Aït I’zza

Nadat we vrijdag de woestijn achter ons hebben gelaten maken we een verre trek naar het noorden van het land, met als bestemming Azrou. Deze stad ligt 382 kilometer verderop en we zullen hier meer dan zes uur over doen.
Gelukkig vervelen we ons geen moment, want de route is ontzettend mooi. Het landschap verandert langzaamaan compleet: van dorre droogte gaan we naar een vallei voor palmbomen en glooiende, groene heuvels. We rijden over het platteland, veel boerderijen, kleine akkertjes en kuddes schapen en geiten met herders. Het is duidelijk dat de mensen hier niet veel hebben en eenvoudig leven in kleine, platte huizen.
In een stadje stoppen we om bij een koffiezaakje wat te drinken. Er zijn hier geen andere toeristen te bekennen en de mensen vinden het duidelijk leuk dat we er zijn. De prijzen zijn ook een stuk eerlijker, want we drinken een cappuccino voor een prima prijs.
Wanneer we nog ruim een uur moeten rijden begint er opeens een oranje lampje te branden in de auto: er is iets aan de hand. We hebben het idee dat het niets ernstigs is en we hoeven ook niet per direct te stoppen. We besluiten om door te rijden naar Azrou en daar even te bellen voor assistentie. Het is uiteindelijk al helemaal donker als we Azrou, lichtelijk gespannen, toch zonder problemen bereiken.
In het hotel worden we geholpen om te bellen naar het autoverhuurbedrijf, en zij bevestigen gelukkig dat het geen ernstig probleem is en dat we door kunnen rijden met de auto.

Zaterdagmorgen besluiten we om naar het ceder bos, vlak bij Azrou, te gaan. We rijden door het stadje en zijn nog met net opweg als een politieagent ons aanhoudt bij een controle. Het blijkt dat we een stopbord (in het Arabisch geschreven) over het hoofd hebben gezien. We trekken een verontschuldigend gezicht op en vertellen hem dat het ons heel erg spijt en dat het niet meer zal gebeuren. De man is erg vriendelijk en besluit om het door de vingers te zien. Gelukkig maar, want dit grapje zou ons zo'n €40 hebben gekost.
In het bos aangekomen lopen we een rondje. Er staan Cederen en er lopen aapjes in het wild rond. Het is hier erg koud en we staan zelfs nog even met onze voeten in de sneeuw. Aan het eind van de wandeling drinken we een glaasje thee met een koekje erbij. De apen komen direct op ons af en springen naar onze handen om het koekje weg te grissen. We moeten goed opletten, want ze zijn ontzettend brutaal.
Hierna zetten we onze reis weer voort; we gaan naar het westen, langzaamaan weer terug in de richting van Marrakech. Langs de weg eten we bij een eenvoudig restaurant. We krijgen hier de heerlijkste Tajine van de vakantie voor een hele goede prijs.
Het is weer een schitterende rit en we verwonderen ons over de schoonheid van het land. We rijden over slingerende bergwegen en passeren grote meren. Langs de kant van de weg zitten kinderen die zelfgeplukte bessen te koop aanbieden. Onze bestemming is Bin El Ouidane, gelegen aan een prachtig meer. We rijden door tunnels en over een grote stuwdam. Onze accomodatie bevindt zich aan de rand van het meer en biedt een schitterend uitzicht over het blauwe water met de bergen op de achtergrond. We komen heerlijk tot rust en genieten van de natuurpracht.
We raken in gesprek met een Marokkaans gezin die hier ook een nachtje verblijven. De zoon spreekt redelijk Engels en met mijn steenkolen Frans kunnen we met elkaar praten. We krijgen snacks van ze en ze vertellen dat ze in Casablanca wonen en nu tijdens het weekend even het rustige binnenland in zijn getrokken. Ze zijn erg vriendelijk en ze bevelen ons vele plekken aan om te bezoeken. Wie weet voor een volgende keer, in dat geval zijn we zelfs bij hen thuis uitgenodigd.Read more