Okarito Lagoon

Deze ochtend was het tijd om afscheid te nemen van de gletsjers. We deden nog een laatste wandeling naar een gletsjermeer. Het was er heel rustig, we kwamen bijna niemand tegen. Het meer was ook rustig en het gaf reflectie, maar er waren geen bergen om te weerspiegelen. Geen probleem wij genoten van de rust en stilte.

Onze volgende stop was niet ver, maar een halfuurtje rijden. Van de bergen naar de kust. Okarito is een klein dorpje en met klein bedoelen we ook echt klein. Er wonen maar 30 mensen en in de winter nog minder. Er is geen winkel of café, maar wel een mooie camping aan het strand. We installeerden ons en daarna was het tijd voor een strandwandeling. Het zand had een grijze kleur en werd bijna zwart als het nat werd. Er lagen enorm veel aangespoelde takken en boomstronken. Een speciaal zicht. De zee was vrij ruig, maar voor de rest was het mooi weer. Er lagen zelfs enkele mensen te zonnebaden. Na de wandeling was het tijd voor wat ontspanning. Tat ruste een beetje en Steven zocht naar campings voor onze volgende stops. Daarna planden we de details van de rest van de reis nog wat.

Na ons avondeten hadden we een activiteit waar we al effe naar uitkeken. We hadden een kiwi tour geboekt. In de okarito regio leeft de zeldzaamste kiwi van Nieuw-Zeeland. Hij is heel verlegen en praktisch onmogelijk om zelf te spotten. Ze zijn 's nachts actief en hebben een heel goed gehoor en reukvermogen. We moesten dus muisstil zijn en mochten geen zaklampen gebruiken. We waren in totaal met 10, gids inclusief. Onze gids was wel wat speciaal, maar super enthousiast en gemotiveerd. Hij benadrukte dat we veel geduld moesten hebben. We reden met de auto naar een plek in de buurt. Hier moesten we nog een halfuurtje stappen en ondertussen ons "stil stappen" oefenen. Onze gids had een transmitter mee waarmee hij de vogels kon lokaliseren. Onze taak was stil zijn en geduld hebben. Af en toe hoorden we een kiwi bezig in de bosjes. We hoorden ook hun kreet. Heel speciaal en totaal niet vogelachtig. Het mannetje is veel hoger als het vrouwtje, ook wel grappig. Uiteindelijk kwam er een toch wel dichtbij volgens de transmitter. We hoorden hem ook duidelijk wroeten in de bosjes. Het was ondertussen pikkedonker dus we zagen absoluut niets tot dat de gids zijn licht aandeed. Dit was een rood licht zodat de vogels niet schrokken. Hij scheen en zagen we daar een lange snavel en hoofdje van een kiwi, inderdaad! Maar hij was verlegen en ging terug dieper de bosjes in. We vloekten in ons hoofd, maar waren ook al ontzettend blij. Nog een tijdje wachten en naar de geluiden luisteren. Plots leek hij terug heel dicht. Het licht ging aan en daar was hij de kiwi. Een ongelofelijk speciaal beestje. Een super lange bek op een klein hoofdje met kleine kraaloogjes, dan een vrij lange nek en een dik lijf. Tat was ook verbaasd hoe groot hij was. We zagen hem zijn gangetje gaan en toen verdween hij terug in de bosjes. Ons geduld was beloond geweest. We waren rond 7u vertrokken en lagen pas na 12u in ons bed. We hadden toch enkele uren moeten wachten, maar hij was het waard!Read more