Kiyomizu-dera

Zaterdag is het eindelijk tijd om 100% sightseeing te gaan doen. Doordat we ziek zijn geweest hebben we een dagje uit naar Nara moeten laten schieten, maar Higashiyama ("oostelijke berg") staat wel nog op het programma. Hier is zo'n beetje de grootste concentratie van bezienswaardigheden en mijn boek heeft een wandelroute uitgestippeld om die in een dag te bezoeken. Jammer genoeg heeft Karin wederom 's middags een seminar en hebben we goed onze ziekte uitgeslapen. Alleen op pad dus.

Op weg naar Kiyomizu-dera, waarschijnlijk Kyōto's beroemdste tempel, loop ik op aanraden van mijn boek langs een groot kerkhof (2). Duizenden familiegraven liggen hier. Indrukwekkend. Ik kom ook nog een mooie jinja tegen (3). Het eerste deel van Kiyomizu-dera dat opdoemt is de pagoda met dat karakteristieke oranje schilderwerk van Kyōto (1). Als ik echt op het tempelterrein kom stikt het natuurlijk weer van de toeristen. Ik heb geen zin om duizend yen te betalen om in een menigte door het hoofdgebouw te schuifelen, dus ik neem genoegen met een blik van buitenaf (4). Via een zijuitgang verlaat ik het terrein en ik stuit op een prachtig traditioneel Japans huis (5). Grappig hoe snel het van een zee aan toeristen naar een rustig uithoekje van de staf als je 20 meter van de hoofdpaden afwijkt. Je zou toch denken dat ik niet de enige toerist ben die af en toe op zoek is naar ruimte.

Nog eens 50 meter verder begint de drukte weer. Vanaf Kiyomizu heuvelafwaarts zijn een paar straten van het oude Kyōto bewaard gebleven. Niet afgefikt, niet ingestort door een aardbeving en niet platgegooid om ruimte te maken voor beton. De straten zitten tjokvol met winkeltjes die snuisterijen, aardewerk en hapjes verkopen (ik laat me verleiden door een gepekelde komkommer op een stokje), maar vooral zitten ze vol met toeristen (6, 7). Het zijn ook wel mooie straatjes. Ik stoor me inmiddels niet meer aan de drukte en kijk naar de verschillende kimono's die hier door zo'n één op de tien vrouwen worden gedragen. Het is in Japan traditie voor jonge vrouwen om op hun twintigste verjaardag een fotoshoot te doen in een kimono en wat is daar nou een betere locatie voor dan de historische straatjes van Kyōto. Toch vermoed ik ergens dat een aanzienlijk deel van de dragers ook buitenlandse toeristen zijn (misschien waren de blonde haren een hint).

Na wat pagoda-spotting van een afstand te hebben gedaan (8, 9) kom ik bij Kodai-ji. Een zen Tempel die gesticht is door de vrouw van Toyotomi Hideyoshi (degene die Japan verenigde) na zijn dood, maar gefinancieerd door Tokugawa Ieyasu. Wellicht voelde hij zich schuldig over het vermoorden van haar zoon en Hideyoshi's erfgenaam om de macht over te nemen. Er is een leuk bruggetje (10), een aardige grindbak (11) en een fijn bamboebos (12).

Via een stadspark dat vooral in de lente populair is voor Hanami (een soort feestelijke picknick die veel Japanners houden onder de kersenbloesem), maar ook in de herfst er mooi uitziet (13), kom ik bij Chion-in. Die imponeert met zijn machtige poort (14) en de zwaarste bel in Japan (16), weegt 74 ton. Deze tempel is het hoofdkwartier van de Boeddhistische Jōdo-Shū sekte, de op een na grootste in Japan. Jōdo-Shinshū, waarvan de eerder genoemde Nishi- en Higashi-Honganji de hoofdkwartieren zijn is de grootste. Niet alleen de namen, maar ook de inhoud lijkt op elkaar. Ze beloven beiden paradijs door het reciteren van de "Nembutsu". Ze verschillen alleen een beetje in wat gewoontes en interpretatie, waar Shinshū meer om de intentie achter het reciteren geeft en Shū gewoon zegt: "bidden, bitch".

Ik loop nog even naar de buurtempel, Shoren-in, maar vooral de gigantische kamferbomen die de tempel omringen zijn de moeite waard (17). Hierna loop ik een stukje terug naar Yasaka-jinja en daar zie ik een centraal platform dat compleet beladen is met lantaarns (18). Twee minuten later springen ze aan (maar die foto was minder mooi). Yasaka is de grootste jinja in Gion, het grootste nog bestaande traditionele entertainment-district van Japan. Hier werken nog zo'n 300 professionele Geisha's, verreweg de meeste in Japan. Ik ga op een stoep zitten om op Karin te wachten, maar helaas komt er in de tussentijd geen Geisha voorbij.

Herenigd besluiten we dat het te krap is om nog een traditionele (ik ga dit woord nog maar één keer gebruiken, beloof ik) dansvoorstelling te bekijken. Karin heeft namelijk een Kaiseki restaurant geboekt en die dulden geen laatkomers. Kaiseki is Japans fine-dining en is natuurlijk afkomstig uit Kyōto. Het bestaat uit talloze gangen van simpele, maar perfect gebalanceerde smaken. Geen gedoe met kruiden, bakken zout en vet, of complexe constructies van sauzen en garnituren. Finesse is the name of the game. Uiteraard worden alleen lokale ingrediënten die in het seizoen zijn gebruikt, maar ze hebben ook een Sake-pairing, waarbij je voor iedere Sake een ander kopje of kommetje uit de collectie van de eigenaar mag uitzoeken (19). Het is een piepklein restaurant met, net zoals bij Sushi, een enkele bar die de keuken van de eters scheidt. Er zit een stel naast ons gedurende de drie uur die de maaltijd duurt en de eigenaar is de enige die er werkt. Gang na gang komt op tafel, ieder mooi uitgestald, maar niet als een Jackson Pollock, zoals je in een Westers fine-dining etablissement mag verwachten, maar op een manier die de natuur waar de ingrediënten vandaan komen eer aan doet (20). Natuurlijk smaakte het ook fantastisch, maar toch bescheiden.Read more