Tukad Batumulapan

Deze ochtend was het tijd om afscheid te nemen van Nusa Lembongan en verder te reizen naar het derde en grootste eiland, Nusa Penida. We werden met de boot afgezet aan crystal bay, waar we ook al gesnorkeld hadden. Er stond een chauffeur ons op te wachten en die bracht ons naar ons verblijf, dat toch wel een eindje verder was.

We vlogen er direct in en huurden een brommer. We waren gewaarschuwd dat de wegen vrij slecht waren hier, maar in het begin viel het heel goed mee. We reden op een baan langs de kust en werden beloond met prachtige zichten. Onze eerste stop was Teletubie hills. Zo genoemd naar de heuvels bij de teletubbies. Ze zijn namelijk heel afgerond. Het was een tof zicht en echt iets anders. De weg dat was ook iets anders, namelijk heel slecht. Maar ja dat namen we er maar bij.

Op onze weg naar een volgende stop zagen we een bordje met "mantapoint". We waren natuurlijk nieuwsgierig en gingen een kijkje nemen. De weg was nieuw, maar bestond volledig uit losse stenen. Dat maakte het rijden niet gemakkelijk. Uiteindelijk kwamen we uit op een vieuwpoint met een heel mooi zicht. Manta's zagen we niet, maar er was wel een "trap" om naar beneden te gaan. Je kon het eigenlijk geen trap noemen, het zag er levensgevaarlijk uit. Het leidde wel naar beneden naar een stuk land dat uitstak in de zee. Daar zagen we een wandelweg, maar de tocht naar beneden durfden we toch niet aan.

Nusa Penida is nog een stuk minder toeristisch dan Lembongan en Ceningan. En dat merkte we ook wel. Kleine dorpjes waar de kinderen allemaal enthousiast "hello" riepen en de volwassenen bleven ook niet achterwege. In de voormiddag kwamen we ook heel weinig tegenliggers tegen. We reden ook vaak gewoon tussen de bossen en bergen zonder dat er bebouwing was. Het enige nadeel hiervan was dat we ook geen eten vonden tegen de middag. Het enigste wat we konden doen was blijven rijden en hopen dat we iets tegenkwamen. Gelukkig kwamen we een heel kleine resto tegen. Enkel fried rice of fried noodles stond er op het menu, maar meer hadden we niet nodig.

Met een volle maag zetten we onze tocht verder. We reden verder tot een tweede mantapoint, maar ook hier hadden we geen geluk. Wel was er een prachtige viewpoint.

Een eindje terug was er een wegje dat naar een waterval leidde. We moesten eerst een kleine bijdrage betalen voor parking en alle twee een sarong huren. De waterval viel namelijk samen met een heilige plaats. Ooh ja de waterval lag beneden aan een klif en kon enkel via een ladder/trap bereikt worden. Dit was geen plek voor mensen met hoogtevrees. De tocht naar beneden was steil en toch wel een beetje eng. Beneden waren we bijna gelijk met de golven die tegen de klif botsten. Er waren hier enkele altaars en er was ook een "bathing area". Om deze te bereiken moesten we door een deel van de waterval lopen, makkelijk was anders. De bathing area waren verschillende poelen waarin het water van de waterval werd opgevangen. Het water was super helder en mega verfrissend. Het was een unieke belevenis om in een poel te zitten terwijl enkele meters lager de golven kei hard inramden op de rotsen. We kwamen helemaal verfrist eruit, maar we moesten nog helemaal terug naar boven. Naar boven was iets minder eng, maar wel erg zwaar. Er werden vele pauzes in de schaduw ingelast.

Onze laatste stop was Kelingking beach. Dit was een klif die in het water uitstak en op een t-rex leek. Deze plek was heel populair en er waren veel toeristen. Maar de meesten waren eerder geïnteresseerd in de trappen naar beneden te nemen om op het strand te komen. Dit was niet waarvoor we hier waren. Wij wouden een mooie foto van de t-rex. We vonden een padje dat weg ging van de toeristen. We waren de enige daar. Zalig! We vonden goeie uitkijkpunten en konden vele foto's nemen. Wij dus blij!

Hierna volgde de weg naar huis. Deze duurde een uur en ondertussen begon het donker te worden. Het weer sloeg ook om en het begon wat te regenen. Gelukkig niet te fel. Het was volledig donker toen we terug waren en we waren volledig kapot.Read more