Folldal

Met enige pijn in het hart namen we vanochtend afscheid van de mooie plek waar we gekampeerd hadden. Het inpakken ging heel relaxed en traag want we hadden weinig spannends op de planning verder, dus no need to rush. Het volgende doel: een hotel, slechts 45 kilometer verderop, en daar wat ontspannen, schrijven aan de reisverslagen en werken aan de foto's.

Het eerste deel van de fietstocht ging door een zoetgeurend naaldbos, de vallei uit. Het tweede deel over glooiend asfalt naar een dorpje waar we koffie of zelfs boodschappen voor ogen hadden. Maar het plaatsje Folldal leek uitgestorven, de grote supermarkt aan de rand van het dorp was gesloten (ik heb serieus even gekeken of het niet zondag was, maar het was pas vrijdag) en geen restaurantje of terrasje te bekennen. Maar gelukkig was de buurtsuper genaamd Joker wel open. Mooi, daar konden we onze voorraad zonnebrandcrème aanvullen, en fruit, broodjes en plakjes kaas kopen. Ze hadden bij de Joker een aparte ruimte voor de klanten ingericht met een gezellige zithoek, langere tafels met houten stoeltjes, een koffieautomaat, aanrecht met gootsteen en de doorgang naar een brandschone wc was er ook. Ideaal. Daar hebben we het grootste deel van onze boodschappen ook maar meteen opgegeten, dan hoef je het niet meer mee te sjouwen.

Het laatste deel van de rit was nog 250 meter klimmen over 27 kilometer afstand, naar de Hjerkinn Fjellstue aan de rand van het natuurpark Dovrefjell. Hoewel dat stijgingspercentage reuze meevalt had ik het toch wat zwaar met het fietsen vandaag. Matthijs kachelde lekker vooruit (hield zijn eigen tempo aan vanwege de knie) maar ik had zware benen. Zo'n route over asfalt is ook een stuk minder leuk, moet ik zeggen. Je wordt niet afgeleid door de mooie natuur om je heen, want je moet je gewoon inspannen om vooruit te komen en intussen goed concentreren op het gemotoriseerde verkeer dat langs je komt razen. Om die reden was Matthijs ook ineens gestopt bij een afslag met een brak bruggetje over het water. Er stond een bordje 'Hjerkinn'. Komoot, waarmee we navigeren, had dit pad oorspronkelijk niet aangereikt als suggestie, maar liet nu wel zien dat er inderdaad een onverhard (fiets)pad was naar dezelfde bestemming ongeveer. Dat leek ons eigenlijk wel een prima plan: in plaats van nog 11 kilometer over de asfaltweg, zo'n 17 een omweg nemen over een gaaf gravelpad! Dus resoluut sloegen we af, de brug over en blij probeerden we een stukje van deze weg. Maar we kwamen al snel weer stil te staan bij een volgende afslag. Volgens Matthijs' navigatie moesten we daar rechts, bij mij zei 'ie dat we nog een stukje rechtdoor moesten. Er waren inderdaad twee paden. Bij het opnieuw programmeren hadden onze telefoons elk een eigen weg gekozen. En ineens twijfelden we nu weer. Hoeveel hoogtemeters was deze detour eigenlijk? En: wilden we vandaag niet vooral ontspannen?
We maakten rechtsomkeert, terug naar de "makkelijke", oorspronkelijke route. Er zouden nog zat briljante gravelpaden komen, merkte Matthijs terecht op, en zo snel mogelijk een warme douche en de benen laten rusten leek mij bij nader inzien eigenlijk ook wel een aantrekkelijke vooruitzicht.

Het hotel bleek een paardrijwalhalla waar vele paardenmeisjes een paardrijvakantie vierden. Ervoor was een weide waar misschien wel 40 paarden stonden of lagen. Binnen ademde het houten gebouw historie en liefde voor de natuur. Overal hingen kleine zwartwitfoto's die minstens een eeuw geleden moeten zijn vastgelegd, en juist op groot formaat waanzinnige foto's van natuurfotograaf Roger Brendhagen (https://rogerbrendhagen.com) van dieren die hier in de omgeving leven. De lobby was prachtig ingericht met rechts van de receptie verscheidene smaakvolle zithoekjes met comfortabele stoelen en banken vol kussens. Op planken aan de muren en boven de ingang stonden opgezette vogels en er hing een muskusossenhuid aan een muur.
Na het inchecken, douchen en fietskleding wassen konden we ons daar prima vermaken met onze laptop resp. tablet, een biertje resp. witte wijn en een zakje chipjes.

Om 19u werd in het restaurant een buffet geopend van ongekende klasse. Wederom supersmaakvol in uiterlijk maar ook in de mond. Hier geen shafing dishes met vette gebakken aardappeltjes, maar schalen met heerlijke gekookte krieltjes in schil, in de oven gegaarde zalmfilet met grote stukken perfect gekookte broccoli, er stond een bak coleslaw, van spitskool denk ik, zoals ik het nog nooit geproefd had... En ga zo maar door. Echt een feest.

Die avond in bed bespraken we de plannen voor de volgende dag. Zouden we het watervogelrijke Fokstumyra nog kunnen combineren met Dovre? Er was zoveel moois hier, eigenlijk teveel van het goede. We besloten er maar een nachtje over te gaan slapen.Read more