Mongolia
Ulan Bator

Discover travel destinations of travelers writing a travel journal on FindPenguins.
Travelers at this place
    • Day 59

      Mongolia

      May 21, 2015 in Mongolia ⋅ ☀️ 19 °C

      We komen net terug van een 9 daagse reis door Mongolie, wat we nu het liefst willen doen is douchen. Op de steppen van Mongolie komt het enige stromende water uit de rivier en niet uit de douchekop. Het maakt eigenlijk helemaal niet uit, want het land en de levenswijze is prachtig en inspirerend!

      We slapen bij de nomadenfamilies. Zij onderhouden zichzelf volledig van hun eigen dieren, zonder stromend water en electriciteit. Niks wordt weggegooid, alles wordt optimaal gebruikt. Ze hebben in de ger een kachel, die de ger verwarmt en waar ze op koken. Als er bomen in de buurt staan koken ze op hout, anders ook geen probleem, dan gebruik je toch gewoon gedroogte poep... Elke nomadenfamilie heeft dieren, de dieren ( yak, schapen, geiten, paarden en soms kamelen ) onderhouden zichzelf van het gras. Overal waar je bent, lopen de dieren dus vrij rond.

      Wij rijden rond in een oude russische jeep, met onze chauffeur en gids. Ze zorgen goed voor ons, de chauffeur zorgt dat we kunnen blijven rijden, hij heeft wel 6 x zijn band geplakt en de gids zorgt voor ons eten en vertaling.

      Ons dieet bestaat uit melkthee, noodles, rijst ( soep ) schapenvlees en soms een wortel of een aardappel ertussen, de boullion wordt getrokken uit alles wat voorhanden is, bijvoorbeeld een geitenhoofd. De wc is in de buitenlucht, je hebt dus elke keer mooi uitzicht als je bezig bent, wij hebben wc papier meegenomen, wat wij vervolgens verbranden om niet achter te laten, maar wat de mongolen gebruiken als wc papier blijft voor ons een mysterie... we hebben het wel voorzichtig aan onze gids gevraagd, die moest hard lachen en gaf uit eindelijk het antwoord ' other things '. Als jullie hier een verbeelding bij hebben, dan horen we het graag :-)

      Ondanks dat er geen luxe is het wel een super luxe trip, we hoeven nergens aan te denken we kunnen dus genieten van het landschap en de dieren. De dieren zijn eigenlijk allemaal half wild, dus niet te vergelijken met de geiten op de kinderboerderij of een manage paard. We zitten in totaal 3 dagen op een paard en komen op plekjes waar de auto's niet kunnen komen, het landschap en het weer is divers en verbaasd ons elke keer weer. Sab waagt zich nog aan een galopje over de mongoolse steppen en Vir zijn paard doet vrolijk mee, wie had gedacht dat Vir als ervaren ruiter deze trip zou afsluiten. Nu op naar Zuid Korea!
      Read more

    • Day 28

      Van stad naar helemaal niets

      September 12, 2015 in Mongolia ⋅ ☀️ 17 °C

      En daar gaan we onze eerste grens over - over land. Eerst Rusland uit. Dan Mongolie in. Alle tassen moeten tot twee maal toe de bus uit. Een dansende Mongoolse hond ruikt aan onze tas op zoek naar drugs. Mongoolse douanebeambten zijn een stuk gezelliger dan de Russische. Ze lachen zelfs. Het vingerafdrukkopieerapparaat werkt niet zo goed, onze vingers worden stevig tegen het glas gedrukt door de man achter het loket.

      En daar rijden we Mongolie in! Het land was ongeveer 800 jaar geleden het grootste wereldrijk tot zover in de geschiedenis onder leiding van de legendarische Chinggis Kaan. Nu al adembenemende landschappen. Door het gebonk van de bus, de lange rit, worden we onverbiddelijk gegrepen door de slaap. Dag landschap.

      Ulaan Bataar (UB) is de hoofdstad van Mongolie en er wonen 1,3 miljoen mensen. Dat is terug te zien in de 1,3 auto's die zich een weg persen door de stad. Na lang wachten mogen voetgangers eindelijk oversteken en zelfs dan schieten auto's alle kanten langs je.

      In UB heerst onder de toeristen de tourkoorts. "Welke tour ga jij doen?" "Ik ga voor de Gobi en paardrijden in centraal Mongolie." "Het is niet mogelijk om hier zelfstandig te reizen, zo weinig infrastrucuur." "Niet te betalen die tours!" Ook wij zijn snel gegrepen.
      En zo vinden we onszelf drie dagen lang terug in UB - wachtend op Duitse medetourgangers die niet op komen dagen, mailtjes uitsturend naar tourorganisators (aansluiten bij anderen maakt het goedkoper), pratend met andere reizigers, en verlangend naar die stad uit gaan.

      Dag vier is het zover. Beladen met kilo's aardappels, wortels, uien, sigaretten en verzorgingsproducten om weg te geven aan de ger families waar we gaan slapen, stappen we de minivan in naar Bat-Ulzii. Geen tour maar met openbaar vervoer. Die vans zitten iets voller dan de gemiddelde tourvan. Gelukkig zit hij naar een uur vol genoeg en kunnen we vertrekken. Tien minuten later komen er nog twee autobanden bij. En ja hoor drie jongens lukt ook nog wel. Nee hoor, vijf dozen geen probleem. Op het hoogtepunt tellen we 34 mensen in de kleine bus.

      Pijnboompitten pellen en eten is goed tijdverdrijf voor onderweg. Jandaan zit heerlijk ingeklemd tussen een alcoholistenechtpaar dat tegen hem aangekruld ligt te slapen.
      Wat me opvalt is de bijna totale afwezigheid van hekken in t landschap. Overal lopen beesten - paarden, geiten, koeien en en een paar varkens - en ze kunnen gaan waar ze willen. Als ze op de weg lopen stuift de bus luid toeterend op ze af.

      We verheugen ons op rond etenstijd aankomen, met de familie van de horseman waar we vier dagen mee gaan rondtrekken te eten, en te ervaren hoe het is om met zo'n familie in een ruimte te slapen.

      Om 1 uur 's nachts komen we aan na een finale die zich laat beschrijven als een opgepropte achtbaansrit over rotsen en zand.
      De beloning is een hemel vol met sterren van horizon tot horizon. En onze horseman Mongole die ons in een volgend busje zet. Om drie uur 's nachts eten we een welkomstmaal in de tent van de familie. Marleen heeft wel iets moeite met de lauwe yakmelk en pastasoep met aardappel, maar gelukkig wil Jandaan wel helpen met de kommen legen. We vragen ons af in welk bed wij moeten slapen. Op de grond ligt een klein meisje. Aan de overkant ligt de vermoedelijke moeder. En wij zitten voor het bed van het echtpaar. Verder geen bed te bekennen. Het antwoord komt snel. "Come I bring you to your ger".

      En nu zitten we hier. Dit stukje schrijvend op een matje voor onze ger. Het uitzicht bestaat uit met gras begroeide heuvels, een paar paarden, een kudde geiten die langs trekt, net gemolken yaks die aan de overkant van de rivier grazen op een heuvel en een paar witte ronde tenten. Blauwe hemel, wat roofvogels. Een Mongoolse ruiter drijft te paard vier paarden voor zich uit. Het geluid van water en wind. Wat lekker toch dat niets.
      Read more

    • Day 46

      Ons kantoor

      September 30, 2015 in Mongolia ⋅ ☀️ 5 °C

      Van vrijheid en elke dag anders, zijn we aanbeland in iets dat aanvoelt als een duidelijk ritme. Het kantoorgevoel van thuis maar dan haar 'Mongoolse gestrande toeristen' variant.

      Elke dag worden we rond negen a tien wakker in onze ruime kamer met Chinese lampen die pogen te doen voorkomen alsof ze uit Frankrijk komen. Het behang met goud-beige banen en de glimmende, met tulpen versierde, gordijnen ondersteunen deze sfeer.

      Omdat de Mongoolse huiskeeper op een tafel buitenshuis danst - haar bazen van het hoofdkantoor van ons guesthouse hebben haar niet in de gaten - lopen we elke dag na het aankleden 100 meter naar het hoofdgebouw om daar wel gevoederd te worden.

      Vier trappen omlaag. Erg langzaam om met het bot in Jandaan zijn kont rekening te houden. Schuin de speelplaats over, langs de wolkenkrabber waar ze 24/7 aan het bouwen zijn. De deur in op verdieping twee. Uit properheidsoverwegingen moeten de schoenen elke keer weer uit. Een flinke klus voor de patiënt met de grote bergschoenen die vastzaten in de stijgbeugel van het paard.

      We lopen naar de bank en gaan daar zitten tussen de andere reizigers. Per dag lijken het er minder te worden zo aan de rand van het seizoen. Vervolgens krijgen we onze in de pan gebakken boterham omwikkeld met een omelet. Dit hoofdgerecht wordt aangevuld met koekjes en boterhammen met jam.

      Vervolgens is het tijd om aan de staf te vragen om een taxi te bellen om ons naar het Intermed ziekenhuis te laten rijden. Steevast wordt ons verteld welke kleur de taxi heeft en hoeveel minuten we moeten wachten.

      Dan begint het grote onderhandelspel met de taxichauffeur. Soms gaat de meter aan en soms spreken we een prijs af. Voor ruim twee dollar lukt het wel daar te komen. Het is elke keer weer een avontuur om te zien welke route de taxi neemt en hoe vast het verkeer staat.

      In het ziekenhuis aangekomen lopen we meteen door naar boven. JD zijn fysio sluit zijn kont aan op het gloednieuwe radiation apparaat van Duitse makelij. Sinds gister gevolgd door tien minuten ultrasound behandeling. Erna kunnen we kiezen of we langs het Oostenrijkse stelletje lopen dat om dezelfde reden in het ziekenhuis vertoeft (zij slapen er wel) (bij hen is het meisje het paardenslachtoffer dat niet meteen los kwam van de beugel na de val), of meteen doorgaan naar de luxe Westerse koffiebar. Jandaan bestelt een dubbele espresso, of twee, en Marleen heeft sinds kort de warme chocolademelk ontdekt.

      Een optie in het programma is om daarna even te overleggen met de insurance manager van het ziekenhuis over de papieren rompslomp-de-verzekering-heeft-rapporten-nodig-om-uit-te-keren. Of we laten een taxi bellen om weer terug te keren in ons Ulaanbatarse huis.

      De rest van de dag bestaat uit veel rusten voor Jandaan. Een klein blokje om. Het weer bewonderen. Soepen en pasta's koken door Marleen. NPO gemist kijken. En doorligplekken voorkomen door Jandaan.
      Inmiddels gaat het wel al steeds beter en neemt de pijn af. Gelukkig.

      Langzaam leren we ook in ons ritme. Komt toch die consultant in ons boven.

      De eerste dag in het ziekenhuis maakten we de cruciale fout om daar al om tien uur te zijn. Wat duurt de dag dan nog lang als je om half een terug bent in je kamer en een beetje in en rond bed hangt!
      Ook hebben we ontdekt dat de tv in de dorm naast ons een HBO kanaal heeft met Engelstalige films, en hoe we het ding in de juiste instelling krijgen.
      En tot slot niet te vergeten, de halve liter Americano in het ziekenhuis is niet het goede ouwe Haagse bakje van thuis. Niet meer bestellen dus.

      Jullie horen het. Een groot spektakel.

      Hoe is het bij jullie op kantoor? Liefs van ons beide!
      Read more

    • Day 51

      Een nieuw begin

      October 5, 2015 in Mongolia ⋅ ☀️ 19 °C

      Het is vandaag de laatste dag dat ik het ziekenhuis van binnen zal zien. De therapie loopt af. Nog 1 keer en dan is er weer een nieuw begin. Er is nooit een einde enkel een nieuw begin. Uitgezonderd door de dood. Waar je ook van mening over kunt verschillen. Tegenwoordig lopen we naar het ziekenhuis. Mijn kont vertoeft zich in steeds betere conditie en de stappen beschrijven vooruitgang. De wandeling is niet plezierig. De uitstoot van uitlaatgassen verkorten onze levensduur waarschijnlijk met 1 maand per 10 meter. Buiten is buiten. Dat is dus goed. En de stuwende kracht om in beweging te komen is te hevig. De verkorte levensduur is een aangename consequentie voor zonlicht op onze wangen.

      De afgelopen twee weken hebben ons stevig in stilstand gedrukt. Vandaag is dus mijn laatste behandeling in het Intermed Hospital. Ons kantoor begint daarmee lanzaam te verschuiven. Geduldig opent een deur zich voor ons waardoor we stap voor stap weer activiteiten kunnen ondernemen. Veranderingen worden pas zichtbaar als je tijd hebt om die waar te nemen. In mijn beleving is de tijd in het regime der Nederlanden vaak moeizamer om beet te pakken. Het circus draait immers op volle toeren en de tour wacht op niemand. Zeker niet op tijd. Stilstaan. Het adagium van 'tijd is geld' verzegeld met oeroude, over na te denken, achterhaalde calvinistische waarden maken stilstaan een equivalent voor zwak. Dit is een gedachte die zomaar zonder dat ik dat kies voorbij komt vliegen. Zo volgen over diezelfde dam nog veel meer spinsels. Blijkbaar zit dit in mijn hoofd en er is nu ruimte om in de donkere kamers van de hersenen losgelaten te worden. Tegelijkertijd geeft het me ook richting om te doen en onderzoeken wat me drijft: schrijven. Ik lig op de behandeltafel. Met een halve blote kont en een koud apparaat dat golven mijn achterwerk instuurt. Voor versnelde progressie. Zachtjes worden mijn billen gemasseerd door een lief meisje dat elke keer blijmoedig start met de verkeerde behandeling. Grote witte billen met haar, zal ik maar eerlijk bekennen, brengen mij vermoedelijk ook wat aan het wankelen. Met de golven voor herstel wordt mijn brein ook geactiveerd met gedachten, overpeinzingen, ideeën en meer van dat soort spinsels. Langzaam stijg ik op van de tafel en beland ik in mijn brein. En zo vliegen in een relatief kort tijdsbestek allerlij thema's voorbij die ik graag zou willen uitpluizen, uitdenken en willen framen.

      'De veranderaar is niet gebaat bij verandering: De veranderaar is het infuus voor de huidige status quo;
      Hoogopgeleiden die dierlijk voor zichzelf kiezen (waarom hoogopgeleiden net zo goed apen zijn);
      De burger is als een kind, geef het een snoepje en het is even zoet.
      Democratie is als een verveelde, onverzorgde, obestitas burger uit de middenklasse. Ze barst uit haar voegen dus koopt ze ruimere kleding.
      Waarom Europa met haar calivinistische arbeidsethos zichzelf een blinddoek aanmeet voor verandering.
      De politiek bestaat uit de gratie om vooral bestaande rechten te verdedigen en niet bij het zoeken naar een nieuw moreel speelveld dat duiding creëert voor welk pad te volgen voor de toekomst.'

      Blijkbaar zit er meer politiek in mijn vezels dan dat ik had vermoed.
      Dagdromend word ik weer wakker.
      De therapie voor mijn achterste doezelt me elke keer weer zachtjes in slaap.
      'His ass is sweaty,'
      'Yesterday it was more.'
      Marleen en dokter Bolor kunnen er om lachen en zijn direct verbonden door mijn witte billen. Duidelijk geen heiligbeentjes.

      Zo dwalen mijn gedachten af naar wat Mongolie heeft gebracht. Welke herinneringen in mijn netvlies zijn gebrand. Eindeloos uitgestrekte hoogvlakten beschilderd met hemelse witte gers. Dieren die in balans leven met een woeste natuur. Alcoholisme als nationaal probleem. De ergste luchtvervuiling die ik tot nu toe heb meegemaakt. Vermakelijke gesprekken met dokter Bolor. Een appartement dat langzaam verandert in een vuilnisbelt. Dansen op een Mongoolse bruiloft benevelt door teveel Wodka. Geiten die door de lucht vliegen als pakketten sorteren bij TNT. Het geslis van articulerende Mongolen. De lelijke schoonheid van Ulanbataar. Yakken die volbepakt ons voorbij schrijden. Verkeerspolitie om de ijzerfile enigszins in goede banen te leiden. Kinderen die met onze ballonnen, restant verjaardag, de blits maken op het schoolplein. Onbegrensde gastvrijheid op 't platteland. Mongoolse masculiniteit op een hengst; een filmster die in vertraging de set op komt galopperen. Afscheid van Moncho gehuld in melancholie en tranen. Sneeuw op Marleen d'r verjaardag en minutenlang staren uit ons raam naar die witte dalende lieve watjes. Workshop aanvragen bij de insurance manager van het ziekenhuis; Hoe krijg ik snel mijn geld van mijn verzekeringsmaatschappij.

      Een luidde piep verstoort mijn reflectie. De therapie is voorbij. Mijn kont wordt met papier schoongeveegd en voorzichtig maar competent wordt mijn boxer weer omhoog geschoven. Dit was de laatste keer. Ik voel me zelfs een beetje ontgoocheld. Het kantoor brengt ook rust. Een ritme. Dit was elke dag een leuk onderhoudend uitje. Langzaam kleed ik mezelf weer aan en rest onvermijdelijk het nemen van afscheid. Samen gaan we op de foto. Beiden rommelen we wat aan ons haar. Dokter Bolor vindt het wel vermakelijk en voorziet zichzelf nog van een nieuwe laag lippenstift. De foto is naar welbevinden en goedkeuring vrijgegeven. We wisselen elkaar een glimlach, wat ditjes en datjes toe. Zoals dat gaat bij afscheid.
      'Hello'
      'One cheesecake and one double espresso please?'
      In stilte zitten we in de koffiebar.
      Peuzelen gestaag de cake tot een einde.
      Stappen uit het ziekenhuis en wachten voor een stoplicht.
      'Ik heb zoveel zin in China'
      'Ik ook'
      Het licht springt op groen en onze stappen zetten richting een nieuw begin.
      Read more

    • Day 1

      Ulaanbaatar

      June 3, 2017 in Mongolia ⋅ ☀️ 23 °C

      Waarom Ulaanbaatar zo tof is: Heerlijk weer, een fijn schoon en ruim hostel, met ontzettend lief personeel, terrasjes, een mooi museum over de Mongoolse geschiedenis, een prachtig boeddhistisch klooster en een gigantische zwarte markt waar je werkelijk alles kan kopen. En wij zouden ons niet zijn als we niet heel veel lekkere eettentjes hadden uitgeprobeerd! Mongools, Koreans en verrassend veel veganistisch eten, voor hele lage prijzen. Top! Deze stad heeft ten onrechte zo'n slechte naam. Wij vonden het hier echt leuk en gezellig en hebben ons prima vermaakt.

      Morgenvroeg vertrekken we voor een 15-daagse tour door zuid- en centraal Mongolië. Geen douche, w.c. of stroom, maar wel woestijn, fluitende duinen, hot springs, meren, paardrijden en slapen in gers. Spannônd..
      Read more

    • Day 1

      Hallo Mongolië!

      September 13, 2018 in Mongolia ⋅ 🌬 15 °C

      Het is hier even stil geweest doordat we weinig internetconnectie hadden in Mongolië. Hier is alvast een korte samenvatting, nadien volgen er meer verhalen en foto's!

      Op onze tour van 3 weken hebben we geweldig veel gezien van Mongolië.

      Dat hebben we vooral te danken aan onze touroperator Golden Gobi. Zij stelden last minute een mooi programma voor ons op en alles was dik in orde. Chauffeurs Max en Willy loodsten ons perfect over de hobbelige banen. Zonder gps en de auto van Max had zelfs geen 4-wiel aandrijving. Ze leerden ons ook allerlei Mongoolse muziek kennen, vingen vissen en marmotten voor ons en losten alle mogelijke autoproblemen op. Dankzij gidsen Maria en Gloria spreken we nu een mondje Mongools en kregen we inzicht in het traditionele Mongoolse leven.  

      Het reizen op zich valt niet te onderschatten. 3300km in de auto waarvan misschien 600 op asfaltwegen. De rest kan je geen wegen noemen, het zijn eerder 4x4 sporen waarop je soms helemaal door elkaar geschud wordt. Er waren dan ook meerdere kots-stoppen nodig. Sommige dagen zaten we tot 9 uur in de auto… dan heb je het wel gehad. Eens we terug in Ulaanbaatar waren, had iedereen 2 dagen nodig om terug te bekomen. En toch is het dat allemaal waard!

      We hadden nooit gedacht dat het dunst bevolkte land ter wereld (2 inwoners per km²) zo divers zou zijn. Prachtige geel-groene naaldbossen, ongerepte sneeuwlandschappen, de eindeloze groene steppe met hier en daar een ger, de diepe kloven en zingende zandduinen in de Gobiwoestijn, de miljoenen sterren aan de hemel ’s nachts, de kuddes yaks, schapen, kamelen, paarden, geiten, rendieren,… We voelen ons echt gelukzakken dat we dit allemaal gezien hebben.

      Er is zelfs nog veel om voor terug te keren. We zijn nog niet in het Altaigebergte in het Westen geweest, er zijn nog een paar nationale parken in de buurt van Ulaanbaatar die we links lieten liggen, een klooster dat het energiecentrum van de wereld wordt genoemd, Vé wil de rendieren graag zien,…

      Bi Mongolt herté! (Ik hou van Mongolië!)
      Read more

    • Day 17

      All aboard the Trans-Mongolian Express

      September 11, 2019 in Mongolia ⋅ ⛅ 23 °C

      Tuesday morning and a 7.20am taxi pick up for Train 306 from Irkutsk to Ulaanbaatar in Mongolia departing at 8.13. The journey would take almost 23 hours. We are now leaving the Trans-Siberian route and embark on the Trans-Mongolian line.

      Research had suggested that our train was a Russian owned operation, however the sight of bright blue uniforms (rather than Russian railways grey and red) and interesting looking carriages indicated that our service was actually a Mongolian train and crew. After three Russian trains it seemed more exciting to have a change.

      We were in first class on this leg of the journey (don’t get too excited - we didn’t!) as that meant there were just two berths in our compartment instead of the usual four. It looked OK, if a little old and tired, and the seats were a bit hard on the bum area but the staff all seemed in good spirits and our Mongolian equivalent of a Provodnista was full of smiles as she brought us a big flask of hot water.

      About 20 minutes after leaving Irkutsk Station we had a minor panic... We decided to close our compartment door for a while, but when we tried to open it again we couldn’t. We thought we must be doing something wrong so tried several times without success. The prospect of 22 hours locked in our compartment did not appeal and as there was no window on the compartment door to plead for help, we had no option but to bang hard on it to attract attention. Fortunately a member of staff came to our rescue and despite a total language barrier showed us that all that was needed to open the door from the inside was pure brute force. We practiced this manoeuvre a few times with mixed success so decided the wise move was to leave it marginally open at all times to avoid further embarrassment.

      Once again the train journey went really quickly as during the morning our route took us alongside Lake Baikal, then the afternoon travelling past rural villages, lakes and mostly open pasture land often populated with cattle and horses (sorry photos thin on the ground due to dirty double glazing). There were just three stops during the day before we reached the border area around 7:30pm.

      Our first border challenge was to leave Russia. This consisted of being confined in our compartment and being visited by a Russian Border Control lady who took our passports from us, compared us carefully with our photos and then put our passports in a leather briefcase and disappeared. The next visitor was a Russian Customs lady who asked us if we had anything to declare. We answered in the negative and she requested that we clear our bench seats and lift them up to show her the storage area under them. This done she had a quick look and said OK before moving off. She was swiftly followed by another Russian lady in a camouflage uniform and spiky punk hairstyle accompanied by a friendly spaniel who she brought into our compartment for a good sniff around. They both seemed happy enough and departed. The final caller appeared to be a man in a blue uniform who had been forensically examining the walls of our carriage corridor and looking under the carpet. At his request we had to get our cases down from the overhead storage area which he then examined by taking off a ceiling panel and looking carefully with his torch to check there was nothing hidden there. Then of course the original Border Control Lady returned to give us our passports back containing a nice red exit stamp with a little train on it!

      Nearly two hours from our arrival at the border area we were ready to leave Russia. No one could accuse the authorities of not being thorough and their attention to detail certainly keeps plenty of people in employment.

      We then immediately had a more interesting visitor to our compartment. A Mongolian lady (apparently a friend of our carriage staff) who offered to exchange money. Now John had carried out some research this afternoon on the bank exchange rate for the Russian Ruble against the Mongolian Tugrik and therefore felt in a good position to negotiate. Haggling commenced but just as it appeared agreement was imminent, one of the train staff appeared, whispered in her ear and the exchange lady disappeared out of the compartment at some speed without a goodbye. Five minutes later she ran down the corridor past our compartment with an unknown man running behind her. Strange we thought. Anyway ten minutes later John saw she had recommenced her compartment visits and enticed her back to the negotiating table. A short time later both parties felt they had concluded a good deal and John is now the proud beholder of 598,425 Tugrik which equates to the princely sum of about 180 quid!

      The train then left Russia and 15 minutes later reached the Mongolia entry point. Here we go again! Firstly two forms to complete, these being Arrival Card and Customs Declaration. Then an instruction that all curtains and blinds in our compartment be closed whilst we are at the border point (unsure what we’re not supposed to see). Then a green uniformed Customs lady came and stamped our forms. Next was a very smart Border Control lady in a smart blue uniform, heavy make up and high heels. She asked for our passports, checked our appearance against them and then left with our passports. Swiftly behind her was another young lady wearing a beret and camouflage uniform, together with a rather nasty looking truncheon on her waist. She asked to look under our bench seats so we cleared them and lifted them so she could inspect underneath with her torch. All of the Mongolians are very nice but this is getting rather wearing! The total time taken to cross the border between the two countries was over 4 hours.

      I should mention another way we passed the journey, that is eating. For some reason there is no restaurant car on this train (we had been warned) so it was self-catering all the way. Our all day grazing consisted of half a sandwich, hard boiled eggs, a small croissant, a banana, some crisps, an apple, a beef flavoured mashed potato pot meal with Tuc biscuits, Maltesers/ M&M’s, Russia’s version of Oreo biscuits and some Pringles, rounded off with a vegetable pot noodle and more Tuc biscuits. You wouldn’t want to see it in a bucket but it seemed to work OK for us!

      Now whilst we have been very good in our dealings with authority today we must admit that an overdose of officialdom resulted in us being naughty. A sign in our compartment states quite clearly that no alcohol can be consumed on board, however we had secreted some supplies on board so felt the need for a sneaky vodka and tonic with our Pringles and a glass of Rioja with our pot noodle to round the day off. We know how to live!

      By the time we had finished all Border activities it was gone midnight until the train started moving through Mongolia so with a need to awake at 5:30am for a 6:50am arrival it was bed time and the good news was that the beds were nowhere near as hard as we thought and we had no problem sleeping through to the alarm.

      We are up, packed and ready for arrival at a new Capital City....Ulaanbaatar!
      Read more

    • Day 18

      Getting to know UB

      September 12, 2019 in Mongolia ⋅ ⛅ 8 °C

      We arrived at Ulaanbaatar (aka UB) Station bang on time at 6.50am. Our bright young female guide Davka and our driver, a little old bloke in a flat cap interestingly named Egg (that’s no yolk....sorry I mean joke) were waiting on the platform right by our carriage.

      Egg whisked us back to the hotel by 7:30am (that’s enough of the egg jokes!) and we were checked in to our very nice hotel, showered, breakfasted and out by 9am for a three hour City Tour with Davka and Egg.

      Ulaanbaatar has a population of 1.4 million and to a certain extent feels like any other Capital City. It has some high rise offices and apartments but they don’t totally dominate the vista. One thing we realised quickly was that the traffic is a nightmare. Throughout the day we were either entrenched in or witnessing some horrendous traffic queues and most of the time it was probably quicker to walk.

      However when the traffic does move you are exposed to one of Ulaanbaatar’s greatest dangers...crossing the road! Where there are traffic lights it’s fine but most crossings here are the equivalent of our zebra crossings and in theory the rule is the same as ours - motorists must stop to let you cross. No chance. You literally have to take your life in your hands at an appropriate point and just go for it. Our favoured tactic was to use locals as a human shield so at least we would not die alone.

      After the City Tour, Davka helped us to get Mongolian SIM cards for our mobiles. For 31 pence each we are now covered for calls and internet for the duration of our 9 day stay! Then the luxury of a few hours rest before our first evening out in Mongolia.

      After some research we had a 15 minute wander from the hotel to the ‘Hop and Rocks’ Brewpub for a beer brewed on the premises, then for dinner we had chosen a local speciality, the Mongolian Hotpot which we enjoyed at the well appointed Bull Restaurant located in busy Seoul Street. As we had been warned we had to wait a while for a table and were pleased to see we were the only foreigners in the place. Mongolian Hotpot consists of sitting at a table with an induction hob built into the the glass table top which heats a boiling pot of stock. You are then presented with an array of vegetables and noodles, together with our chosen selection of beef, which you submerse in the broth for varying amounts of time before eating, using a selection of dips from the choice presented. We chose the local draught beer ‘Legend’ to go with it. It was great fun to eat this way and the quality of the ingredients was great - we were delighted with our choice.

      So we went to bed content and with the chance of a good sleep before Thursday’s trip to the Terelj National Park. Davka was again our guide and our driver remained the same although his name seemed to have adjusted overnight from Egg to Eggy!

      Now Davka is a real character. She is 38 and speaks great English, which, after completing University in Mongolia, she travelled to New Zealand to learn. Her time in NZ has certainly enhanced her vocabulary as the occasional use of words such as ‘loo’ and phrases such as ‘pissed off’ shows. She is also very good at letting us know her personal temperature which tends to be ‘very cold’ or more regularly ‘very hot’ to which is normally added ‘Oh I’m sweating so much!’ and on one occasion ‘I’m sweating so much I hope I’m not smelly’ (which she wasn’t by the way). She is a self confessed non-conformist to Mongolian culture. We have spent much of our time here laughing and joking with her and also with Egg/Eggy once Davka had explained to him what we were laughing at.

      The trip to Terelj National Park lasted all day and we travelled 70 km North from UB to get there. This Park is part of the Mongolian Steppe and very different from what we will be seeing in the Gobi. It is a vast expanse of grassland with wide flat areas surrounded by hills. It is teeming with Mongolian livestock, that is primarily Cattle, Yak and Horses, together with dwellings and the occasional ‘resort’ hotel to blot the landscape a little. We spent time just looking at the wonderful scenery through the car window and having the occasional walk to look at a landmark. Lunch was a ‘Tour included’ gargantuan Mongolian feast of various meat related dishes at a 4* Hotel deep within the National Park which was unexpected and extremely filling. An enjoyable journey back was frustrated by hitting UB at rush hour so arrival at our Hotel in the City was around 6pm. We have decided that the traffic in UB is the worst in the world.

      Now tomorrow (Friday) we leave UB for a few days to travel to the Gobi. Yesterday we were informed that our flight there was timed at 6.20am and that we would be picked up from our hotel at 4am. That can safely be described as a very early start!

      We were also advised that the guide and driver who are looking after us in the Gobi have already set off as they are driving there to be ready and waiting for us. It takes them more than a day to drive the 700 km plus to get there. There is certainly a lot of commitment from the travel company to give us a good holiday.

      So after the lunch we had there is no need for any dinner, just a wander out from the hotel for a couple of drinks then bed by 9am for a 3am alarm call. The weather has been mixed today but the forecast looks very good for the Gobi (fingers crossed please). We are hoping that our Mongolian phones will be able to transmit the blog while we are there but nothing is guaranteed and we potentially have ‘radio silence’ for our four days away from UB.
      Read more

    • Day 24

      Back in the Ulaanbaatar

      September 18, 2019 in Mongolia ⋅ ⛅ 16 °C

      Back in Ulaanbaatar (UB) we have two days before we take the train to Beijing. As far as the blog is concerned we are keen to complete Mongolia before we leave the country as censorship rules in China may well block FindPenguins. We know that WhatsApp and Google are blocked so we must assume the worst and it could well be that we have little contact with the outside World until we are home on 23rd September. We’ll see.

      So once arriving back in UB on Tuesday we visited the National Museum, then while walking across the square in front of Government House witnessed a number of wedding photo sessions taking place. We discovered that any couple getting married in Mongolia are allowed to have some photos taken inside the barriers around the Parliament and more specifically in front of the Genghis Khan statue. We then did some shopping (including some cashmere bargains for Janet) and had a very nice Indian meal to close the day.

      On Wednesday we had originally been hoping for a free day, however on the flight to the Gobi we realised that there was part of our day tour to the Terelj National Park last week that was not covered, this being a visit to the huge Genghis Khan monument - some way out of UB. We are still not sure if our UK agent or the local tour company were to blame, however this is a key sight and it needed to be done. Unfortunately it was a 2 hour drive there and the same back, so with 90 minutes actually there we lost half a day but it was very worthwhile as the pictures show. This stainless steel monument to Mongolia’s National hero was completed in 2010 and is truly gigantic, dominating the hilltop as Genghis faces the town of his birth some miles away.

      Our guide today was our old friend NK who had only just recovered from his return trip from the Gobi and our driver was another of our acquaintances from the local tour company, Eggy.

      After our trip it was back to the hotel for a packing session as we prepare to leave UB for Beijing tomorrow (Thursday) with the final train of our trip departing at 07.30am and arriving at 2.30pm, 31 hours later.

      As we now have the facility to send videos a couple are included below. You can also view our arrival at the summit of the Dune on this link:

      https://youtu.be/XEEH2AIanm0
      Read more

    • Day 24

      Last call in UB

      September 18, 2019 in Mongolia ⋅ ⛅ 8 °C

      Just to mention a few things before we close on Mongolia.....

      Brief history of Mongolia. The Mongolian hero Genghis Khan created the biggest Empire the world has ever witnessed in the 13th Century which ran from Poland to Korea. The Khan dynasty eventually collapsed and by the 1600’s Mongolia was overrun by the Manchurian Chinese who ruled the country until 1910. At that time the Chinese were driven out by the Mongolians with assistance from Russia. Mongolia was then truly independent for ten years, however in 1920 the Russian Bolsheviks led by Lenin exerted more control on Mongolia (peacefully) and from then until the break up of the Soviet Union in 1990 Mongolia was ruled from Moscow, with a substantial number of Russian soldiers stationed in the country. In 1990 a peaceful revolution saw the Russians withdraw and Mongolia became an totally independent country again.

      Oddities here include.......The Mongolian language is strange and sounds to us like a mixture of Russian, Pakistani and Welsh! It was a beautifully scribed language, used for centuries, that was written top to bottom rather that side to side. The Russians outlawed its use in 1940 and converted all script to Russian letters which remain to this day. The traditional Mongolian written language is now unfortunately dead.

      Vehicles drive on the right in Mongolia, however their cars are a complete mix of right hand and left hand drive cars, as many of their cars are bought direct from Japan where they drive on the left. This mix and match arrangement certainly does not help the traffic problems in UB and some of the more eccentric driving arrangements we have witnessed outside of the capital.

      We were surprised to see virtually no bicycles nor motorbikes on the roads in UB. One reason is that it’s too dangerous due to the kamikaze car driving. The other is that no one in their right mind would attempt to ride them between October and May when it is normally below 20C.

      We‘ve been so very lucky to have enjoyed brilliant weather every day whilst in Mongolia with brilliant blue daytime skies and clear starry nights, however we read that Ulaanbaatar is officially the coldest Capital City in the World with an average minimum of -25C in Winter.

      Their currency Is the Tugrik (3,200 to the £). There are no coins and the smallest note is 50 Tugrik = 1.5 pence and the biggest 20,000 Togrik = £6.25.

      It’s now definitely goodnight from us here in UB.
      Read more

    You might also know this place by the following names:

    Ulan Bator, Ulaanbaatar, ኡላዓን ባዓታር, أولان باتور, Улан Батор, ཝུ་ལན་བ་ཐུར, Ulánbátar, Ουλάν Μπατόρ, Ulaanbaataro, Ulán Bator, اولان‌باتور, Oulan-Bator, Ulán Bátor, אולן בטור, Ulánbátor, ULN, Úlan Bator, ウランバートル, 울란바토르, Ulan Batoras, Улаанбаатар, उलानबातर, Улан-Батор, Ułan Bator, Ulã Bator, Ulanbátar, อูลานบาตอร์, Ulan Batur, 乌兰巴托

    Join us:

    FindPenguins for iOSFindPenguins for Android