Oedo Antique Market Tokyo International Forum venue

Het is tijd om de stad te proeven. Tot nu toe zijn we nog niet ver van ons appartement af gedwaald, maar daar komt verandering in. Karin gaat eerst naar een 4 uur durende kapbeurt (?!) en we ontmoeten elkaar daarna vlakbij Tōkyō Station, het centrum van het centrum. Daar is namelijk ook het Tōkyō International Forum, een mooi staaltje moderne archtectuur waar vandaag ook een bekende maandelijkse antiekmarkt zou moeten zijn. Als ik van het metrostation naar het forum loop, merk ik al eens stuk beter in wat voor metropool ik me bevind (1). Eersteklas jungle van beton, staal en glas. Bij het forum zelf komen we erachter dat de antiekmarkt vandaag nou net in een andere locatie is. Jammer, maar het gebouw stelt niet teleur (2).

We besluiten dan maar een beetje rond het station rond te hangen. Het is één van de oudste gebouwen in Tōkyō en is volgens velen gebaseerd op Amsterdam Centraal (3), al lees ik op Wikipedia dat dit betwist wordt. Onder het station is het gebruikelijke doolhof aan gangen en winkelcentra. Karin en ik zijn op zoek naar het Ramen steegje. Een ondergronds gangetje met zes ramen restaurants, ieder met een eigen specialiteit. We vinden het door de uitstekende bewegwijzering zonder moeite en besluiten voor de rijke visramen te gaan.

Hierna wandelen we door het giga park rondom het keizerlijk paleis. Je hebt hier een mooi uitzicht op een paar van de skylines van Tōkyō (4, 5) - het is te uitgespreid om van een enkele skyline te spreken. Bij een van de oude poorten van het in de Meiji Restauratie verwoeste Edo-jō stoppen we even voor een foto op plaats delict (6). Karin is er via een historische manga serie achtergekomen dat haar voorouders waarschijnlijk betrokken waren bij de moord op de eerste minister van de Shogun in 1860, tijdens een periode van groeiende onvrede met het Shogunaat. We maken op de terugweg nog even een stop in Akihabara, bekend om zijn elektronica en manga winkels en maid cafés. Het Otaku-mekka. Het straatbeeld is tot nu toe misschien wel het meest typische beeld waar men aan denkt bij Tōkyō (7).

Op maandag gaat Karin voor het eerst in bijna een halfjaar tijd weer naar kantoor. Ze heeft de afgelopen dagen al veel zitten jammeren over haar lot. Zo is er op kantoor geen bed waar ze even in kan duiken voor een snel dutje en spreekt ze met grote vrees over hoe ze gepest zal gaan worden, arme meid. Ik hoef op maandagen niet te werken, dus meteen een goede kans om 's avonds Shinjuku te bezoeken en Karin van werk op te pikken. Shinjuku, wat letterlijk "nieuwe herberg" betekent, was oorspronkelijk een wegstation op de Tōkaidō, de grote kustweg van Edo naar Kyōto en Ōsaka. Sinds de tweede wereldoorlog heeft het zich sterk ontwikkeld tot een van de voornaamste commerciële districten in de stad en het is nu thuis van het drukste treinstation ter wereld, waar iedereen schijnbaar verdwaald raakt. Gelukkig verteld maps mij precies welke uitgang ik moet hebben en hoef ik alleen maar de bordjes te volgen, geen probleem. Ik heb even de tijd om onder de indruk te zijn van de reusachtige flats die boven mij uittorenen (8) voordat Karin haar werk heeft afgerond. Als ik haar ontmoet in de lobby, vertelt ze met een meelijwekkende blik hoe ze gepest is: ze keken haar aan en vroegen haar vragen, de klootzakken.

We lopen samen naar de andere kant van het station. Waar het westen gedomineerd wordt door flats en in pakken gestoken overheidswerkers en salarymen met doodse blikken, is Kabukichō (9), het oosten een werkelijke bacchanaal aan licht, eten, drank en sekswerkers. Hier komen al die salarymen zich dus ontladen na een stressvolle werkdag. We lopen wat rond, ons vermakend met de felle reclameborden voor "No. 1 Dandy" enzovoorts en besluiten dan binnen te stappen bij een lopende band sushi-tent. De sushi is zeker niet de beste die ik heb gehad, maar de lopende band is wel leuk (10).Read more