooi, en precies op het juiste moment breekt het zonnetje door. En ja hoor, we zijn er weer helemaal alleen. Heerlijk.

    Als we een keer voor een duurdere camping gaan om onze laptop op te laden en de was te kunnen doen (en om eindelijk weer eens te douchen ;)), ontmoeten we voor het eerst de 'grey nomads', welgestelde gepensioneerden die iedere winter massaal de zon opzoeken in Noord-Australië. Het voelt alsof we honderd opa's en oma's om ons heen hebben die ons maar al te graag willen verwennen, zo lief! Als we ons paleisje op wielen parkeren naast de gigantische glimmende campers en trailers worden we meelijwekkend aangekeken. Als we vervolgens in het donker met hoofdlampjes op een maaltijd in elkaar proberen te flansen komt direct een vriendelijke zeventiger aangelopen om ons een lantaarn te lenen. En als we de volgende ochtend genieten van ons vertrouwde bakkie havermout komt onze buurvrouw bezorgd vragen of ze niet een 'proper breakfast' voor ons mag klaarmaken, dat doet ze graag. Super lief, ik zei het toch?

    De volgende dag rijden we weer verder naar het noorden, na een kort bezoekje aan de botanische tuinen in Emerald (niet de moeite waard, wel leuk als je in een melige bui bent ;)). Onderweg is het even spannend als het tankstation waarvoor we net 50 kilometer terug zijn gereden helaas net verbouwd wordt en we het maar nét redden tot aan het volgende tankstation ruim 100 kilometer verderop. 's Avonds zetten we onze bus weer langs de snelweg op een gratis plek die volgens onze app goedgekeurd is als campsite. Helemaal prettig voelt het niet zo langs de snelweg in ons eentje.. De regen slaat nog steeds tegen de ramen dus we kruipen maar snel in ons bed. Als we eenmaal onze schuifdeur hebben dichtgetrokken voelt ons paleisje gelukkig als een ondoordringbare bunker. Vanuit ons bed kunnen we zo een flesje wijn uit de koelkast opentrekken (doen we niet te vaak, Mongolië zit nog vers in het geheugen), een filmpje opzetten, en even later onze tanden poetsen. Alles binnen handbereik, geweldig toch?
    Read more