Bohorok Orangutan Center

Ik ben zijn naam vergeten. Zijn donkere ogen priemen en glinsteren tegelijkertijd. Zijn energie fonkelt als de kleine vuursplinters die dwarrelen boven een kampvuur. Soms heftig. Dan weer rustig. Zijn armen gesticuleren driftig en bedeesd in het ritme mee. Vijf mannen zitten aan tafel. Gekleed in traditioneel moslim kledij. Hun donkere ogen observeren me als er wordt gesproken over de islam. Onderzocht voelt het. Ik ben het onderwerp om te belichten. Ik ben de vreemde. Handen worden om beurten toegereikt. Ik leer mijn eerste les al snel. Wie goed doet, ontvangt goed. In zijn geval een ticket naar 't paradijs. Het probleem in de wereld is dat mensen niet de wijze van de islam volgen. Niet vijf keer per dag bidden. Niet goed voor hun lichaam zorgen. Er is geen probleem in de wereld als iedereen zich daar aan committeert. Ook in Syrië is dit het probleem. Ze bidden ook daar niet. De vastberadenheid waarmee het dat zegt verwart me. Ik ben zelf altijd geneigd om de zekerheden te betwijfelen en de onzekerheden te omarmen. Hoe weet hij wat waar is? Wat goed is? De toon verraadt impliciet dat de slachtoffers in Syrië zelf verantwoordelijk zijn voor wat er gebeurt. Als ze de regels simpel naleven is er geen probleem. Deze benadering is zo simpel en lachwekkend in mijn overtuiging dat ik de impuls tot weerwoord voor me houd. Het moment om te betwisten geruisloos voorbij laat dobberen. Toch schuilt in elke eenvoud een oplossing. Onzichtbaar voor t blote oog maar toch zo wezenlijk aanwezig. Zijn leraar heeft in Leiden gestudeerd. De link met Nederland maakt hem trots, geeft hem een zekere positie in het gesprek. Zijn ogen verklappen de waarde die hij eraan ontleent. Ze lichten op en doven langzaam ondersteunt met een ferme mmm en aanstekelijke lach. Ik word bij twijfel of bij vragen vakkundig geloodst naar de koran. De encyclopedie voor alle antwoorden. Ook voor de ongestelde vragen. Het gesprek verloopt soepel. Er zit een flow in die laveert tussen betekenisvol en de gebruikelijke ditjes en datjes. Ik heb altijd dat stemmetje in mijn hoofd dat me influistert om mezelf te verzetten tegen geloof. Ik geloof dat ik daar goed aan doe. Dat ik, het product van Europese invloeden en cultuur, altijd de beschikking heb over mijn wil. Dat ik daar in kan kiezen. Dat de wetenschap meer richting geeft dan een boek met verhalen. Dat 'waar' iets te maken heeft met cijfers en berekeningen. De uitkomst van de berekeningen is mijn werkelijkheid. Wellicht mijn waarheid. Het doet me denken aan Robin. Die zinspeelde waarom ik voor alles opensta behalve voor Jezus Christus. Ik hoefde hem alleen maar te vragen om te komen. Alleen maar die vraag. Een vraag waartegen ik me verzet. Waar ik alleen door dat te doen controle heb over mijn waarheid. Geloof is enkel een bundeling van verhalen in een boek. Dat door de tijd heen diffuus is door interpretatie. De tijd treedt op als een smid en houwt de betekenis telkens in een andere vorm. Het is ook fascinerend dat geloof terugkeert in mijn leven. Ik geloof in de tien geboden. In de waarde onder die woorden. Nu is het Allah. Bij Robin was het Jezus. Het blijft als tokens op mijn pad komen. Kan ik betekenis in de willekeur ontdekken?

Hij frommelt een papieren boekje uit een van zijn zakken en vraagt om mijn naam. Ik moet curiosity voor hem opschrijven en mijn naam.
Ik verzeker hem dat ik ook zo op facebook te vinden ben. Ik voel me trots dat ik word gedoopt tot nieuwsgierig. Johannes is Yusuf in de islam. Hetzelfde karakter. Enkel een andere naam. De klank past bij de begroeiing op mijn kin. De dag is nog nauwelijks begonnen en ik word al gerekruteerd. Dat is het doel van de echte moslim. Zoveel mogelijk mensen bekeren. Nieuwe volgelingen vastpinnen op de islam. Aldus de leraar. Altijd beschikbaar zijn voor de hogere macht. Het paspoort in zijn broekzak is zijn boardingpas naar het hiernamaals.

Curiosity: 'One day you will become a good muslim!'
We kijken elkaar en schudden de hand.Read more