Mumbul

Tien dagen na ons eerste bezoek aan het immigratiebureau konden we eindelijk (lees: EINDELIJK) onze paspoorten ophalen. Zoals zoveel dingen, gingen hier drie stappen aan vooraf.

Stap 1: scooter inleveren
Dat was makkelijk, want de scooter zou opgehaald worden door het verhuurbedrijf. Alleen kwamen ze niet opdagen. Geen paniek, want na tien dagen zijn wij helemaal zen. En na al die ritjes naar het immigratiebureau heeft Fieke zich ontpopt tot een scooterchauffeur van Aziatisch niveau: links inhalen, rechts inhalen, links inhalen en dan rechts inhalen, rijden over de stoep. De weg naar dit niveau leverde me een keer een flinke klap op mijn voet op (de doorgang die Fieke voor ogen had, was iets smaller dan gedacht), maar ging zich nu uitbetalen: voor een scooterritje met twee personen, twee backpacks en twee tassen draaide Fieke haar hand niet meer om. Hop, naar het verhuurbedrijf.

2. Taxi naar het immigratiebureau
Van het verhuurbedrijf naar het immigratiebureau. Een taxi boeken stelt niets meer voor, daar zijn tig applicaties voor: Grab, Go-Jek, Bluebird, allemaal Uber-achtige bedrijven die in Indonesië werkzaam zijn. Onze boeking werd verschillende keren geaccepteerd, maar niemand kwam ons ophalen. Taxichauffeurs die tegenover ons zaten te wachten op ritjes, kwamen ons meerdere keren hun diensten aanbieden. Daar vroegen ze dan wel twee keer zoveel voor als hun collega's. "Grab drivers don't come here", zeiden ze grijnzend. Traditionele taxichauffeurs hebben het niet zo op concollega's die goedkoper via de apps werken, dus op sommige plekken worden de auto's van chauffeurs kort en klein geslagen als hun collega's erachter komen dat ze via een app werken. Twee uur na aankomst bij het verhuurbedrijf hadden we eindelijk een redelijke prijs geregeld met een meneertje van de overkant. Van dat zengevoel was niets meer over.

3. Wachten bij het immigratiebureau
Bij de balie leverden we onze papieren in. "Wait there, we will call your name." Ja, leuk idee, maar onze Hollandse namen kregen zij natuurlijk nooit begrijpelijk uitgesproken. Na twee keer valse bingo ("No, I still did not call your name...") was het raak. In minder dan een half uur hadden we onze paspoorten. Wat een meevaller!

Maar daarmee was het verhaal nog niet uit. We wilden doorreizen naar Java. Dus hup, de taxi weer in naar het busstation. De bus vinden viel mee. Maar de bus zelf viel een beetje tegen: hij was zo lek als een gieter. Nu had het de afgelopen twee weken niet geregend, maar uitgerekend vandaag kwam het met bakken uit de lucht. Gelukkig weerhield niets mij van mijn schoonheidsslaapje. Dan de boot, dat ging soepel. Twee bemanningsleden vonden het wel leuk, twee dametjes aan boord, dus we mochten in hun kantoor chillen en kregen een kopje thee. Na de boot moesten we weer op zoek naar een taxi. Die zijn er heel veel, was ons verteld door de bemanningsleden, maar hou voet bij stuk en betaal niet meer dan 300.000. We stapten uit en, geen taxi te bekennen. Wel twee scooterchauffeurtjes en een man die Fieke begon te aaien. De twee scooterchauffeurtjes wilden ons brengen voor 180.000 IDR. Dan nog maar een uurtje achterop de scooter...Read more