Sporkenheim

Na het bezoek aan Max nemen we de grote weg. We hebben een voorspoedige rit. maar aan de tegenovergestelde kant van de snelweg is een groot ongeluk gebeurd en er vormt zich een kilometers lange stilstaande file.
Wij worden getrakteerd op heerlijke uitzichten over heuvels en dalen begroeid met enorme velden geel bloeiend lijnzaad. En in de dalen de typische Duitse dorpjes van witte huisjes met grijze daken. Moseltal Ahrtal, Niederzissen. We wisten niet dat hier ook veel vruchtbomen staan. Appels en peren. En wat een bloesem. Het ruikt naar de lente en het lijnzaad ruikt naar hyacinten. Dat is het voordeeel als je motor rijdt, of Cabrio, je ziet niet allen je omgeving, je ruikt haar ook.
Onderweg krijgen van onze facebook vrienden Gerrit en Tineken, het bericht dat Gerrit buikgriep heeft en het ziet er naar uit dat de BBQ morgen niet kan doorgaan. We houden contact. Beterschap!
We worden in Ingelheim an der Rhein zeer uitbundig welkom geheten en wegwijs gemaakt. We hebben een mega kamer in het souterrain. Beter kan het niet. En de BMW staat veilig in het fietsen hok.
De keuken is dicht maar er is een restaurant in het centrum van het dorp. De dame vsn het hotel reserveert voor ons een tafel, Het is vol zegt ze. We zullen moeten wachten op een tafel. Geen probleem. We wandelen erheen. Volgens google 20 minuten lopen, Goed om de benen te strekken. Bij het terras van het restaurant aangekomen spreekt Annelies een chagrijnige ober aan, maar die weet niets van een reservering. Peter heeft binnen aan de bediening om een tafel gevraagd, de dames wijzen dat er buiten best wel plek is. Okay we ploffen en de maag gaat rammelen. Mooi tijd om te eten. In 20 minuten tijd loopt het bedienend personeel ons vaak voorbij, bedient gasten die reeds maaltijden op tafel hebben, maar heeft voor ons geen aandacht, en ook niet voor nog enkele andere stellen die blijkbaar al langer wachten op hun eten maar wel al de drank hebben. Annelies neemt de situatie in zich op, ziet aan twee tafels dat de gasten ongeduldig worden en blijkbaar al lang op hun maaltijd wachten. Het wordt niks vandaag, Ik herken het, dit gaat een uur duren. Peter seint naar de langs vlliedende ober.
,,Wass?!" komt er uit zijn chagrijnige gezicht.
Wass? Bedoel je niet: wie bitte?! ,,Können wir bestelln?" vraagt Peter. Na een snelle blik links rechts zegt hij:,,ich komme gleich". en weg is hij. Aan het eind van het terras is de echtgenoot van het ongeduldige stel naar de keuken gemarcheerd. Teken dat ze boos zijn. Het is al half 8 en de keuken zou om 8 sluiten. Hoe gaat dit verder?
We schuiven kordaat de stoelen weg, Op naar MacDonalds!
Na tien minuten zitten we bij de Mac en na 5 minuten hebben we het avondeten op tafel. Met volle tevreden magen keren we door het vel terug naar Fetzers hotel en ontspannen in onze kamer. Hopelijk hebben de gefrustreerde gasten in het restaurant nu hun bestelling op tafel...Read more