Dovre

Na een prima ontbijt, het prepareren van de fietsen en het uitchecken (waarbij Matthijs nog enkele tips van één van de eigenaren van dit hotel, Martin Hjerkind, had gekregen over het nationaal park Dovrefjell-Sunndalsfjella), vertrokken we om 10:00 uur sharp. Dit natuurgebied - en meer specifiek: het zien van de mythische muskusossen, stond al zo'n 1,5 jaar op Matthijs' verlanglijstje dus nu moest het er eindelijk maar eens van komen.

De muskusos is een plomp, zeer harig, prehistorisch hoefdier uit het arctisch gebied. Hij leefde al in de ijstijd naast de uitgestorven wolharige mammoet. De muskusos is, ondanks wat zijn naam doet vermoeden, nauwer verwant aan geiten, schapen en gemzen is dan aan het rund. Het is dus eigenlijk een schaap van 400 kilo met lange haren. Het beest was 3.000 jaar geleden uitgestorven in Europa, maar is sinds ongeveer 1950 dankzij herintroducties terug. Weliswaar maar een heel klein aantal op nog maar op heel weinig plekken, maar in en rond Dovrefjell struint het dier dus rond. Naast dit ene leefgebied in Noorwegen leeft de muskusos binnen de poolcirkel van Alaska, Groenland en Siberië (waar ze opnieuw zijn uitgezet).
In Dovrefjell en de omliggende gebieden, bij elkaar zo’n 4.367 km2 groot, leven ongeveer 200 muskusossen. Omgerekend is dat 1 dier per 22 km2. Best uniek dus als je ze weet te vinden zonder een gids. Maar optimistisch als wij zijn gingen we ervoor!

Het was nog maar een kort stukje fietsen naar de parkeerplaats van Dovrefjell. We wilden eerst naar het Snøhetta viewpoint (https://www.snohetta.com/projects/viewpoint-sno…), een architectonisch hoogstandje aan het einde van een 1,5 km lang pad naar boven, waar je kunt uitkijken op een schitterend dal waar die beesten mogelijk dan ook lopen. En zo niet, dan is het in elk geval een iconisch gebouwtje op een iconische plek. Daar wandelden we dus eerst naartoe, de fietsen op de parkeerplaats achterlatend. Met voor het eerst een regenjas aan trouwens, want er kwam ineens een minibuitje over waaien. Een Duitse meid vergezelde ons naar boven nadat Matthijs een foto van haar had gemaakt. Man, wat een kletskous was zij. Ze had al muskusossen gezien en hoe dat allemaal ging werd in zoveel geur en kleur verteld dat ik op den duur helemaal afhaakte (dus zó voelen mannen zich met van die kakelende vriendinnen). Ik was trouwens ook meer bezig met de klim, die na een kilometer toch best voelbaar werd in de beentjes.

Bij aankomst in het uitkijkpunt vielen we meteen met de neus in de boter. Daar stonden een paar jongens, park rangers vermoedelijk, met een monitor en een camera met telelens gericht op twee muskusossen bij de rivier diep in de vallei waar je hier vandaan op uitkeek. Iedere bezoeker werd vriendelijk welkom geheten en direct op de ossen gewezen. De jongens beantwoordden in keurig Engels (of Noors) alle vragen van bezoekers, jong en oud, vertelden alles over het gebied en de biodiversiteit daar, of hoorden geduldig de verhalen aan van praatgrage toeristen zoals de Duitse die nu bij hen stond. Naast hun apparatuur lagen items op de grond uitgestald van dieren die in het gebied leven, zoals huiden van de muskusos, poolvos, gewone vos, van een rendier plus z'n gewei en nog meer educatief materiaal. Je mocht alles aanraken en aaien maar ik ben daar nooit zo van, dus wij zochten een plekje aan het raam en zetten onze eigen statieven op, terwijl we luisterden naar alle uitleg die door de jongens gegeven werd. De muskusossen waren ook door onze lenzen zichtbaar, maar wel heel ver weg. Dat was leuk voor even, maar al gauw besloten we dat het tijd was om zelf op ontdekkingstocht te gaan.

Vanaf de parkeerplaats (waar een uitstekende, brandschone wc was trouwens, daar zijn de Noren echt goed in) konden we, in tegenstelling tot wat we eerst dachten, maar één kant op het park in fietsen. Volgens Youtubefilmpjes die Matthijs had gekeken als voorbereiding op deze reis zou er een rondweg zijn, maar Martin Hjerkind had vanochtend verteld dat één kant van dat pad vernietigd was of niet meer onderhouden werd of om onduidelijke redenen in elk geval niet meer begaanbaar was. Dus we kozen de enige optie: via de oostzijde naar het noorden, naar de voet van de berg* waar we in de buurt wilden wildkamperen.

*De Snøhetta is met 2.286 meter hoogte, buiten de Jotunheimen bergketen, de hoogste berg van Noorwegen.

Ongeveer 16,5 kilometer fietsen en ca. 500 meter stijgen over een grindweg, met muggen die je bij elke stop kwamen lastigvallen, viel nog niet mee. En we moesten wel stoppen vanwege de fenomenale uitzichten om te fotograferen (of om uit te blazen met als excuus de fotografie). Bovendien waren we op de uitkijk naar muskusossen, wilde rendieren, poolvosjes en ander gespuis dat alleen hier leeft. En zo gebeurde het dus dat we bij een groepje verrekijkers met gids alweer voor de zoveelste keer de fiets aan de kant legden voor een muskusos in de verte. En toen waren we nota bene nog geen 3 kilometer het gebied in.Read more