Gunung Sanggar

Na een uurtje worden we wakker gemaakt uit onze coma, het avond eten was klaar. We kruipen de tent uit en we zien een supermooi uitzicht. De wolken zijn deels open aan het trekken en draaien mooi over de toppen van de krater heen, het lijkt wel een heksenketel, flarden mist, wolken en zonnestralen. Het eten is prima al gaat het er bij mij maar moeizaam in, meer dorst dan honger en nog steeds erg moe. Na het eten en van het uitzicht genoten te hebben kijken we nog even naar de top van de berg. We zitten op 2640m en we moeten nog 1100m tot de top, en tering wat is het einde steil. Om half 3 snachts zullen we gewekt worden om in het donker de drie uur durende beklimming naar de top te maken, om zo precies op tijd te zijn voor de zonsopgang.  We gaan naar bed rond een uur of half acht, het is al een tijdje aan het schemeren en het wordt al kouder.

Midden in de nacht maken we ons klaar voor de beklimming, lange broek, thermokleding, fleece en windstopper aan en wat geleende handschoenen, het is koud! Maar wat is het mooi buiten die sterrenhemel. Geen twijfels en gedachten op nul, die berg gaat eraan! Het lichtspoor is al te zien van de mensen die al aan het klimmen zijn. Wij sluiten aan en al snel gaan we stapje voor stapje omdat het zo steil is. Na het eerste steile gedeelte lopen we een stuk over de berg kam die redelijk vlak is, erg fijn die afwisseling voordat de hel begint. Vanaf dat punt lopen we op gravel van lavasteen, losse zooi waar je maar geen grip op kan krijgen steiler dan de vliezotrap van opa! De lucht hangt vol met stof van het gravel en iedereen gaat naar de klote. Stapje voor stapje, rustig voet neer zetten en niet te hard afzetten om wegglijden te voorkomen. Na enkele stapjes zit de hartslag tot in de keel en moet er even een paar seconden gerust worden. Dit gaat zo voor mijn gevoel uren door. Wat een tyfus berg. Het zweet gutst van me af maar mijn handen zijn ijskoud. Merel is maar lastig bij te houden, maar stiekem heeft die het ook zwaar.

Dan komt het laatste steile stuk er aan, het lijkt alsof we al 5 uur lopen terwijl het toch echt maar de helft is. Het ochtendgloren komt al en de aarde krijgt een gouden rand, ik vraag me af of wel op tijd boven zijn. De laatste stapjes, nog even kwaad maken en we zijn er! 3726 fokking meters! We zijn op de top van de vulkaan! Eindelijk even rust en lekker wachten op de zonsopgang, al is het wel erg koud! Het uitzicht is echt fenomenaal, we kijken kilometers ver en zien de aarde in diep goud veranderen. De zon komt op en het is magisch. Een heerlijk gevoel van voldaanheid en overwinning terwijl we naast elkaar de wereld zien ontwaken.Read more