Kum-Aryk

Om 12:39 ging vanaf het station van Tashkent mijn trein naar Almaty. Een rit van bijna 17 uur, door de grote, droge leegte van Kazachstan. Behalve de afstand tussen de twee steden, bleek ook de grensovergang een reden te zijn waarom de rit zolang duurde. Het duurde bijna vier uur om over de grens met Kazachstan te komen, een afstand van hemelsbreed 19 kilometer...
Op de een of andere manier waren de Uzbeken het strengst. Zodra ze binnenkwamen, werd m'n paspoort meegenomen door een militair en kwam er een man naar binnen met een zaklamp en een spiegeltje aan een stok die de cabine doorzocht. Een volgende man wilde de inhoud van m'n tassen graag zien, en er werd goed doorheen gespit. Nadat daarna een drugshond naar binnenkwam, kwam er een jonge gast naar binnen die naast me kwam zitten, en puur voor de gezelligheid een praatje kwam maken. Hij sprak goed Engels, en wil volgend jaar naar Engeland of de VS gaan om verder te studeren, werken op de grens was zijn bijbaan (bijzondere bijbaan wel). Verder bordurend op onderwijs, begon hij over het homohuwelijk en hoe ons dit geleerd wordt in Nederland. Hier trad een klein cultuurverschilletje op, want hij was er erg fel op tegen.

De Kazachse controle was niet meer dan even naast een douanebeambte zitten met z'n apparaatje, lekker meekijken met wat ze eigenlijk kunnen zien als ze je paspoort scannen, een drugshond die op m'n been kwijlde en een militair die vroeg "do you have narcotics?", waarop een simpele "nee" het goede antwoord bleek te zijn. Verder was de reis een hoop geschommel en gingen de gordijntjes al snel dicht om te kunnen slapen.Read more