Mont Blanc du Tacul

We bundelen ons materiaal en besluiten één rugzak met gletsjer materiaal en bottines achter te laten. Daarna begin ik te klimmen. Voor het eerst een écht lange route met mobiele zekeringen. Gelukkig zijn de barsten ideaal om overal Friends in te pompen. Het gaat goed en het geeft vertrouwen. De graniet is bijzonder ruw en de barsten zijn vlijm scherp. Je hand kan er op sommige plaatsen volledig achter en dat laat je niet meer los. We vorderen gestaag en klimmen alternerend. Af en toe moeten we ons wat inhouden om de touwgroep voor ons niet op de hielen te zitten. De Italianen naast ons gaan op hun gemakje verder en zien er bijzonder relax uit. Zo relax zelfs dat ze continu aan het lachen zijn en de ene luid klinkende scheet na de andere laten. Hun voorklimmer maakt zich geen zorgen en blijft uiterst efficiënt tempo maken op de moeilijke stukken. Wat een fenomeen!

Wat hogerop besluit ik de touwgroep voor ons niet meer te volgen. Zij traverseren naar rechts, maar ons lijkt dat niet de meest geschikte route. Ik besluit dus maar om schuin rechts omhoog te gaan richting een kleine overhang. Het is een uitdagend stuk en ik weet niet goed of we wel juist zijn. Uiteindelijk zie ik een paar haken in een schoorsteen naast de overhang. Oef, we zijn juist! Aan de volgende relais komen we weer samen met de andere groep en horen we hen klagen over hun gekozen traject. Ik ben blij dat ik m’n gevoel heb gevolgd.

We staan nu ongeveer halverwege in de route en moeten beginnen aan het moeilijkste gedeelte, twee touwlengtes 6b. Dimitri laat me voorgaan en ik volg een lange smalle barst. Het is technische klimmen en zeker in het begin zijn er weinig echt goeie grepen. Ik plaats redelijk wat materiaal en ben blij als ik eens een achtergelaten blokje tegenkom dat muurvast zit in de barst. Nadat ik de relais bereik komt Dimitri vlot achter (met rugzak!). De tweede lengte is meer van hetzelfde,… een smalle barst waarin je soms je hand moet klemmen of aan één kant moet uithangen. Het ziet er moeilijker uit dan het eigenlijk is en ook hier raken we zonder veel problemen boven.

De volgende lengtes zijn eenvoudiger. Jammer genoeg zagen we de afgelopen uren het voorspelde namiddagonweer boven de Italiaanse Alpen vormen. Hopelijk blijven de dreigende wolken nog even weg. Rond om ons heen zien we echter iedereen afdalen. Vlak voor de laatste lengte (een 4’tje) besluiten we uiteindelijk ook om af te dalen, dit gaat immers ook nog even duren. Héél efficiënt en als een geoefend team rapellen we de ene lengte na de andere. Het is top!

Terug op de grond steekt de wind op en wordt het snel koud. De zon is ook al even verdwenen achter de wolken. We binden ons opnieuw in en beginnen in cordée terug te stappen. Eénmaal in beweging krijgen we het snel warm aangezien we nu een kleine 300 hoogte meters moeten overbruggen tot aan de Refuge des Cosmiques, onze slaapplaats. Het is opnieuw prachtig, de zon schijnt af en toe door de wolken en we zijn zo goed als alleen op pad. Voor ons ligt de Refuge, in gedachten kunnen we het eten al ruiken.

Wanneer we aankomen zit de hut propvol (±100 man). Gelukkig hebben we gereserveerd en kunnen we met de tweede shift eten. We bespreken nog eens onze plannen voor morgen en bekijken nog eens goed de topo’s. Na het eten verliezen we geen tijd en gaan we onmiddellijk slapen. Hopelijk slapen we goed, want we liggen op 3613m.Read more