Colan

De laatste 2 en een halve week in Peru besteden we aan vrijwilligerswerk in een katten- en hondenasiel in het kleine kustdorp Colán. De eigenares, Rosemary, is een sympathieke vrouw van 76. Ze werd geboren in Peru maar verhuisde op haar 12e met haar ouders naar Zuid-Afrika, het thuisland van haar vader. Op haar 52e keerde ze terug naar Peru en startte ze haar asiel.  

Tijdens ons eerste ontbijt samen leren we elkaar een beetje kennen. Toevallig heeft Rosemary dezelfde darmproblemen als Vé. Dat schept direct een band, al is het misschien een ongewone. De eerste dag hoeven we nog niet te “werken” dus verkennen we op ons gemak het domein.

We zijn onder de indruk van het asiel. Zo kun je het eigenlijk niet noemen. Het is meer de tuin van Eden. Het grote binnenplein bestaat uit grasvelden, grote bomen die voor schaduw zorgen en een mooi padje dat van mozaïek gemaakt is. Overal liggen honden en katten in mandjes, hangmatten, stoelen en zetels. Zalig zeg. Een oase van rust!

We ontdekken dat er 4 honden zijn. De oude knar Chato, een lichtbruine hond, ligt de hele dag rustig in zijn mand of op de sofa aan de voordeur. China is een mooie, grijze, rustige dame met zielige oogjes die je niet kan weerstaan. Witte poedel Princesa is ook al op leeftijd maar mobiel genoeg om steeds bij ons te komen zitten en aandacht te vragen. En dan is er nog Jenny, de speelse grijze jongeling van de bende. Over de jaren heeft Rosemary al ontelbare honden gehad, soms tot 16 tegelijk. Jammer genoeg heeft ze al van velen afscheid moeten nemen.

Vooraan, in de buurt van de keuken en de kamers, lopen de honden en katten vrolijk door elkaar. Achter in de tuin is er een ruimte waar enkel de katten mogen komen. Hier staan hun kooien waar ze elke avond eten krijgen en waar ze de nacht doorbrengen. Per 2 of per 4 of soms zelfs per 6, met elk een eigen eetbakje en mand met dekentjes. In totaal zijn het er ongeveer 40. Rosemary kan de tel niet bijhouden aangezien er vaak nieuwe katten bijkomen en andere sterven van ouderdom of ziekte.

We maken al snel kennis met de eerste katten die ons komen besnuffelen terwijl we op de zetel zitten. De caramelkleurige Dusty is de eerste om op mijn schoot te kruipen. Met haar mooie lange zachte haren eist ze direct de aandacht op. Haar vorige eigenaar, een vriend van Rosemary die gestorven is, was ook een man waardoor Dusty mijn gezelschap blijkbaar goed kan appreciëren.

Ook Kit en Kat, 2 grijze zusjes, komen bij ons zitten. Samen met een derde lookalike die heel dominant blijkt te zijn en andere katten soms wegjaagt. En dan zijn er nog 2 superzachte witte poezen met korte oortjes en 2 verschillende ogen: links een groen en rechts een blauw oog.

Daarna maken we kennis met Lucia en Snow White, 2 beste vriendinnen. Lucia is een mooie rosse kat met slechts 1 oog. Dierenarts Ingrid vond haar op straat met 1 oog uit de oogkas hangend. Het kon niet meer gered worden en dus werd het verwijderd. Snow White is een klein bang wit katje met schitterende helderblauwe ogen.

De grote asgrijze Cinders is een echte knuffelbeer. Hij heeft graag dat we over zijn kopje en neus wrijven en begint direct te ronken. Vervolgens klimt hij met zijn voorpoten op onze schouders en geeft hij ons echte knuffels. Pantera is een mager oud zwartje dat continu de keuken probeert binnen te glippen om eten te zoeken. En zo zijn er nog veel meer lieve haarballetjes in de buurt.

We kunnen ze natuurlijk niet allemaal aaien, enkele katten blijven wat schuwer. Zo is er het mooie grijs-bruine Siameesje met de blauwe ogen. Of de langharige ros-witte kat die mij aan Lassie doet denken. En de grappige ros-witte straatkat die veel miauwt en altijd in een bloempot met aarde gaat liggen.

De eerste taak die we krijgen van Rosemary is Snow White minder mensenschuw maken. Ze verstopt zich constant tussen de planten of op een stuk gras waar geen andere katten zijn. Ze lijkt constant op haar hoede en loopt snel weg wanneer je dichterbij probeert te komen. Stilletje aan proberen we haar op haar gemak te stellen. We zetten ons gewoon rustig in het gras en aaien ondertussen de andere katten. Gelukkig heeft haar vriendin Lucia ons graag waardoor Snow White nieuwsgierig wordt en ook dichterbij komt. Tegen het einde van de eerste dag slaagt Vé er zelfs al in om met haar te spelen met een palmblad. Rosemary is direct onder de indruk, een goed begin!

Vanaf de tweede dag begint onze routine. Om 7u staan we op om met de 4 honden te gaan wandelen. De 3 meisjes (Jenny, Princesa en China) gaan aan de leiband maar Chato weigert pertinent en wil los lopen. Op zich geen probleem, alleen dwaalt hij altijd af om eten te zoeken in de bergen afval die langs de weg liggen. We roepen hem constant maar hij doet zijn eigen zin. Princesa loopt meestal voorop, Jenny is de speelse die onderweg in haar leiband begint te bijten en China wandelt op haar gemakje achterop.

Na het ontbijt, rond 8u30, gaan we voor de eerste keer wandelen met Bronson. Dit is de hond van de overburen. Zowel de vader als de moeder van de familie zijn doofstom. Het zijn lieve en goeie mensen, alleen gaan zij nooit met de hond op stap. Hij zit de hele dag op een klein binnenkoertje aan de ketting. Rosemary introduceert ons aan de familie en zegt ons dat we het eens gaan proberen. Als het ons bevalt, kunnen we er gerust elke dag mee gaan wandelen.

We horen Bronson scharten en blaffen aan de andere kant van het houten tuindeurtje. Rosemary had ons verteld dat het een Rottweiler is, dus ik ben toch niet 100% op mijn gemak. Maar 5 minuten later voelt het al heel goed aan. Bronson is zo’n lieve hond! Hij is wel groot en sterk, maar absoluut niet agressief zoals ik me had voorgesteld. Hij is super enthousiast dat hij buiten mag en we beginnen afwisselend te joggen en te stappen. 20 minuten later zijn we terug. En natuurlijk beslissen we om nog meer met Bronson te gaan wandelen. Elke dag om 8u30 en 17u komen we hem halen.

De rest van de ochtend houden we ons bezig met de poezen of doen we klusjes. Hekjes herstellen, deuren verstevigen, bomen snoeien, houten stoelen afschuren,… ik ga hier zowaar nog een handige Harry worden. Na de lunch moeten we normaal gezien niet meer werken maar we doen alles zodanig graag dat we gewoon verder doen. Je kan katten aaien toch moeilijk “werk” noemen! Vaak doen we een kleine siësta in de zetel of de hangmat terwijl er wat poezen op ons liggen te ronken.

In de namiddag komt Kike af en toe eens langs. Hij is de 22-jarige zoon van Adela, een van de twee parttime hulpjes van Rosemary. Hij studeert voor mijningenieur in Piura en wil graag zijn Engels wat bijschaven. Wij kunnen dan weer profiteren om wat Spaans te oefenen. Kike vindt het plezant dat er eindelijk eens een mannelijke vrijwilliger is want meestal zijn het meisjes en dan kan hij niet veel over sport praten.

Op zondag rusten we vooral uit. ’s Avonds gaan we met Rosemary naar Playa Colan Lodge. Dit mooie hotel met zwembad ligt vlak aan het strand en we zien er een prachtige zonsondergang. De eigenaar, Mario, is een goeie vriend van Rosemary. Hij heeft haar al vaak geholpen in moeilijke tijden en ze komen elke zondag samen om wat te babbelen. Mario is een aangename man die ooit nog een jaar in Brussel woonde, en vele jaren in Duitsland. Hij spreekt dan ook vlot Duits en Engels.

Het eten in de Lodge is heel lekker en Mario geeft ons elke keer een mooie korting aangezien we bij Rosemary verblijven. De laatste keer krijgen we van hem een Algarrobina, een typische cocktail van hier. Het belangrijkste ingrediënt is een dikke kleverige siroop van de algarrobo boom, vandaar de naam. Daarnaast zit er pisco, eiwit, kaneel en ijs in. Het doet een beetje denken aan Baileys en het smaakt heerlijk.Read more