Imabari

Ik had een leuk idee. Althans, ik dacht dat het leuk was, maar dat zullen we nog wel eens zien. Tussen Onomicho en Imabari is een van de drie verbindingswegen die Shikoku met het vasteland verbindt. Deze snelweg loopt over de eilanden van de Seto-Naikai die door zeven reusachtige bruggen aan elkaar geknoopt zijn. Bij het aanleggen van die bruggen zijn ook fietspaden toegevoegd en sindsdien is dat een van de populairste fietsroutes van Japan geworden. 75 kilometer lang brugje op, brugje af, eilandje over en nog een keer.

Karin heeft geregeld dat er de middag van te voren een pakketdienst onze koffers op komt halen om die vervolgens maandag bij ons verblijf in Takamatsu af te leveren. Erg handig, maar tijdens het inpakken realiseer ik me dat ik de rest van de dag mijn laptop, adapter en stekkerblok met verloopstuk allemaal nog nodig heb voor werk. Hetzelfde geldt voor Karin. Dat worden volle en vooral zware rugzakken op de fiets morgen...

's Ochtends staan we vroeg op, want anders zijn er geen fietsen meer en een week geleden was het schijnbaar al te laat om te reserveren. We komen bij de verhuur en vragen nog naar een elektrische fiets voor Karin, want dat is de enige met bagagerek. Helaas, alleen op reservering. Allebij maar een racefiets dan. Mooie Giants zijn het wel, met harde banden en goede versnellingen. Ze hebben jammer genoeg alleen XS frames en de sturen zijn niet in hoogte verstelbaar, zo heeft mijn fiets met de juiste zadelhoogte een beetje vreemde proporties (foto 2).

Op pad dan maar. De eerste brug slaan we over, want die heeft geen goede toegang voor fietsen en is een heel stuk om. Bovendien vertrekt het pontje direct vanaf de verhuur.

One down, six to go 😄

Nadat we de haven en de suburbs aan de overkant uitgefietst zijn stoppen we bij een vending machine aan de kade voor een warm blikje koffie en nuttigen we de onigiri die we voor onderweg hebben meegenomen als ontbijt. Het valt ons op hoe helder het zeewater hier is. Heel anders dan Nederland of Vietnam. We fietsen verder en genieten van het weer. Niet koud, niet warm, beetje heiig en bewolkt, windstil. Perfect fietsweer. Wanneer we eindelijk de eerste brug zien opdoemen (foto 3) moeten we even slikken. Die ziet er heel hoog uit en we zijn nu nog op zeeniveau. Bij de fietsopgang (een helling van anderhalve kilometer) blijkt al snel dat Karin het niet trekt. Ze heeft een bijzonder zware dag wat betreft de bloedarmoede en een rugzak van bijna 10 kilo omhoog trappen is te veel. Ik pak haar tas over, hang die op mijn buik en begin als een gek te trappen. Gaat nu nog goed, want ik heb verse benen. Ik moet om de 100 meter moet stoppen om de tas weer goed te hangen, hij glijdt steeds af, maar dat is niet erg, want ik moet toch op Karin wachten. Als we bij het brugdek aangekomen zijn geef ik uithijgend de tas terug aan de opgeluchte, maar alsnog vrij uitgeputte Karin. Dan lekker naar beneden sjezen.

Two down, five to go 🫤

Op het volgende eiland valt Karin halverwege de eerste heuvel zowat van haar fiets af, arme meid. Ik zie dat er niks anders op zit, dus ik pak haar rugzak weer over. Deze keer iets beter, met mijn kleinere (maar zwaardere) rugzak voorop, die heeft gespen die Karin op mijn rug vastklikt, zodat hij niet wegglijdt (foto 4). Dit gaat, al worden mijn ballen enigszins geplet tussen de rugzak en het zadel. Een kwartiertje later leeft Karin ook weer een beetje op, dus de moed zakt ons nog niet in de schoenen. De volgende brug is zelfs wat minder hoog (5 en 6), maar ik merk al dat het wat moeizamer gaat. Drie maanden niet fietsen heeft zijn tol geëist en mijn benen zijn niet wat ze waren.

Three down, four to go 😥

Op dit eiland fietsen we bijna een alternatieve route in, maar gelukkig merk ik op tijd dat deze op onze kaart is aangegeven met een rode stippellijn: stijle heuvels, uitdagend fietsen. Mooi niet dus. Iets later stoppen we voor een vers sapje langs de weg en stel ik mijn tas bij om mijn edele delen edel te houden. Ik wordt nu een beetje gewurgd, maar het scheelt dat ik die zak lood (meer lithium, maar dat is mij lood om oud ijzer) iets minder op hoef te tillen met iedere trap. Ik heb inmiddels ook genoeg massatraagheid om rustig zonder handen te kunnen fietsen, waardoor ik niet zo op mijn polsen hoef te leunen en een filmpje kan maken. Ondanks mijn ondertussen vermoeide benen ziet het er vol te houden uit. Het aanzicht van de vierde brug (foto 5, 6) drukt al het optimisme echter meteen de kop in. Wat een joekel. Inmiddels met routine fiets ik op de toegangsweg vooruit, want ik wil zo kort mogelijk op die helling blijven met mijn 20 kilo overgewicht. Bekaf wacht ik op een tevens bekaffe Karin die mij tegemoetkomt. Gelukkig is er iedere keer weer een fantastisch uitzicht en een leuk achtbaanritje naar beneden om het humeur op te krikken.

Four down, three to go 😓

Uitgeput fietsen we door. We zijn op de helft nu. Als we in de buurt van de volgende brug komen (die we nog niet kunnen zien) gaat de weg rechtdoor, maar is er rechtsaf al een opgang-achtig fietspad. Ik raadpleeg de kaart en zie dat de aangeraden route rechtdoor is. Een Engelse meid komt langs en vraagt om de richting. Ik wijs naar voren en met Karin volg ik haar. Iets later komen we een helling van een stevige tien procent tegen. Afstappen en lopen maar. Om de hoek zie ik dat de Engelse ook is gaan lopen. Even zwaaien, verstand terug op nul en doorlopen. Gelukkig blijkt dit de kleinste brug tot nu toe en hoeven we niet heel ver. Aan de andere kant afdalen, toch weer een heuveltje op en dan kom ik hem tegen, de man met de hamer.

Five down, two to go 😫

Benen als spaghetti. Iedere draai aan de trappers voelt alsof er iemand mijn dijbenen met ijzeren vuisten uitwringt. Ik ben nog nooit zo ver gegaan in de zelfkastijding. Het ontzag voor de masochisten die de Tour de France rijden stijgt met iedere meter. Als we afgedaald zijn tot een dorpje met een verassend grote haven kijk ik Karin smekend aan of het niet tijd is voor lunch. We zien aan de overkant een tentje en doen een poging. Helemaal vol met allemaal van die kutfietsers. Welke gek haalt het nou in zijn hoofd om hier te gaan fietsen? Karin kijkt op maps en vindt wat om de hoek. Moedeloos de fiets op, even kijken en bingo. Ze zijn open en ze hebben een tafel. Diepe zucht van verlichting als de tassen afkomen en ik vertel Karin dat ze maar wat moet bestellen, want ik kan niet meer nadenken. Behalve een Cola, ik lust wel wat fris suikerwater. Voordat we eruit zijn met de bestelling wordt zoals gewoonlijk water met ijs neergezet. Als de serveerster ziet dat ik dat in één teug achteroversla laat ze de kan maar op tafel staan. Lief. Een kwartiertje later worden er twee massale okonomiyaki's op de bakplaat voor onze neus neergelegd, we mogen ze zelf versieren met saus en kruiden (foto 10). Goed schranzen, flink glas Cola en een halve kan ijswater, allemaal onder het genot van de Beatles, doet goed. Even strekken en ik geloof bijna dat ik het weer aankan. Het gaat ook best goed, al merk ik bij de volgende brug dat mijn benen misschien geen pijn meer doen, maar nog wel vrij noedelig zijn. Toch red ik het tot de top.

Six down, one to go 🥲

Als we beneden komen zie ik dat het nog 10 kilometer tot de volgende brug is. Ik doe bijna een vreugdedansje, want dat betekent waarschijnlijk dat het de laatste is (we hadden van te voren niet gecheckt hoeveel het er waren). Te vroeg gejuigd want die 10 kilometer is wel door het binnenland van Ōshima (letterlijk "groot eiland") en we moeten vrij snel al een bergpas over. Maar voor nu hebben we even pret. De wind is aangewakkerd tijdens de lunch en heeft de wolken verdreven. In de zon schittert het landschap en heeft de zee een onkenbare diepte van azuurblauw gekregen (foto's 11-13). Landinwaarts is het echter wederom afzien. De pijn is terug en erger. Kaken op elkaar geklemd ervaar ik iedere individuele trap als een Sisyphusaanse beproeving. Grauwend en kreunend bereik ik uiteindelijk de top van de pas. Daar merk ik pas dat Karin niet meer in zicht is. Een paar minuten later komt ook zij afgepeigerd de top op. Ze probeert zich te verontschuldigen dat ik op haar moest wachten, maar stiekem ben ik blij met de rust. Geef ik natuurlijk nooit toe.

De helling naar beneden is nu wel goddelijk. Bij die bruggen was het iedere keer zo kronkelig dat je steeds in de remmen moest en al je duur verdiende potentiële energie in loze warmte aan de atmosfeer schonk, maar hier is het in één ruk naar beneden. Zoefff. Het duurt nu niet lang meer voordat de laatste brug in beeld komt. En wat een brug. Hallelujah. Zes overspanningen waar iedere keer de Waalbrug bij Zaltbommel in zijn geheel onder zou passen en dan nog wat. In het strijklicht van de late middagzon is het zo'n magnifiek uitzicht dat zelfs het vooruitzicht op de klim ons niet kan ontmoedigen. Onderaan stoppen we voor een foto (nummer 1) en dan gaan we. De klim valt eigenlijk reuze mee, maar de tegenwind op de 4 kilometer lange brug is jammer. Wat niet jammer is zijn de uitzichten (14-16). Na de spaghettivormige afritten (17) komen we er nog iets te laat achter dat we het inleverpunt voor de fietsen al gepasseerd zijn en moeten we de helling waar we net in noodgang vanaf zijn geraced weer opploeteren. Het geeft niet, want het einde is in zicht. We hoeven nu alleen nog maar een dik halfuur naar het treinstation te lopen. Achterlijke plek voor een fietsverhuur.

All done 😌Read more