Årdal

Op een zeker moment werd het toch tijd om uit te gaan kijken naar een kampeerplekje. Probleem alleen was dat dit pad liep langs een vrij verticale rotswand naar boven én naar beneden. Weinig potentie voor een plek om ons zakdoekje neer te leggen. We zagen her en der wel wat vlakke stukjes, maar de vraag was hoe je daar kon komen. Hoe bereikbaar was dat met of zonder fiets? Soms leek het ook te drassig voor de tent, of toch vals-plat, of te dichtbij een afgrond (ik zag mezelf al slaapwandelend in de diepte storten)... of dus te ver van het pad vandaan. Zodoende duurde het misschien wel een half uur of langer voordat we een plek vonden die we te voet zouden inspecteren.

Er was een gek huisje bij een beek op een relatief hoge maar vlakke rotspartij, waar we eerst langs reden, het bruggetje over, voordat we besloten om hier een kijkje te gaan nemen. Het huisje zag eruit als een woon- of vakantiehuis, maar dan eigenlijk veel te klein om echt in te kunnen wonen. Eigenlijk meer ter grote van een schuurtje of elektriciteitshuisje-formaat, en dan toch met een gezellig schuin dakje erop. We durfden er daarom wel naartoe te gaan. Als er mogelijk mensen verblijven blijf je uit de buurt, maar dit zag er niet per se bewoond uit. En vanaf een paar meter lager bezien was het er vlak dus zou de tent misschien in de "achtertuin" kunnen. Mogelijk was er ook begroeiing? Dat konden we vanaf het pad niet zien. Maar er was sowieso stromend water en dat hadden we nodig voor het eten en het toiletteren. Dus we leunden de fietsen tegen het gesteente, en liepen een redelijk ver eind terug naar waar we de rotspartij konden beklimmen die ons geleidelijk omhoog, richting het huisje, zou brengen. We moesten daarvoor nog redelijk wat klauteren. Het gesteente was soms spekglad door het vochtige mos dat erop groeide, er zaten ook wat spleten in de stenen waar je je enkel nog wel eens in zou kunnen verstuiken, en belangrijkste nog: hier was totaal geen geschikte plek voor de tent te vinden. Wel was het een leuk uitstapje geweest. Het huisje bleek een soort waterkering-achtige functie te hebben. De beek liep er aan de ene zijde in, en aan de andere zijde uit. Het zachte gebrom van een generator kwam net boven het geruis van het water uit. De tent konden we misschien wel op een vlak stuk rots in de buurt zetten, maar helemaal zeker waren we hier ook niet van. Bovendien: lig je dan comfortabel? Liever hadden we toch een grasveldje of, nog mooier, een bedje van mos onder onze luchtbedden... En we bedachten ook dat we de fietsen hier waarschijnlijk niet omhoog konden tillen, dus dan moesten we alles apart naar boven brengen en de fietsen op het pad achterlaten. Dat hoefde niet zo'n probleem te zijn, we waren slechts 4 wandelaars tegengekomen op deze route en ze zouden daar echt prima kunnen staan. Maar ideaal was het ook niet. Kortom, best leuk om iets meer te weten te komen over dit mysterieuze huisje op onbekend terrein, maar niet geschikt om te slapen.

Even verderop zagen we weer zo'n huisje bij een beek, dit keer niet op de vlakke rotsen maar aan een begroeid zijpad van de hoofdroute. Dit was trouwens ook de eerste "afslag" die we zagen na kilometerslang alleen de opties rechtdoor of terug te hebben gehad. We reden het pad in, waar ik al snel besloot af te stappen vanwege het struikgewas, de prikkelbosjes, hoge graspollen en diepe plassen die het fietsen lastig maakten, om een meter of 30 verderop alweer het einde van dit paadje te bereiken. Direct naast het generatorhuisje, dat bovenop de beek was gebouwd, was een stukje vlak gras waar de tent perfect kon staan. We twijfelden eigenlijk geen moment. Hier zouden we gaan overnachten.

Het moet een uurtje of 20:30 uur zijn geweest dat we onze maaltijden-in-zak aten, klaargemaakt met water uit de rivier genaamd Fannegjelselvi.Read more